Recensie: Jeanette Winterson – Zwaarte | Boekiewoogie

Nadat hij in opstand is gekomen tegen de goden, wordt Atlas door Zeus veroordeeld om voor eeuwig het gewicht van de wereld op zijn schouders te dragen. Vrijheid lijkt onbereikbaar voor hem geworden. Maar dan ontvangt hij onverwacht bezoek van Herakles, de enige man die sterk genoeg is om de last over te nemen. Atlas probeert via een list onder zijn straf uit te komen…

ISBN: 9789083335780 – Uitgeverij Orlando – Aantal pagina’s: 148 – Hervertelling/fantasy/mythologie

*****

4 van de 5 sterren – Frederique

Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Prachtig herschreven mythe over de betekenis van vrijheid en eenzaamheid.’

Hoofdpersonages

*****

Atlas, een der titanen, moet als straf voor zijn opstand tegen de Olympische goden tot het einde der tijden de wereld op zijn schouders dragen. Atlas raakt zichzelf kwijt in zijn overpeinzingen en raakt gewend aan de eenzaamheid. Wanneer Herakles opduikt omdat hij hulp nodig heeft bij een van zijn twaalf opdrachten, is Atlas blij met zijn gezelschap. Herakles is arrogant, vol zelfvertrouwen en neemt het gewicht van de wereld van Atlas over. Alleen is Atlas niet gewend aan vrijheid, en Herakles niet aan eenzaamheid…
— Frederique

Sfeer

*****

Zwaarte is niet zomaar een herschrijving van een mythe, maar geeft de mythe een heel eigen sfeer mee. Je weet hoe het verhaal gaat, maar door de manier van vertellen heeft het verhaal toch een zekere spanning. Door de korte hoofdstukken raak je geïntrigeerd door onderliggende betekenissen en ga je nadenken over wat voor betekenissen de mythe nog meer kan hebben.
— Frederique

Schrijfstijl

*****

Jeanette Wintersons schrijfstijl is luchtig, maar tegelijkertijd ook heel poëtisch. Met ogenschijnlijk eenvoudige zinnen zet ze de mythe van Atlas en Herakles uiteen, maar als je dichterbij kijkt, zie je verborgen onderliggende betekenissen die je laten nadenken over waar de mythe precies over gaat en hoe de betekenis ervan verandert.
— Frederique

Passage uit het boek

‘In de langdurige gevechten werden de meesten van ons gedood, en mijn moeder, heimelijk van aard als zij was, beloofde Zeus de overwinning. De overgebleven Titanen werden naar Brittannië verbannen, waar de koude onherbergzame rotsen erger zijn dan de dood. Ik werd gespaard vanwege mijn grote kracht.
Ik mocht in zekere zin mijn eigen straf zijn.
Omdat ik van de aarde hield. Omdat de zeeën der aarde mij geen vrees inboezemden. Omdat ik de stand van de planeten en de baan van de sterren had geleerd. Omdat ik sterk ben, was mijn straf dat ik de Kosmos op mijn schouders moest torsen. Ik nam de last van de hele wereld op mij, het hemelgewelf erboven en de diepten beneden. Al wat er is, is van mij, maar niets daarvan is in mijn macht. Dit is mijn monsterlijke last. De grens van wat ik ben.’

Leesvoorschrift