Recensie: Greet Beukenkamp – Mijn onvergetelijke ontvoerder

Recensie: Greet Beukenkamp – Mijn onvergetelijke ontvoerder


Daphne is ontvoerd door drie mannen en wordt opgesloten in de kelder van een afgelegen huis. Het blijkt om losgeld te gaan. Daphne staat doodsangsten uit. Door de onzekerheid over haar lot is ze constant op haar hoede. Het enige lichtpuntje is haar jongste ontvoerder. Hij maakt soms een praatje met haar en doorbreekt zo haar eenzaamheid. Ze vraagt hem of hij een blocnote voor haar mee kan nemen omdat ze graag gedichten schrijft. Achter in de blocnote begint ze stiekem een dagboek, waarin ze alles opschrijft wat ze meemaakt. Terwijl de betaling van het losgeld op zich laat wachten en de angst voor verkrachting en moord loert, worden Daphne’s gevoelens voor haar jongste ontvoerder steeds verwarrender…

ISBN: 9789044829563 – uitgeverij Clavis – Aantal pagina’s: 205 – Young adult


*****

3 van de 5 sterren – Annechien


Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Het is in een dagboekvorm geschreven, maar Daphne beschrijft alle gebeurtenissen zo precies dat het niet meer op een dagboek lijkt.’

Hoofdpersonages

*****

De hoofdpersonage is Daphne en tijdens haar ontvoering schrijft ze een dagboek. In haar dagboek kom je erachter dat Daphne redelijk tegenstrijdig is. Ze geeft aan dat ze het heerlijk vindt om veel geld te hebben en dat ze behoorlijk verwend is, maar even later is geld ook niet alles volgens haar. Haar gedrag maakt haar wel weer een typische puber. Haar jongste ontvoerder is David en hij is het licht in de duisternis voor Daphne. Zijn schuilnaam is ‘de jongen’ en Daphne heeft hem de naam David gegeven, want ze wilde hem bij naam kunnen noemen. David is duidelijk de zwakste schakel van de ontvoerders en doet het ook alleen omdat hij het geld nodig heeft. Hij geeft zich redelijk snel bloot tegenover Daphne door haar steeds meer dingen over zich zelf te vertellen. De andere twee ontvoerders die ook wel ‘de bolle’ en ‘de lange’ worden genoemd zijn echt van die typische ontvoerders. Zo is de bolle agressief en het boeit hem niks wat er met de anderen gebeurd. De lange is redelijk rustig en duidelijk de baas die alles regelt rondom het losgeld en alles wat er bij komt kijken.
— Annechien

Sfeer

*****

Daphne trekt je wel echt mee de kelder in en je hebt ook wel degelijk het gevoel dat je alles meemaakt wat er gebeurt. Wat ik nou precies van de sfeer moet vinden ben ik nog niet helemaal uit, want de sfeer springt erg vaak over. Dat is op den duur behoorlijk verwarrend. Het ene moment straalt Daphne doodsangsten uit en op de volgende bladzijde zit ze weer te dromen over David. Ze lijdt overduidelijk aan het stockholmsyndroom en dat wordt op deze manier erg nadrukkelijk verwoord. Ondanks haar onzekerheden over alles begint ze ook enigszins gelukkig te worden in de kelder. Dat komt allemaal door David.
— Annechien

Schrijfstijl

*****

Het was een erg vlotte schrijfstijl en daardoor ben je snel door het boek heen. Er wordt ook in duidelijke taal gesproken die je prima kan begrijpen. Daphne is zeer goed uitgewerkt, maar die van haar ontvoerders stukken minder. Dat is natuurlijk logisch, want Daphne weet niks van hen en het is in een dagboekvorm geschreven. Je raakt best wel nieuwsgierig naar de ontvoerders, maar dat was Daphne tijdens haar ontvoering ook. Je wordt dus wel echt het boek ingetrokken en je maakt het mee alsof je naast Daphne in de kelder zit.
— Annechien

Passage uit het boek

”Ben je niet blij?’ vroeg David. Opeens realiseerde ik me dat ik een ondankbaar schepel was. Hij was naar een winkel gegaan en had een lamp voor me gekocht. Hij had aan me gedacht. Hij had zich voorgesteld hoe ik mijn dagen helemaal alleen in die halfdonkere kelder moest doorbrengen… ‘Sorry,’ zei ik, ‘ik moest even wennen aan al dat licht. Ik ben echt heel blij met die lamp. Dank je wel!’ Voordat ik er over na had kunnen denken, had ik mijn handen op zijn schouders gelegd en hem een zoen op de achter zijn bivakmuts schuilgaande linkerwang gegeven. Hoewel ik alleen zijn ogen kon zien, stelde ik vast dat hij rood werd en ik lachte. Het geluid weerkaatste tegen de kale muren. Ik lachte. Voor het eerst sinds ik hier was opgesloten, had ik weer gelachen! ‘Ik moet naar boven,’ zei David opeens. ‘Mijn eten staat koud te worden.’ Hij wenste me smakelijk eten, draaide zich om en vertrok.’

Leesvoorschrift

Dit boek is ideaal om te lezen op een luie dag in de tuin of in het park. Met thee of koffie binnen handbereik.

Voor vrouwen of mannen?

vrouw-of-man

90%

10%

Hoe dik is de pil?

205 pagina’s
dikke-pil

Ook gelezen? Hoeveel sterren krijgt dit boek van jou?

 


boekiewoogie-beeldmerk


+ Er zijn nog geen reacties

Reactie toevoegen

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.