Showstopper van Hayley Barker is deel 1 in een spannend YA-tweeluik voor de fans van De Hongerspelen. Superspannende young adult voor 13 jaar en ouder.

Hoshiko is de sterattractie van het gevaarlijkste circus van Engeland, waar kinderen van immigranten moeten optreden met gevaar voor eigen leven. De heersende, autochtone elite is dol op de show. Hoe gruwelijker, hoe beter.

Wanneer Ben, zoon van een machtig minister, voor het eerst de show bezoekt, wordt hij op slag verliefd op Hoshiko. Maar terwijl zij adembenemende kunsten op het hoge koord vertoont, wachten onder haar hongerige leeuwen.

Kan Ben haar helpen ontsnappen uit deze gevangenis? En heeft hij de moed het systeem aan te klagen dat zijn moeder als minister in stand houdt?

ISBN: 9789026143809 – Uitgeverij de Fontein – Aantal pagina’s: 416 – Young Adult

5 van de 5 sterren – Fien

Recensie in één zin

‘Liefde op het eerste gezicht: Ben en Hoshiko kennen elkaar nog maar enkele dagen en toch zijn ze bereid om alles op te geven zolang ze maar bij elkaar kunnen zijn.’

Hoofdpersonages

Hoshiko en Ben zijn de hoofdpersonages en ook regelrechte tegenpolen van elkaar. Hoshiko is een Droesem, één van de vele immigranten, en de fenomenale koorddanseres van het Droesemcircus. Ze staat bekend als de Kat omdat ze zo goed met het koord overweg kan, ze is dan ook één van de populairste artiesten van het Circus. Op haar vijfde is ze bij haar familie weggehaald om op te treden in het Circus. Ze kan zich haar ouders en kleine broertje dan ook nauwelijks herinneren. In het Circus zijn Amina en de kleine, dappere Greta de personen waar ze het meest van houdt en waar ze dan ook alles voor over heeft.
De Droesems zijn geen echte mensen, ze staan dichter bij de aapachtigen in de evolutieladder en hebben een kleiner brein. De Droesems hebben geen gevoelens of eigen mening, dus is het toch alleen maar goed dat ze ons kunnen vermaken als ze de maatschappij zoveel geld kosten aan voeding en kleding? Dat is wat de Zuiveren denken. Het is totaal absurd en niemand onderneemt actie, als het toch zou gebeuren, wordt het gewoon in de doofpot gestoken.
Daartegenover heb je Ben. Ben is een Zuivere en geniet dan ook van alle privileges die daarbij horen. Bovendien is hij de zoon van Vivian Baines die niet zomaar een Zuivere is, nee, ze is de minister van Droesemhandhaving en dingt naar de functie van minister-president. Ben heeft dus alles wat zijn hartje begeert en toch voelt hij dat er iets mist. Dat gevoel wordt alleen maar versterkt wanneer het Circus naar de hoofdstad komt en hij Hoshiko op het koord ziet, met alle gevolgen van dien…
— Fien

Sfeer

De sfeer is niet alleen maar nagelbijtend spannend of romantisch of grappig, maar al deze dingen en alles ertussenin. Op de meeste onverwachte momenten zegt iemand iets waardoor je niet anders kan dan lachen ook al is de situatie heel ernstig. Daarbij is de onderlinge verhouding tussen de Droesems en de Zuiveren ook heel erg onrechtvaardig en frustrerend: het onderscheid tussen de Droesems en de Zuiveren is totaal niet verantwoord. Er is geen enkel bewijs voor dat de Droesems het verdienen om zo behandeld te worden. Ze zijn gewoon anders en dat wordt hier niet aanvaard.
— Fien

Schrijfstijl

In het begin kwam het verhaal wat traag op gang en ik dacht even dat dit boek toch niet was wat ik ervan verwacht had, maar man, wat had ik me vergist! Eens het verhaal op gang kwam, kon ik het boek bijna niet meer neerleggen en dan te bedenken dat dit het eerste boek is van Hayley Barker. Het hele verhaal van Hoshiko en Ben is een helse tocht die allesbehalve makkelijk is, voltrekt zich in slechts een paar dagen en net als je denkt dat het niet nóg erger kan worden, doet Hayley Barker er nog net dat tikkeltje bij. Volgens mij is dit één van de beste boeken die ik dit jaar zal lezen! Absoluut materiaal voor in de top 5. Ik kan dan ook niet wachten op het vervolg wat me dan ook bij het enige puntje van kritiek brengt: het is een tweeluik, van mij had dit verhaal nog heel wat langer mogen doorgaan!
— Fien

Passage uit het boek

‘Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden terwijl ze daar zo hangt. Ze moet zich op zo’n dertig meter hoogte bevinden, maar ik kan haar gezichtsuitdrukking duidelijk zien. Ze lijkt niet bang, ze kijkt boos. Waarom?
Zonder waarschuwing zet ze een slingerbeweging in. De spotlights vangen nog net de glitters van haar kostuum terwijl ze heen en weer slingert. Een menselijke, fonkelende bal die lichtpatronen
door de arena werpt. Haar lange zwarte haar danst wild. Haar glanzende, golvende lokken weerkaatsen het licht. Als ze op het koord springt, doet ze dat zo behendig dat ik mijn adem inhoud.
Om me heen gaat iedereen op in de sensatie. Mijn moeder en vader, Francis, zelfs de bodyguards die zowaar staan te springen van opwinding, zo hard zelfs dat ik de skybox onder mijn voeten
voel bewegen.
Ik richt mijn blik weer op het meisje, dat nu moeiteloos over het koord zweeft. Ze begint te dansen, alsof ze wil ontkennen dat ze op een koord staat. Ze staat op één been en wervelt dan naar beneden, een waas van licht en beweging. Iemand geeft haar een kruk aan. Ik geloof mijn ogen niet als ze het op de een of andere manier voor elkaar krijgt om de poten ervan op het koord te laten balanceren en er vervolgens zelf bovenop gaat zitten. Als dit op tv kwam, zou ik het niet geloven. Ik zou denken dat het allemaal doorgestoken kaart was, gewoon handig camerawerk. Ze zit op een kruk. Op een kruk op een koord.
Ze richt zich op. Ze gaat toch zeker niet… Jawel. Ze gaat staan. Dit kan gewoon niet. Hoe doet ze dat?
Ze draait op één voet, tolt rond en rond en rond. Iedereen gaat staan, stampt en klapt: een donderend applaus.
Maar zij, met haar donkere wenkbrauwen die een smalende boog vormen, zij lacht niet.
Als ze nog een draai maakt, haar ogen een beetje samengeknepen, is ze zo dichtbij dat ik de felle gloed in haar blik zie terwijl ze woest neerkijkt op de menigte.
Ik stop met juichen.
Ik heb nog nooit iemand gezien zoals zij. Ik kan mijn ogen niet van haar gezicht afhouden. Ik zie hoe haar ogen van links naar rechts bewegen en terug. Hoe ze haar ogen wijd open spert van afschuw. Hoe ze wegglijdt, achterover. Hoe ze valt…’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Annelise Gray – Circus Maximus - De race…

Recensie: Rita Orie – In het vervloekte hart