Esme wordt geboren in een wereld van woorden. Moederloos en onbedwingbaar nieuwsgierig brengt ze haar tijd door in een schuur waar haar vader en een team van toegewijde mannen woorden verzamelen voor de allereerste Oxford English Dictionary.Esme’s plek is onder de sorteertafel, uit het zicht en muisstil. In een houten koffer van haar vriendin Lizzie verzamelt ze woorden die verkeerd gesorteerd, weggegooid of genegeerd werden en ze geeft ze een plek in haar eigen boek van vergeten woorden. De woorden helpen Esme de wereld beter te begrijpen.

ISBN: 9789044359770 – Uitgeverij The House of Books – Aantal pagina’s: 444 – Historische roman

4 van de 5 sterren – Ies

Recensie in één zin

‘Een prachtig verhaal over het ontstaan van het bekendste Engelstalige woordenboek en vooral over de woorden die níet in dat woordenboek staan.’

Hoofdpersonages

Esme is de dochter van een van de eerste redacteuren van de Oxford English Dictionary en brengt haar dagen al van kinds af aan door in het scriptorium, waar jarenlang gewerkt wordt aan het definiëren van woorden. Al snel leert Esme dat sommige woorden geen plek hebben in het woordenboek. Vooral woorden die door veel gebruikt worden door vrouwen of mensen uit lagere klassen worden geschrapt of weggegooid. Van die woorden maakt Esme zelf een woordenboek: het boek van vergeten woorden.
Als lezer vond ik het moeilijk om een band met Esme te krijgen, ondanks dat ze de hoofdpersoon is. Wat mij betreft blijft ze te vlak en komen haar emoties niet goed uit de verf.
Bijpersonages zoals Ditte, de peettante van Esme, Dr. Murray, een van de andere redacteuren en Lizzie, de dienstmeid en Esme’s vriendin zijn veel interessanter en geven het verhaal kleur.
— Ies

Sfeer

Het boek van vergeten woorden start in 1886 als Esme vier jaar is. Gedurende het boek groeit ze op tot een jonge vrouw die de wereld om zich heen steeds meer gaat begrijpen. Het eerste deel van het boek, als Esme nog een kind is, heeft een luchtige sfeer, zoals Esme de wereld om zich heen beleeft. Naarmate ze ouder wordt en ze het een en ander meemaakt, wordt het boek wat zwaarder. Zeker als in 1914 de Eerste Wereldoorlog uitbreekt en zo’n beetje de hele mannelijke bevolking van Oxford naar het front trekt en er maar weinig van hen terugkeren.
Het boek van vergeten woorden is geen luchtige roman en heeft zeker geen ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’-einde, maar dat is alleen maar fijn. Esme’s leven is – net als dat van de meeste mensen – verre van perfect.
— Ies

Schrijfstijl

Pip Williams heeft een prettige schrijfstijl, maar dit is geen boek dat je even in een zomerdagje kunt uitlezen. Daar zijn de verhaallijn en de schrijfstijl te zwaar voor. Williams zorgt voor afwisseling door niet alleen vanuit het perspectief van Esme te schrijven, maar ook briefcorrespondenties op te nemen in het verhaal, alsmede de woorden die Esme verzamelt, hun definitie en een voorbeeldzin. Dit alles zorgt ervoor dat het boek blijft boeien.
Gedurende het verhaal groeit Esme op tot een volwassen vrouw en dit zorgt soms voor wat verwarring. De tijdssprongen zijn op momenten heel groot en als lezer moet je even rekenen hoe oud Esme nu is om haar goed te begrijpen.
— Ies

Passage uit het boek

‘Op een ochtend na het ontbijt zei Vader: ‘De C-woorden kunnen in concreto constant culmineren in complete cerebrale consternatie.’ In minder dan een minuut had ik de oplossing. ‘Kunnen,’ zei ik. ‘Kunnen begint met een K en niet met een C.’ Hij had zijn mond nog vol pap; zo snel was ik. ‘Ik dacht dat ik je misschien op het verkeerde been zou kunnen zetten door er cerebrale in te gooien,’ zei hij. ‘Maar dat moet met een C beginnen; het komt van het woord cerebrum, en dat betekent “hersenen”.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Jostein Gaarder – Wij zijn de wereld

Recensie: Tanja Helderman – Rouwritme