Het verhaal speelt zich deels af in het heden, deels aan het einde van de negentiende eeuw.
De Amsterdamse kunsthandelaar André Barend Camps taxeert in 2012, een schilderij uit 1890 van de postimpressionistische schilder Paul Sérusier. Dit schilderij bevat een hint, die Camps op het spoor zet van een schilderij dat 130 jaar geleden op een onverklaarbare manier verdween. Dit gegeven intrigeert hem zodanig, dat hij meer wil weten over de schilder van het verloren gegane schilderij, Meijer De Haan. En hij raakt erdoor geobsedeerd om dit schilderij terug te vinden.
Meijer De Haan was een Amsterdams schilder. Hij werd geboren in een rijke familie, maar kon omwille van zijn zwakke gezondheid niet werken in het familiebedrijf, een meel- en broodfabriek. Zijn familie ondersteunde hem financieel om zijn schilderkunst te kunnen blijven beoefenen. Van 1880 tot 1888 werkte hij aan een heel groot schilderij, ‘Uriël Acosta’. Tijdens een belangrijke expositie in Amsterdam wordt zijn werk ongenadig de grond ingeboord. Zwaar teleurgesteld vertrekt Meijer naar Parijs, waar hij onderdak vindt bij Theo Van Gogh. Zijn schilderij ‘Uriël Acosta’ neemt hij mee. Via Van Gogh komt hij in contact met Paul Gauguin, die voortaan zijn leermeester zal zijn. Samen met Gauguin gaat hij naar Bretagne, naar het kunstenaarsdorp Pont-Aven. Meijer komt hier niet echt aan schilderen toe. Daarna reist hij, samen met Gauguin, naar het Bretonse kustplaatsje Le Pouldu. Als hij dit dorpje verlaat, is zijn schilderij verdwenen…

ISBN: 9789081237437 – Uitgeverij: debieb@ziggo.nl – Aantal pagina’s: 232 – roman

4 van de 5 sterren – Marita

Recensie in één zin

‘Uriël Acosta is een boek dat je in zijn grip houdt van in het begin.’

Hoofdpersonages

André Barend Camp is een kunsthandelaar die toevallig op het spoor komt van een groot schilderij dat op mysterieuze wijze verdween. Meijer De Haan is de schilder van het verdwenen schilderij, dat dateert van het einde van de negentiende eeuw. Hij leert Paul Gauguin in Parijs kennen via Theo Van Gogh. Gauguin is De Haan zijn leermeester en introduceert hem bij een aantal jonge en ambitieuze schilders, die later faam zouden verwerven als Les Nabis. Gauguin wordt gezien als de leidende figuur in de school van Pont-Aven, een postimpressionistische stroming waartoe ook Meijer De Haan behoorde.
— Marita

Sfeer

Uriël Acosta is een intrigerend verhaal. Van meet af aan wil je weten wat er eigenlijk gebeurde met het verdwenen schilderij. Het verhaal brengt je in de sfeer van het kunstenaarsmilieu van anderhalve eeuw geleden. Je kan je de schilders voor de geest halen. Net als het donkere café, waar ze hun tijd discussiërend doorbrachten.
— Marita

Schrijfstijl

De stijl van Anton Joosen is direct en duidelijk. Je hoeft geen kunstkenner te zijn om betrokken te geraken bij Uriël Acosta. Hij slaagt erin om de lezer mee te nemen naar de kunstenaarswereld van het einde van de negentiende eeuw, om je de sfeer te laten voelen van het Bretagne van destijds. Het verhaal is een combinatie van verleden en heden. Deze twee delen van het verhaal vloeien heel goed in elkaar. Het verleden is grotendeels gebaseerd op geschiedkundige feiten. Het heden is fictie. Anton Joosen gebruikt het verleden op een unieke manier om er een verhaal omheen te weven.
— Marita

Passage uit het boek

‘Hij nam nu zijn pijp uit zijn mond en klopte hem leeg op de rand van het houten krukje waarop hij zat. ‘Wat dacht je dan? Er is echter een probleem…. Meijer…. mon ami.’ Het was de eerste keer in al die maanden dat Gauguin hem tutoyeerde en hem bij zijn voornaam noemde. Instinctief voelde Meijer aan dat hij op zijn hoede moest zijn. Gauguin had hem nodig. De meester zat op zwart zaad. Hij teerde praktisch helemaal op zijn vrienden en op Meijer in het bijzonder.‘Wat is het probleem… Paul?’ Gauguin rechtte zijn rug en keek zijn leerling aan. ‘Geld,’zei hij plompverloren.‘Geld is het probleem, Meijer.’‘Hoeveel denkt u… denk je, dat het gaat kosten?’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Peter Römer – Een Meesterstuk

Recensie: Patrick van Odijk – Het meisje van de…