Mare Berrens is een gevangene, haar bliksemkracht is ze kwijt, en haar leven is in handen van Maven Calore, de jongen die ze ooit heeft liefgehad. Nu is hij koning, en hij probeert het werk van zijn overleden moeder voort te zetten in een poging om de macht over zijn land, en zijn gevangene, te behouden.
Het provisorische leger van Mare blijft ondertussen groeien. Onder leiding van de verstoten prins Cal bereiden ze zich voor op een oorlog. Bloed zal tegen bloed vechten, elk leger met een eigen speciale kracht. En Cal zal niet stoppen voor hij Mare terugkrijgt.

ISBN: 9789023472971– Uitgeverij Cargo – Aantal pagina’s: 523 – Fantasy

4 van de 5 sterren – Fien

Recensie in één zin

‘Na het lange wachten worden we beloond met dit adembenemende derde deel waarin Mare’s avontuur, de Roden bevrijden van de Zilveren onderdrukking, doorgaat en de eindstrijd wordt ingezet.’

Hoofdpersonages

De personages zijn natuurlijk al oude bekenden en het is altijd fijn om ze terug te zien na zo’n lange periode. Even ter herinnering: Mare is natuurlijk het hoofdpersonage waarmee alles begonnen is, om haar familieleden te voeden stal ze eten van de Zilveren en toen ze gesnapt was, moest ze als een bediende gaan werken voor de mensen die ze het meest haat in de hele wereld. Maar zo kwam ze er ook achter dat ze, ondanks haar rode bloed, krachten heeft die elke Zilvere de stuipen op het lijf jagen. Dan hebben we Cal, de verstoten prins die het hoofd van zijn vader heeft afgehakt doordat Elara, de toenmalige vrouw van zijn vader, zijn gedachten had overgenomen. De grote tegenspeler in dit verhaal is Maven, de zoon van koning Tiberias en Elara, die door zijn moeder behandeld werd als een marionet. Toch vind ik dat er een hele verandering heeft plaats gevonden. Waar ik het vroeger moeilijk vond om me in te leven in Mare’s situatie, had ik er nu veel minder problemen mee. Je zou bijna kunnen zeggen dat haar zes maanden durende gevangenschap haar goed heeft gedaan, maar dat is een beetje gemeen. Ook vind ik dat de relatie tussen Cal en Mare veel beter is uitgewerkt, ik heb er echt van genoten hoe ze met elkaar omgingen en dichter naar elkaar groeiden na zo lang gescheiden te zijn. Mare is ook veel attenter ten opzichte van de mensen rondom haar, zoals haar moeder, Gisa, Kilorn en zelfs Carolien. Ze handelt niet meer zo impulsief, zonder na te denken over de gevolgen voor haar geliefden. Een mooi voorbeeld: in Glazen Zwaard, het tweede deel, was ze haar familie vergeten gedag te zeggen terwijl ze nu onmiddellijk haar familie wou zien nadat ze ontsnapt is. Verder hebben we Evangeline nog, ze is niet langer Mavens verloofde en daar is ze allesbehalve rouwig om. Bovendien komt ze in dit boek erg verrassend uit de hoek. Er zijn niet veel nieuwe personages op het toneel verschenen, behalve Cygnet, de koning van Meerlanden, en zijn dochter, prinses Iris. Iris vind ik een heel erg boeiend en mysterieus personage, ik ben er zeker van dat ze nog een belangrijke rol zal spelen in het vierde en laatste deel van deze serie.
— Fien

Sfeer

Niet alleen de personages ondergingen een grote evolutie, maar ook de sfeer. De eerste twee delen konden mijn aandacht nooit voor de volle 100 procent vasthouden. Ik heb het altijd een erg goed verhaal gevonden, maar er was iets waardoor het me niet helemaal voor zich kon winnen. Wat het was? Ik heb geen idee, maar in Koningsval was er helemaal niets van te merken! Dit boek was precies wat ik nodig had: spanning, romantiek en heel veel actie. Ondanks dat Mare zich in Mavens klauwen bevindt, weet ze toch maar mooi haar mannetje te staan en doet ze er alles aan om haar trots te behouden.
— Fien

Schrijfstijl

Victoria Aveyard werkt Mare’s gedachten tot in het detail uit en ook de omgeving wordt heel nauwkeurig beschreven. De andere koninkrijken komen meer aan bod dan in de vorige twee delen en het is erg fijn om het duistere Norta even te verlaten. Nog een verrassing in dit boek waren de hoofdstukken: in de voorgaande boeken werd het verhaal alleen vanuit Mare’s perspectief verteld, dit keer ook vanuit Carolien en Evangeline. Dat vond ik een heel leuke en slimme toevoeging omdat het echt een meerwaarde gaf aan het verhaal. Wanneer Mare in het Witvuurpaleis zat bij Maven, zou je niet kunnen weten wat de Scharlaken Garde, de rebellengroep van Roden, aan het doen was, maar dat weet je nu dus allemaal wel.
— Fien

Passage uit het boek

‘Toen het voor het eerst tot me doordrong dat Maven me terug wilde, verwachtte ik pijn te moeten lijden, in duisternis te moeten zitten, of allebei. Ik verwachtte vooral hem te zien en mijn kwelling onder zijn vuurspuwende ogen te moeten doorstaan. Maar dat gebeurde allemaal niet. Vanaf de dag dat ik voor hem moest verschijnen en werd gedwongen te knielen, is dat niet gebeurd. Hij zei toen dat hij mijn lichaam tentoon zou stellen. Maar er zijn geen beulen gekomen. En ook geen
fluisteraars, zoals Samson Merandus of de inmiddels gestorven koningin, om in mijn hoofd te kijken en mijn gedachten te ontwarren. Als dit mijn straf is, is het een saaie straf. Mave heeft geen fantasie.
Er zijn nog wel stemmen in mijn hoofd, en veel, te veel herinneringen. Ze snijden door me heen. Ik doe mijn best de pijn te verzachten met het lezen van saaie boeken, maar de woorden dansen voor mijn ogen, de letters herschikken zich totdat ik de namen zie van mensen die ik heb achtergelaten. De levenden en de doden. En Scheem, altijd en overal.
Ptolemus mag mijn broer dan wel hebben omgebracht, maar ik was degene die Scheem op zijn pad bracht. Omdat ik egoïstisch was, omdat ik dacht dat ik een soort verlosser was. Omdat ik voor de zoveelste keer iemand vertrouwde die ik niet had moeten vertrouwen en ik als een gokker levens op het spel zette. Maar je hebt gevangenen bevrijd. Je hebt heel veel mensen bevrijd. En je hebt Julian gered.
Een schrale tegenwerping, en een nog schralere troost. Ik weet wat de bevrijding van de Corrosgevangenis heeft gekost. En elke dag weer moet ik onder ogen zien dat ik die prijs niet nog eens zou betalen als ik voor de keuze stond. Niet voor Julian, niet voor honderd nieuwbloedigen. Ik zou geen van hen redden in ruil voor Scheems leven.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Ruby Coene – Sahana

Recensie: Steven van den Berg – Trisylia - De…