Met hun dierentuin in Warschau als dekmantel weten Antonina en haar man meer dan driehonderd joden uit handen van de nazi’s te houden door hen te verbergen in lege dierenverblijven. Diane Ackerman baseerde dit waargebeurde verhaal op archieven en dagboeken. In 2017 werd het prachtig verfilmd als The Zookeeper’s Wife.

ISBN: 9789041713520 – Uitgeverij Rainbow – Aantal pagina’s: 283 – Non-fictie

1 van de 5 sterren – Ies

Recensie in één zin

‘Een oneindige beschrijving van onbelangrijke details maken dit boek zware kost.’

Hoofdpersonages

Als ik verder was gekomen in dit boek had ik waarschijnlijk een uitgebreidere omschrijving van de hoofdpersonages kunnen geven, maar helaas. Antonina Zabinski is de vrouw van Jan Zabinski, de directeur van de dierentuin in Warschau ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Samen hebben ze het leven van honderden joden gered door hen te verbergen in leegstaande dierenverblijven. Hoe ze dit precies gedaan hebben en wat hun rol hierin is, is voor mij nog steeds een vraag, want ik heb met pijn en moeite de eerste vijf hoofdstukken door geploeterd en heb het toen opgegeven.
— Ies

Sfeer

Omdat Diane Ackerman vooral tot in detail beschrijft hoe alles eruitziet, wat Antonina doet en hoe ze zich voelt, is er geen sfeer te ontdekken in dit boek. Als lezer krijg je enkel een gevoel van irritatie, want: wanneer komen we tot het daadwerkelijke verhaal? Verder overheerst het gevoel van teleurstelling, want na het zien van de film had ik zeer hoge verwachtingen van dit boek.
— Ies

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Antonina’s dierentuin is ronduit afschuwelijk. Het boek is zeer beschrijvend van aard, leest hierdoor niet lekker als een verhaal. Onbelangrijke zijtakjes worden tot in het kleinste detail beschreven, waardoor alle vaart uit het verhaal wordt gehaald. Zinnen zijn niet zelden meerdere regels lang, met komma na komma. Hierdoor moet je zinnen soms drie keer lezen voordat het duidelijk is wat er bedoeld wordt.
— Ies

Passage uit het boek

‘Elke ochtend wanneer de dageraad de dierentuin bereikte, barstte een spreeuw uit in een potpourri van gestolen melodieën, verder zaten winterkoninkjes die een paar arpeggio’s inzetten en de koekoeken riepen monotoon als klokken die op het hele uur waren vastgelopen. Plotseling begonnen de gibbons schreeuwend te zingen, zo hard dat de wolven en jachthonden gingen huilen, de hyena’s lachen, de leeuwen brullen, de raven krassen, de pauwen krijsen, de neushoorns snuiven, de vossen janken en de nijlpaarden hinniken. Vervolgens gingen de gibbons over op duetten, waarbij de mannetjes hun gegil met zachte, schrille geluidjes onderbraken en de vrouwtjes in een stroom van lange noten hun ochtendomroep loeiden. De dierentuin had verschillende stelletjes, en gibbonparen zingen echte liederen, compleet met ouvertures, coda’s, intermezzo’s, duetten en solo’s.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Judith van Helden – Felicia redt de dierentuin

Recensie: Keren Blenkfeld – Een liefde in Auschwitz