Voordat opa naar het rusthuis vertrekt, organiseert zijn verscheurde familie nog één dag waarop ze allemaal samen zijn. Hierbij komen oude herinneringen naar boven, die niet voor iedereen prettig zijn.

ISBN: 9789 077 549 957 – Uitgeverij Oogachtend – Aantal pagina’s: 123 – Graphic novel

4 van de 5 sterren — Iris

Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Familiedrama waar iedereen zich in kan vinden.’

Hoofdpersonages

De leden van deze niet-functionerende familie zijn levensecht neergezet. Dat is knap, gezien de minimale omschrijvingen. Hun gewoontes, houdingen en blikken zijn herkenbaar voor iedereen. Aan sommige trekjes ga je je ergeren omdat ze je herinneren aan iemand die je kent die precies hetzelfde doet. Elk personage heeft eigenlijk zijn eigen agenda op het afscheidsfeest van opa, en niet iedereen doet van harte mee. Het is schrijnend dat juist de buurjongen nog het meest om opa lijkt te geven.
— Iris

Sfeer

‘Vierenveertig na Ronny’ is prachtig getekend. De schetsmatige stijl en warme kleuren passen mooi bij het verhaal. De personages zijn realistisch neergezet, op een typische zonnige dag in Vlaanderen. De setting, een rustig idyllisch dorp waar ogenschijnlijk nooit iets gebeurd, maakt dat het voor veel mensen herkenbaar is. Op het oog is er geen vuiltje aan de lucht, maar hoe meer je in mensen graaft, hoe meer geheimen er naar boven komen drijven.
— Iris

Schrijfstijl

De dialoog in een graphic novel is altijd een lastig onderdeel, maar Olbrechts weet ze overtuigend neer te zetten. In combinatie met de lichaamstaal van de personages wordt het een typisch geheel. Beetje bij beetje krijg je als lezer wat meer informatie over de relaties tussen de personages of de geheimen die ze achterhouden. Het is heel knap om met zo weinig tekst zo een geheel familiedrama neer te zetten.
— Iris

Passage uit het boek

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Natalie Heath – Yoga voor thuis

Recensie: Liane Moriarty – Drie wensen