*** 3/5

De wolf, de meest gevreesde jager van onze contreien, hangt dan wel niet langer rond in de schaduwen van de bosrand, hij doet dat des te meer in onze verbeelding: als een likkebaardend, kwijlend beest met blikkerende tanden en boosaardige ogen. Van dat sprookjesdier, die grote boze wolf, waren we eindelijk verlost. Dankzij al net zo sprookjesachtige jagers, maar vooral dankzij de doortastendheid waarmee we onze laatste resten wildernis vernielden.

Nu wolven zich weer in onze verkavelde uithoek wagen, duiken ook oude angstbeelden weer op. Laten wolvensympathisanten zich al te gemakkelijk in de luren leggen door een monster in schaapskleren, of trekken critici nodeloos aan de alarmbel? Vanwaar die ambigue relatie tussen wolf en mens?

Om die vraag te beantwoorden, en om ons onze gedeelde toekomst te kunnen verbeelden, is een zicht op de natuur- en cultuurhistorische relatie van wolven en mensen onontbeerlijk.