Recensie: Bridget Collins – Het verraad van Montverre | Boekiewoogie

Zou jij alles op het spel zetten om de waarheid over je leven te achterhalen?

Op Montverre, een exclusieve school in de bergen, worden de intelligentste studenten voorbereid op het grand jeu, een mysterieuze filosofische wedstrijd. Léo nam ooit deel, maar hij verloor zijn passie voor het spel na een tragische gebeurtenis. Nu keert hij, in ongenade gevallen na een mislukte carrière, terug naar Montverre. De school is veranderd, een vrouw vervult nu de rang van Magister Ludi bij het grand jeu. Hij voelt een vreemde connectie met haar: Léo en Claire hebben hun leven allebei op leugens gebouwd. Terwijl het hoogtepunt van het jaar dichterbij komt, beginnen de muren geheimen te fluisteren…

ISBN: 9789044360516 – Uitgeverij The House of Books – Aantal pagina’s: 448 – Roman

*****

2 van de 5 sterren – Nienke

Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Het verraad van Montverre was wachten op een doorbraak die helaas nooit kwam.’

Hoofdpersonages

*****

We maken kennis met Leo Martin, Carfax de Courcy en Claire. Leo en Carfax hebben beiden aan Montverre gestudeerd om het grand jeu te leren spelen en uit te werken. Ze zijn elkaars aartsrivalen en tot hun grote schrik moeten ze samen een spel bedenken. Langzaam beginnen ze elkaar leuker te vinden, maar beiden willen dat niet toegeven.
Wanneer Leo jaren later terugkeert naar Montverre, ontmoet hij Claire. Claire is de allereerste vrouwelijke Magister Ludi en heeft zichtbare gelijkenissen met Carfax die Leo van zijn stuk brengen.
— Nienke

Sfeer

*****

Ik moet eerlijk toegeven dat ik bijna een jaar over dit boek heb gedaan. We hadden een soort haat-liefdeverhouding. De sfeer was voor 80% van het boek saai te noemen. Er gebeurde weinig. Het leek te blijven hangen. Het enige wat me nog een beetje aantrok, was het mysterie rondom Claire, rondom haar verbintenis met Carfax. Helaas ging het verhaal hier te weinig over en leek het net als een slechte relatie: je hoopt dat het beter wordt, maar weet eigenlijk wel dat het een verloren zaak is.
— Nienke

Schrijfstijl

*****

Aangezien Collins’ De boekbinder zo hartelijk is ontvangen, was ik dan ook zeer benieuwd naar dit boek. Helaas maakte het mijn verwachtingen niet waar. De ellenlange beschrijvingen, de niet uitgewerkte doelen van het verhaal en de onverwachte, totaal niet nuttige hoofdstukken waren voor mij toch wel de druppel. De hoofdstukken wisselen namelijk af tussen Leo, Claire en de Rat. Ik kon het nut van de hoofdstukken van de Rat niet vinden en sloeg deze uiteindelijk ook over.
Daarnaast het belangrijkste waar het verhaal omdraait: het grand jeu. Het hele verhaal gaat over het maken van een spel om het grand jeu te spelen: het puurste wat er is. Maar na 400 pagina’s wist ik nog steeds niet wat het grand jeu was. Dit wordt namelijk nooit uitgelegd… Je zou verwachten dat dit wel gebeurt, aangezien dit het hoofdonderwerp is, maar dit komt nooit en hier was ik dan ook zeer teleurgesteld over. Naar mijn mening slaat Collins hier de plank volledig mee mis.
Het boek begint als een mysterie en wanneer je klaar bent, heb je het idee dat je nog minder weet dan toen je begon.
— Nienke

Passage uit het boek

‘Dit is het grand jeu. Dit – ja – dit is haar Midzomerspel: niet voor het oog van de gasten in de Grote Zaal, maar hier en nu, alleen met Leo, het moment waarop ze heeft gewacht. De pauze, de absolute stilte voordat ze naar hem toe leunt, de stilzwijgende ademtocht en het bloed dat gonst in haar oren. Dit is niet de ouverture maar het hoofdthema, de volmaakte beweging die een zaal overspoelt met energie. Het geeft haar dezelfde zuivere helderheid van geest, dezelfde zekerheid. Het publiek, de terra, de rest van Montverre… ze doen er niet toe. Ze zijn irrelevant, verleden tijd. Net als haar bezwaren. Het grand jeu is nu, haar hartslag, zijn ogen in de hare. Het is alles wat ze nodig heeft.’

Leesvoorschrift