Isabel Delancey had alles: een gelukkig huwelijk, een fijn thuis, een gelukkig gezin. Als plotseling haar man verongelukt, raakt ze niet alleen haar grote liefde kwijt, maar ook haar huis. Als ze onverwacht een groot, vervallen landhuis erft lijkt dat de oplossing: samen met haar zoon Thierry en dochter Kitty trekt ze in de bouwval.
Dat Matt McCarthy, de buurman, een aannemer is die aanbiedt te helpen met de renovatie, lijkt een lot uit de loterij. Maar Matt en zijn vrouw Laura hebben een verborgen agenda: zij azen al meer dan tien jaar op het grote huis.

ISBN: 9789026141744 – Uitgeverij De Fontein – Aantal pagina’s: 384 – Roman

3 van de 5 sterren – Nienke

Recensie in één zin

‘Een fijne combinatie van verloren liefde, opnieuw moeten beginnen en herkenbare personages.’

Hoofdpersonages

Als Isabel Delancey te horen krijgt dat Laurent, haar man, verongelukt is, stort haar wereld in. Bovenop dat alles krijgt ze ook nog te horen dat haar man helemaal niet zo rijk bleek te zijn en dat ze ver in de schulden zitten. Dan hoort ze dat ze een landhuis van haar oudoom heeft geërfd, die ze helemaal niet kent. De enige manier om de schulden de kop in te drukken, is om hun oude huis te verkopen en samen met haar zoon Thierry en haar dochter Kitty te verhuizen naar het landhuis in Little Barton.
De nieuwe buurman, Matt McCarthy, blijkt een aannemer te zijn en biedt aan om te helpen met het huis. Wat Isabel echter niet weet, is dat Matt en zijn vrouw Laura een verborgen agenda er op nahouden. Zij azen al meer dan tien jaar op het huis.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik op een gegeven moment zo klaar was met Matt. Hij was zo narcistisch en haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Dit maakte wel dat hij een goed beschreven personage was. Bij alles wat hij deed, wilde ik naar hem schreeuwen. Ook vond ik het lastig om te lezen dat Laura McCarthy dit allemaal voor haar kiezen kreeg en gunde haar ook geluk.
Byron was mijn favoriete personage uit het boek. Byron is een mysterieus, zachtaardig personage met een verleden. Hij doet zo zijn best, maar wordt overschaduwd door Matt. Door zijn verleden durft hij er niets van te zeggen, omdat hij bang is dat mensen anders naar hem gaan kijken. Ik mocht Byron en gunde hem de wereld.
— Nienke

Sfeer

Het duurde lang voordat ik echt in het verhaal zat. Ik heb zelfs nog in het begin 50 pagina’s overgeslagen. Ik kon er gewoon niet inkomen. Toen heb ik het boek ook even aan de kant gelegd en heb ik een ander boek gelezen. Gelukkig werd het op de helft van het boek interessanter. Dit vond ik best wel jammer, toch was ik blij dat het over de helft wél begon te pakken. Ik werd nieuwsgieriger naar Byron en Matt werd steeds onuitstaanbaarder. Daarnaast kwam de waarheid steeds meer aan het licht en was ik nieuwsgierig hoe Isabel, Thierry en Kitty hier mee omgingen.
— Nienke

Schrijfstijl

Het verhaal kwam moeilijk om gang, zoals ik al aangaf. Dit vond ik erg jammer. Desondanks heeft Moyes een fijne schrijfstijl. Het is vlot te lezen en soms bijna zelfs poëtisch. Haar invalshoeken zijn origineel en erg herkenbaar. Daarnaast beschrijft ze haar personages op zo’n manier dat ze echt lijken. Het zijn geen perfecte mensen, zelfs verre van perfect. De personages moeten overleven en hebben het niet makkelijk. Op deze manier worden ze levensecht.
–Nienke

Passage uit het boek

En toen was de betovering verbroken. Enkele minuten voor het probleemloos had kunnen gebeuren. Hij was niet haar man. Hij was niet iemand die ze tegen zich aan en in zich wilde. Het was al te ver heen om het nog te kunnen tegenhouden, dus had ze haar ogen dichtgedaan en geprobeerd zich los te maken van wat er met haar lichaam gebeurde dat haar in eerste instantie verraden had. Ze had gedacht aan wie hij was en had zich afgesloten, was veranderd in iemand die koud, gevoelloos en beschaamd was. En het ergste van allemaal was dat hij erna zo blij, zo vol genegenheid was geweest. Hij scheen te denken dat ze het wilde rekken, of het zelfs nog een keer wilde.

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Ruth Kelly – De villa

Recensie: Kirsty Ferry – Het duistere geheim van Lily