*** 3/5

Mien van Bree weet al jong dat ze anders is dan haar leeftijdgenootjes. Ze heeft grote dromen en de eerste daarvan verwezenlijkt ze als ze in 1934 in Brussel derde wordt op het wereldkampioenschap wielrennen. In Nederland is men echter nog maar nauwelijks gewend aan de vrouw in de sport en áls vrouwen zich dan zo nodig in wedstrijdverband willen meten, kunnen ze zich maar beter bij fatsoenlijke sporten houden. Maar Mien laat zich niet weerhouden en verhuist naar België, waar ze wedstrijden wint, een café uitbaat en ’s avonds in de armen van haar grote liefde in slaap valt. In augustus 1940 keert ze terug naar haar geboortedorp Loosduinen om voor haar ernstig zieke moeder te zorgen. Ze probeert haar dromen en de herinneringen aan haar oude leven te vergeten, maar betaalt daar een hoge prijs voor.
Mien is het meeslepende verhaal van een eigenzinnige vrouw die de conventies aan haar laars lapte. Tegelijk vertelt het de verbijsterende geschiedenis van de vrouwensport in Nederland, waar het devies “al zijn het atleten, ’t blijven voor alles vrouwen”, tot ver in de jaren ’80 gold.