Recensie: Brigid Kemmerer – Brieven aan de duisternis

Recensie: Brigid Kemmerer – Brieven aan de duisternis


Juliet laat brieven achter op het graf van haar moeder. Declan werkt op het kerkhof vanwege een taakstraf. Wanneer hij een van Juliets brieven vindt, ontstaat een bijzondere briefwisseling, die zich al snel uitbreidt naar mail en app. Op papier en beeldscherm vertellen Juliet en Declan elkaar alles, denkend dat ze elkaar nog nooit ontmoet hebben. Ze zitten echter op dezelfde middelbare school. Wat doe je als de enige persoon die je echt volledig vertrouwt niet is wie je dacht dat hij was?

ISBN: 9789025873004 – Uitgeverij Young & Awesome – Aantal pagina’s: 308 – Young Adult


*****

4 van de 5 sterren – Fien


Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Brieven aan de duisternis leert je dat er vele soorten van verdriet bestaan in het leven en net wanneer je het niet verwacht en het je allemaal te veel dreigt te worden, verschijnt er toch een lichtpuntje in die schijnbaar eindeloze duisternis.’

Hoofdpersonages

*****

Juliets moeder is een paar maanden geleden gestorven tijdens een auto-ongeluk. Om zich toch nog verbonden te voelen met haar moeder gaat Jules regelmatig naar het kerkhof. Eenmaal daar schrijft ze brieven over alle dingen die ze tegen haar moeder zou zeggen als ze op dat moment daar was. Eén van die brieven komt terecht in de handen van Declan, die op het kerkhof zijn taakstraf uitvoert. In een opwelling antwoordt hij op haar brief en zo ontstaat een bijzondere band tussen de twee, die elk op hun eigen manier beschadigd zijn. Als lezer laat het verhaal van Jules en Declan je niet onbewogen achter, je kan niet anders dan meeleven.
— Fien

Sfeer

*****

Brieven aan de duisternis wisselt zware momenten af met luchtige en dat is best wel nodig. Het ene moment grijpt het verdriet van Jules je bij de keel en het andere moment moet je lachen om de toevalligheden die in het boek voorkomen. De brieven zijn een heel waardevolle toevoeging aan dit verhaal. Jules’ moeder was fotografe en Jules heeft het vaak over oorlogsfoto’s die prijzen hebben gewonnen. Die fragmenten doen je beseffen dat, hoe erg je leven ook is, het nooit zo erg kan zijn als dat van de personen op de foto.
— Fien

Schrijfstijl

*****

Dit is het eerste boek dat ik van Brigid Kemmerer lees en ik heb er met volle teugen van genoten. Het boek leest heel vlot weg en ze heeft de personages zo goed uitgewerkt dat ze bijna tot leven komen van het papier. Ondertussen heeft ze zelfs al een tweede deel geschreven, More Than We Can Tell, en ik hoop met heel mijn hart dat Y&A dit ook zal gaan vertalen. Drie woorden: ik wil meer!
— Fien

Passage uit het boek

‘Ik ben vijfendertig brieven aan je begonnen en ze beginnen allemaal met ‘Ik ben zeventien’, maar dan kan ik niet meer verder schrijven. Ik wil dit niet verprutsen. Ik wil dit niet kwijtraken.
Ik klink als een halvegare. Ik zou net zo goed brieven aan de duisternis kunnen schrijven en een antwoord verwachten.
Ik weet niet eens wie je bent, maar ik heb het gevoel dat ik je begrijp.
Ik heb het gevoel dat jij mij begrijpt.
En dat vind ik zo fijn.’

Leesvoorschrift

Op een regenachtige avond wanneer je lekker warm binnenzit met een doos tissues bij de hand.

Voor vrouwen of mannen?

vrouw-of-man

80%

20%

Hoe dik is de pil?

308 pagina’s
dikke-pil

Ook gelezen? Hoeveel sterren krijgt dit boek van jou?


boekiewoogie-beeldmerk



+ Er zijn nog geen reacties

Reactie toevoegen

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.