Het verhaal rondom het beroemde kunstwerk van Johannes Vermeer: Het meisje met de parel. Griet is zestien, woont in Delft en werkt als dienstmeid bij Vermeer. Ze raakt geïntrigeerd door hem en zijn werk. Langzaam ontstaat er een speciale band tussen de schilder en de meid, die spanning veroorzaakt in het huishouden. Dankzij Vermeer verandert Griet van een schuchter meisje in een volwassen vrouw. Misschien niet helemaal feitelijk juist, maar wel erg mooi en romantisch.

ISBN: 9789 041 761 064 – Uitgeverij Rainbow – Aantal pagina’s: 247

4 van de 5 sterren — Coby

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Start!

Recensie in één zin

‘Voor liefhebbers van romantiek, geschiedenis en kunst is dit boek een pareltje.‘

Hoofdpersonages

Griet is een binnenvetter, dat is na een paar pagina’s al duidelijk. Ze zegt niet veel, maar denkt des te meer. Door haar ogen zie je hoe geniaal Vermeer is en hoe Griet in zijn aanwezigheid en onder zijn hoede langzaamaan wijzer wordt. Soms is het moeilijk om je als lezer in haar in te leven, omdat ze zo ongrijpbaar is.
— Coby

Sfeer

Er gebeurt niet bijster veel, maar daardoor wegen de zeldzame gebeurtenissen des te zwaarder. Het hele boek is doordrenkt van mysterie, geheimen en gevoelens die niet uitgesproken worden. Prachtig beladen en subtiel.
— Coby

Schrijfstijl

Chevalier schrijft beeldend. Wanneer Vermeer zijn kijk op kleuren deelt met Griet, leer je met haar mee. Je ziet ineens de wolken voor je, in wel tien verschillende kleuren tegelijk. Door alle details in omgeving, waan je je in Delft. Het boek verveelt geen moment en lijkt deuren naar vervlogen tijden te openen.
— Coby

Passage uit het boek

‘ ‘Kijk eens uit het raam.’
Ik keek naar buiten.
Het was een winderige dag en wolken verdwenen achter de toren van de Nieuwe Kerk.
‘Wat voor kleuren hebben die wolken?’
‘Och, wit, meneer.’
Hij trok heel even zijn wenkbrauwen op. ‘Is dat zo?
’
Ik keek ernaar. ‘En grijs. Misschien krijgen we sneeuw.’
‘Kom, Griet, dat kun je beter. Denk eens aan je groente.’
‘Mijn groente, meneer?’
Hij bewoog even zijn hoofd. Ik ergerde hem weer. Mijn kaak verstrakte.
‘Denk er eens aan hoe je de witte kleuren scheidde. Je rapen en je uien – is dat hetzelfde wit?’
Ineens begreep ik het. ‘Nee. De raap heeft iets groens, de ui geel.’
‘Precies. Welke kleuren zie je nu in de wolken?’
‘Er zit wat blauw in,’ zei ik nadat ik ze een tijdje nauwkeurig had bekeken. ‘En – ook geel. En er is wat groen!’ Ik werd zo opgewonden dat ik zelfs wees. Ik had mijn hele leven naar wolken gekeken, maar ik had het gevoel dat ik ze op dat moment pas voor het eerst zag.
Hij glimlachte. ‘

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Fiep Westendorp – Pim en Pom ontdekken Vermeer

Recensie: Frank Peters – Het meisje bij het venster