Maurice de kleine octopus valt niet zo op. Hij is een beetje verlegen. Op een dag krijgt hij een uitnodiging voor een feest. Het liefst verstopt hij zich onder een koraalrif of blijft hij thuis. Maar als hij toch gaat, gebeurt er iets verrassends.

ISBN: 9789059565968 – Fontaine Uitgevers – Aantal pagina’s: 48 – Prentenboek

5 van de 5 sterren — Eline

Recensie in één zin

‘Een prachtig prentenboek over een heel verlegen zeebewoner.’

Verhaallijn

In Verlegen vrienden spreekt de auteur je direct aan. Hij vertelt je dat een nieuwe leerling is begonnen op de vissenschool, zijn naam is Maurice. Doordat je zo direct wordt aangesproken, grijpt het verhaal je direct. Je ontdekt al snel dat Maurice niet zo opvalt en erg verlegen is, behalve als hij alleen is. Dan krijgt hij een uitnodiging voor een feestje, maar daar wil hij echt niet naar toe. Hij bedenkt manieren om niet te hoeven gaan, maar dan gaat hij toch.
— Eline

Illustraties

Er zijn in Verlegen vrienden zachte kleuren gebruikt, waardoor het boek een prettige uitstraling heeft. Ook is er veel aandacht besteed aan de gezichtsuitdrukkingen van alle zeebewoners. De illustraties zijn steeds gemaakt over de gehele spread, waardoor er veel ruimte is voor kleine details.
— Eline

Stukje uit het boek

‘Er is een nieuwe leerling op de vissenschool begonnen. Ik hoorde dat hij Maurice heet. Hij valt niet zo heel erg op. Hij valt niet zo op in de klas. Hij valt niet zo op in de pauze. Eigenlijk valt hij nooit echt op, tenzij je naar hem op zoek gaat.’

Voor wie is het boek?

Verlegen vrienden is geschikt om voor te lezen aan kinderen vanaf drie jaar en dan speciaal aan kinderen die verlegen zijn. Door dit boek zullen zij ontdekken waarom het heel fijn is om samen te spelen. Daarnaast is Verlegen vrienden erg geschikt om voor te lezen in een klas waarin kinderen zitten die erg verlegen zijn. Op deze manier krijgen die kinderen meer begrip voor hun verlegen klasgenootjes.

Voor meisjes of jongens?

Type verhaal?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Yvon van Oel – Vergeet je knuffels niet

Recensie: Michel de Boer – Jona