Mien van Bree weet al jong dat ze anders is dan haar leeftijdgenootjes. Ze heeft grote dromen en de eerste daarvan verwezenlijkt ze als ze in 1934 in Brussel derde wordt op het wereldkampioenschap wielrennen. In Nederland is men echter nog maar nauwelijks gewend aan de vrouw in de sport en áls vrouwen zich dan zo nodig in wedstrijdverband willen meten, kunnen ze zich maar beter bij fatsoenlijke sporten houden. Maar Mien laat zich niet weerhouden en verhuist naar België, waar ze wedstrijden wint, een café uitbaat en ’s avonds in de armen van haar grote liefde in slaap valt. In augustus 1940 keert ze terug naar haar geboortedorp Loosduinen om voor haar ernstig zieke moeder te zorgen. Ze probeert haar dromen en de herinneringen aan haar oude leven te vergeten, maar betaalt daar een hoge prijs voor.

Mien is het meeslepende verhaal van een eigenzinnige vrouw die de conventies aan haar laars lapte. Tegelijk vertelt het de verbijsterende geschiedenis van de vrouwensport in Nederland, waar het devies “al zijn het atleten, ’t blijven voor alles vrouwen”, tot ver in de jaren ’80 gold.

ISBN: 9789 400 404 120 – Uitgeverij Thomas Rap – Aantal pagina’s: 240 – Roman

3 van de 5 sterren — Tim

Recensie in één zin

‘Dit mooie verhaal over Mien is heel persoonlijk, maar tegelijkertijd toch ook afstandelijk.’

Hoofdpersonages

Eigenlijk was ik aan het einde van het boek nog steeds nieuwsgierig naar Mien. Een intrigerende vrouw die volledig haar eigen koers vaart en dat in een tijd waarin vrouwen worden geacht niet voor zichzelf te kiezen. Mien trekt zich niets aan van de opgetrokken neuzen en roddels over haar levenskeuzes.
— Tim

Sfeer

De sfeer in het boek is complementair aan de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Je leert een hoop over hoe men in de periode voor en na de tweede wereldoorlog over sport dacht en met name over vrouwen in de sport. De vaak wat bekrompen houding van het grote publiek doet Mien vrij weinig.
— Tim

Schrijfstijl

Deze roman is onderzoekend en feitelijk geschreven. Gedachten en gevoelens, die Mien haast wel gehad zou moeten hebben, worden beschreven, maar de gevoelens voelen toch altijd uit de tweede hand, door de mix met de onderzoekende schrijfstijl.
— Tim

Passage uit het boek

Voor de organisatie van de Wielerzesdaagse in de Amsterdamse RAI is Miens Nederlandse titel aanleiding haar te vragen een ereronde te rijden voor aanvang van de wedstrijden. Het rondje haalt verschillende kranten, soms in een korte zin en soms in een korte alinea, maar steeds met het nodige voorbehoud: ‘Volgens den luidspreker was zij derde aangekomen in het wereldkampioenschap voor vrouwen, dat onlangs is gehouden.’ Mien haalt er haar schouders over op. Die ereronde, die heeft ze toch maar mooi te pakken, vindt ze.

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Conny den Hollander - De tuin is een…

Recensie: Sarah Lark – Grote dromen