Finn is een dief die haar gezicht met haar magie kan veranderen. Handig, maar daardoor kan ze zich bijna niet herinneren hoe ze er écht uitziet.
Alfie is een prins die nooit voorbestemd was om koning van San Cristobal te worden. Maar als zijn oudere broer wordt vermoord, verandert zijn lot voor altijd.
Finn en Alfie raken verwikkeld in een stormachtig avontuur wanneer ze samen per ongeluk een duister kwaad ontketenen. Een kwaad zo groots, dat het de wereld kan vernietigen. Finn en Alfie moeten alles op alles zetten om hun fout terug te draaien.

ISBN: 9789048843169 – Uitgeverij Moon – Aantal pagina’s: 448 – Young Adult

3 van de 5 sterren
(3 van de 5) – Frederique / (4 van de 5) – Isolde

Recensie in één zin

‘Een soms bloedstollend avontuur in een magische wereld.’

Hoofdpersonages

Alfehr Reyes is de kroonprins van Castallan. Hij heeft water-magie en kan zich door magiestromen voortbewegen naar andere plaatsen, als hij daar een aanknopingspunt voor heeft. Alfie is drie maanden op zoek geweest naar zijn broer Dezmin, de eigenlijke kroonprins, die verdwenen is. Als hij per ongeluk verboden magie loslaat in de hoofdstad moet hij er alles aan doen om het onheil af te wenden.
Luka is zijn neef, door Alfie achter gelaten in het paleis terwijl Alfie opzoek ging en zijn verdriet verwerkte. Luka is hierdoor behoorlijk nijdig op Alfie, en besluit zichzelf te bezatten met alles wat hij kan vinden, met alle gevolgen van dien.
Finn Voy is een dief die zich leent voor andermans klussen. Ze kan haar gezicht veranderen en dat komt haar goed van pas; ze probeert haar verleden achter zich te laten. Door een incident wordt ze gedwongen iets te stelen waarbij ze Alfie ontmoet en hem besluit te helpen.

Welk personage is jou het meest bijgebleven en waarom?

Frederique: Van alle personages is Luka mij het meest bijgebleven. Zijn stukken waren grappig en zijn woede tegenover Alfie was begrijpelijk. Ook was Lukas motivatie door het hele boek heen consistent en goed te volgen, wat voor de andere personages eigenlijk lang niet altijd het geval was. Luka probeert altijd anderen te helpen en levert uiteindelijk de clou die nodig is.

Isolde: Luka is bij mij niet heel erg blijven hangen. Finn Voy veel meer, een sterk en onafhankelijk meisje dat altijd haar best moet doen om te overleven. Haar magie is daarbij heel behulpzaam, maar nog steeds moet ze altijd over haar schouder blijven kijken. Ze heeft moeite om zich open te stellen voor een ander, maar in de loop van het boek probeert ze dat steeds meer te doen.

Sfeer

Wat is de kracht van dit boek qua sfeer? Wat voor gevoel had je gedurende het lezen van dit verhaal?

Isolde: Nocturna is een duister boek, de naam zegt het eigenlijk al. Veel actie speelt zich af gedurende nacht en de avond, maar ook speelt duistere magie een grote rol en begeven de hoofdpersonen zich op ongure en onprettige plaatsen. Ik vond de magie in Nocturna heel boeiend. Iedereen heeft zijn eigen magie en kan de wereld op zijn of haar eigen manier beïnvloeden. Er zijn wel heel veel verschillende personen, die niet allemaal even belangrijk zijn. En de beschrijvingen zijn soms wat complex.

Frederique: Ik had niet helemaal dezelfde ervaring als Isolde. De spanning aan het begin is echt om te snijden en grijpt je ook echt, maar halverwege viel voor mij de spanning eigenlijk weg. Het verhaal werd steeds trager en ik had ietwat moeite met het uitlezen van de laatste hoofdstukken, wat jammer is, want het begon echt heel goed. De magie vond ik wél boeiend, maar toch niet helemaal goed uitgewerkt.

Isolde: Ik kan me er absoluut in vinden dat de magie beter uitgewerkt had mogen worden. Het maakt je zo nieuwsgierig. Motayne had best meer mogen uitdiepen wat het probleem van die eeuwenoude magie precies was en hoe men dat overwonnen heeft. En ook hoe het kan dat de kracht van Alfie zo groot is, dat hij die magie weet te bevrijden. Is dat echt de kracht van de liefde of toch iets anders?

Schrijfstijl

Wat vond je goed en wat vond je tegenvallen qua schrijfstijl?

Frederique: Motayne schrijft aan het begin erg vlot, de zinnen zijn kort en makkelijk te lezen en de hoofdstukken zijn genummerd. Ik vond wel dat het per ongeluk loslaten van het eeuwenoude kwaad eigenlijk relatief laat in het boek gebeurd. Daarnaast vond ik het gebruik van de Spaanse woorden door de tekst heen aan het begin nog wel leuk, maar als je op een gegeven moment een personage hebt dat elke drie zinnen het woord ‘maldito’ er doorheen gooit, wordt het een beetje irritant.

Isolde: Het Spaanse tintje vond ik erg leuk, maar er had inderdaad meer variatie in gemogen. Ik las op een gegeven moment maar over het woord ‘maldito’ heen, het dreigde een beetje een karikatuur te worden. Als ik met wat meer afstand terugkijk op het boek, ben ik wel van mening dat Motayne zoveel heeft willen vertellen, dat ze daardoor soms is vergeten dingen goed uit te leggen. Misschien had het boek wel uit twee delen moeten bestaan. Of had ze een van haar darlings moeten killen… Maar toch, ik vond dat het boek lekker en vlot las en mijn aandacht goed wist vast te houden.

Heb je eerder iets van deze auteur gelezen?

Frederique & Isolde: Nee, Nocturna is het debuut van Maya Motayne.

Passage uit het boek

‘Het Equinox Festival was de populairste feestdag van het jaar. Finn kon niet wachten. Al sinds ze een kind was, had ze het wonder ervan een keer willen meemaken in de hoofdstad. Ze had verhalen gehoord over vuurwerk dat door de lucht vloog in de vorm van grote vogels die vlammende vleugels uitspreidden, elke vonk gemanipuleerd door de beste vlammenwerpers uit het koninkrijk. Er zou muziek binnen de ringen klinken, bachata’s en merengues waarbij je onmogelijk stil kon blijven staan. De bakkerijen zouden uitpuilen van alle gebakjes die ze ooit had willen proeven. Dat was de reden dat ze had besloten om de afgelopen maand in de stad te blijven in plaats van alleen maar even langs te komen, zoals ze gewoonlijk deed. Ze wilde het spektakel meemaken, voor deze ene keer.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Dani Atkins – Zes dagen

Recensie: Holly Black – Dief van de nacht