Recensie: De muze en het meisje – Katrijn van Bouwel
Mila, een jonge vrouw die op zoek is naar wat ze wil in haar leven, in tegenstelling tot haar oudste en jongste zus die wel een duidelijk parcours hebben afgelegd. De vraag : “Wat wil je worden later?” vond ze als kind al verwarrend. “Je bent toch al iemand, kun je niet gewoon jezelf zijn, maar anders, groter en langer opblijven” Ze was zestien toen zij plots oog in oog stond met de Venus van Urbino. Ze wil onsterfelijk worden net als Venus, geschilderd door een kunstenaar, die de perfectie van haar lichaam herkende en wist: dit moet bewaard blijven. Ze gaat poseren als naaktmodel. Een schilder haalt haar uit de anonimiteit en ze worden verliefd op elkaar en dat gebeurt intens en stormachtig in die winter.
ISBN: 9789 044 631 081 – Prometheus – Aantal pagina’s: 224 – Roman
4 van de 5 sterren — Joke
Start scrollen!
Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.
Recensie in één zin
‘Wat geeft het dat niemand haar naam kent? Wie uitverkoren wordt door een schilder, sterft nooit.’
Hoofdpersonages
Mila, die urenlang als naaktmodel poseert voor kunststudenten en duidelijk op zoek is. Haar vriendin Lisa waar ze steeds op terug kan vallen. Ook belangrijk zijn haar zussen Laure en Mare, die proberen haar uit een depressie te halen. Als lezer voel je duidelijk de band tussen deze personen.
— Joke
Sfeer
Vier seizoenen uit het leven van een jonge vrouw , een zoektocht, maar ook terugblikken op een heerlijke jeugd. In deze sfeer kom je al lezend in de wereld van de kunst, liefde en teleurstellingen.
— Joke
Schrijfstijl
Het verhaal begint met de mooie zin: “Ik stap uit de kamerjas dit stille leven in” en dit gaat 220 pagina’s lang door met prachtige zinnen en metaforen. Het boek is verdeeld in seizoenen en begint in de herfst, gevolgd door een intense winter, afscheid en een nieuw begin in de lente en tenslotte brengt de zomer voldoening en rust. Een genot om te lezen. — Joke
Passage uit het boek
Hij zet zich neer, trekt zijn benen op en laat zijn voorarmen op zijn knieën rusten, wenkt me met een beweging van zijn pols. Ik kruip in het holletje tussen zijn benen, mijn rug tegen zijn buik. Zijn benen aan weerszijden. Hij klemt zijn armen om me heen, brengt zijn hoofd dicht tegen me, zijn neus in mijn haren.
“Het enige wat kunstenaars moeten doen, is het eeuwige uit de drek van het tijdelijke zeven. Jij maakte van mij weer een filter, en van mijn handen de werktuigen om de blindheid van de mensen weg te vagen, door hun doffe ogen uit te lepelen en edelstenen in ruil te plaatsen, waar in de schittering van de eeuwigheid weerspiegeld wordt.
Leesvoorschrift
Bij dit boek past elke temperatuur. Je leest het in een adem uit.
Voor vrouwen of mannen?
50%
50%
Hoe dik is de pil?
Ook gelezen? Hoeveel sterren krijgt dit boek van jou?
+ Er zijn nog geen reacties
Reactie toevoegen