Tess Gerritsen – Speel met vuur | Boekiewoogie

Julia is een professioneel violiste en raakt in de ban van een wals die ze vindt in een oud winkeltje in Rome: Incendio. Vanaf het moment dat ze thuis in Boston Incendio begint te spelen, gebeuren er onverklaarbare dingen. Het muziekstuk heeft een griezelig effect op haar dochtertje en de gevolgen zijn zo serieus, dat Julia zelfs bang wordt voor haar eigen kind. Julia wil weten waar de wals vandaan komt en gaat op onderzoek uit. Maar dan raakt ze verstrikt in een oud, Italiaans geheim en is ze haar leven niet meer zeker.

ISBN: 9789 044 349 115 – The House of Books – Aantal pagina’s: 223

*****

3 van de 5 sterren — Coby

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Start!

Recensie in één zin

‘Een mooi verhaal dat je meesleept, maar zichzelf plots afraffelt. Jammer.’

Hoofdpersonages

*****

Julia is een muzikale, intelligente en soms wat impulsieve vrouw. Ze is getrouwd met de serieuze Rob, heeft een dochtertje (Lily) en haar eigen moeder was een beetje een gek figuur. Meer weten we eigenlijk niet van Julia. De andere hoofpersonen – die plots het verhaal binnen komen walsen – zijn eigenlijk veel interessanter.
— Coby

Sfeer

*****

Vanaf bladzijde één word je meegezogen in het mysterie van Incendio. Dan rukt Gerritsen je met een verrassende wending uit het verhaal van Julia. Eerst is dat irritant, maar algauw kom je er achter dat deze wending nóg spannender is en eigenlijk veel interessanter dan het verhaal van Julia.
— Coby

Schrijfstijl

*****

Zodra de verrassende wending het verhaal opschudt en verrijkt, kun je het boek onmogelijk wegleggen. Tijdens het lezen maak je je zorgen. Niet alleen omdat je meeleeft met de hoofdpersonen, maar ook omdat het boek zo snel leest. Het boek is al bijna uit, maar het verhaal is nog lang niet af. Dan weet je al dat de laatste bladzijden óf geweldig goed en inventief gaan zijn, of een afgeraffeld einde vormen. Helaas is het laatste het geval. Eeuwig zonde, maar nog steeds de moeite waard.
— Coby

Passage uit het boek

Krimpend van de pijn kijk ik naar mijn dijbeen. Een flonkerende glasscherf steekt als een kristallen dolk uit mijn vlees. Boven mijn gekerm uit hoor ik iemand drie woorden eindeloos herhalen, een onbekende stem, monotoon, vlak, mechanisch. Pas als ik haar lippen zie bewegen, besef ik dat het mijn eigen dochter is die dat geluid voortbrengt. Ze staart me aan. Haar ogen zijn griezelig kalme blauwe poelen.
Ik haal driemaal diep adem om moed te vatten, pak de scherf vast en trek hem met een nieuwe kreet van pijn uit mijn dij. Vers bloed stroomt als een rode beek over mijn been. Dat is het laatste wat ik zie voordat alles donker wordt.

Leesvoorschrift