Stephanie is journalist. Ze is in Nieuw-Zeeland opgegroeid, maar woont al het grootste deel van haar leven in Hamburg. Ze heeft geen enkele herinnering aan de eerste jaren van haar leven of aan haar vader, iets wat toch wel vreemd is. De meeste mensen kunnen zich wel íéts herinneren van hun vroege jeugd, maar in haar geheugen blijft alles donker…
Een serie artikelen, waar ze aan werkt, maakt dat Stephanie naar Nieuw-Zeeland afreist om nader onderzoek naar een misdrijf te doen. Van het een komt het ander en ze gaat ook op zoek naar haar eigen verleden. Al snel blijkt haar onvermogen zich iets te herinneren een traumatische oorzaak te hebben. Het is verleidelijk te denken dat het beter is om de familiegeschiedenis te laten rusten, maar uiteindelijk blijkt Stephanies drang om meer te weten te komen over zichzelf sterker dan haar angst.
Met het dagboek van het Maorimeisje Marama, of Marian, in handen en vergezeld door Weru, een Maori, trekt Stephanie door Nieuw-Zeeland om de geheimen van het verleden te ontraadselen.

ISBN: 9789026153846 – Uitgeverij De Fontein – Aantal pagina’s: 528 – Roman

4 van de 5 sterren
(4 van de 5) – Isolde / (4 van de 5) – Marita

Recensie in één zin

‘Een boeiend boek met de beproefde structuur van een verhaal in het verleden en eentje in het heden, op welke manier raken ze elkaar?’

Hoofdpersonages

Er zijn twee verhaallijnen in Het familiegeheim, eentje in het heden en eentje in het verleden. Stephanie heeft de hoofdrol in het heden. Opvallend is dat Stephanie helemaal geen herinneringen heeft aan wat er in de eerste zes jaar van haar leven, toen ze nog in Nieuw-Zeeland woonde, gebeurde. Voor haar werk vertrekt ze naar Nieuw-Zeeland en daar raken werk en haar verleden op een ingewikkelde manier in elkaar verstrengeld.

In het verleden is de hoofdrol weggelegd voor Marama, een stamhoofddochter van een Maoristam. Marama leidt een turbulent leven. Ze wordt geadopteerd door een Engels gezin en krijgt de naam Marian. Maar omdat ze Maori is, zal ze nooit echt deel van het gezin zijn. Ze wordt verliefd op de oudste zoon Leonard, maar een huwelijk zal nooit geaccepteerd worden. En dat is nog maar een klein deel van alles wat Marama meemaakt.

Wat is de verbintenis tussen Stephanie en Marama?

Welk personage is jou het meest bijgebleven en waarom?

Marita: het personage dat me het meest raakt in dit verhaal is het Maorimeisje Marama. De dingen die zij tegen wil en dank meemaakt in haar leven, zijn schrijnend. Het besef dat het fictieve verhaal van Marama aansluit bij de werkelijkheid in het Nieuw-Zeeland aan het einde van de negentiende eeuw, maakt het nog aangrijpender.

Isolde: ik ben het helemaal eens met Marita. Al zitten er stukken in het verhaal uit het verleden waar ik soms maar met moeite doorheen kwam, dit deel van het boek heeft het meeste indruk op me gemaakt. De verhaallijn in het heden is veel vluchtiger.

Sfeer

Wat is de kracht van dit boek qua sfeer? Wat voor gevoel had je gedurende het lezen van dit verhaal?

Isolde: Het familiegeheim heeft echt twee kanten, enerzijds het moderne leven in Hamburg en Nieuw-Zeeland en anderzijds een duik in het verleden van Nieuw-Zeeland waar meer dan een eeuw geleden Maori’s en Engelsen niet altijd even succesvol samenleefden.
Het verhaal is boeiend. Het kijkje in het verleden is altijd interessant. Je wilt echter vooral weten hoe het toch kan dat Stephanie geen jeugdherinneringen heeft. Enerzijds is al snel duidelijk waarom Marama een rol speelt in Het familiegeheim, maar je blijft tot het eind wachten of er niet meer is tussen de twee vrouwen.

Marita: zoals Isolde schrijft is Het familiegeheim opgebouwd uit een deel in het heden en een deel uit het verleden.
Het deel dat zich in het heden afspeelt, raakt mij niet zo erg. Naar mijn gevoel wordt er nogal vluchtig omgegaan met de emoties van de personages. Het deel dat zich in het verleden afspeelt, raakt daarentegen wel een gevoelige snaar. Niet alleen het trieste lot van Marama sleept je mee. Ook het lot van de Maoribevolking in zijn geheel stemt tot nadenken.

Schrijfstijl

Wat vond je goed en wat vond je tegenvallen qua schrijfstijl?

Marita: Het familiegeheim is een boek dat vlot leest. Naast de verhalen van Stephanie en Marama heeft Sarah Lark een heel stuk geschiedenis over Nieuw-Zeeland verwerkt. Door Marama de gruwelijkheden die kwamen kijken bij de invallen van de Engelsen in de Maoridorpen te laten meemaken, wordt dit stukje geschiedenis wel heel tastbaar.

Isolde: voor mijn gevoel wilde Sarah Lark te veel kwijt in Het familiegeheim, verhaallijnen in het heden en in het verleden en daarnaast ook nog grondig ingaan op de feitelijke geschiedenis. Het is wat too much in één boek… Ik heb meer van Lark gelezen en het modeldorp Parihaka komt ook in de Elizabeth Station-trilogie voor. Ik kreeg het gevoel dat ze daarin nog niet al haar kennis heeft kunnen laten zien en dat hier kwijt wilde. Ook heb ik het idee dat Lark de nieuwe structuur met heden en verleden nog niet helemaal naar haar hand weet te zetten.
Afgezien van deze kritische punten leest het boek lekker en vlot en is Het familiegeheim een boeiend verhaal.

Heb je eerder iets van deze auteur gelezen?

Isolde:  Jazeker, ik heb alleen de Rata Station-trilogie van Sarah Lark nog niet gelezen. Ik vind de boeken van Sarah Lark over het algemeen boeiend en interessant. De geschiedenis van Nieuw-Zeeland en Australië zijn toch redelijk onbekend en Lark weet je mee te slepen naar een andere tijd en omgeving.

Marita: ik las nog maar één ander boek van deze schrijfster: De geheimen van het winterhuis.

Passage uit het boek

‘Haar hart begon heftig te kloppen. Zouden haar herinneringen terugkomen? Zou ze zich straks ook details uit haar eigen leven herinneren?
Maar even plotseling als het gordijn naar het verleden was opengegaan ging het weer dicht. Stephanie wist verder niets, maar had haar taak tot ieders tevredenheid vervuld. Snel pakte ze het varenblad op, overhandigde het aan Weru en kromp ineen toe hun handen elkaar daarbij raakten.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Sarah Lark – Goede hoop

Recensie: Sarah Lark – Een moedig besluit