Jean en zijn familie zijn lid van een sekte. Samen met de andere labadisten wonen ze op het landgoed van Slot Thetinga. Jeans moeder is fanatiek, maar zelf twijfelt hij steeds meer. Waarom straffen de broeders hem zo vaak, terwijl anderen met alles wegkomen? Waarom wil zijn beste vriend niets meer met hem te maken hebben? En wat moet hij met Hieke, die door iedereen als een kind van de duivel wordt gezien?

ISBN: 9789047716853 – Uitgeverij Lemniscaat – Aantal pagina’s: 282 – Jeugdboek

5 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een inkijkje in een zeventiende-eeuwse sekte.’

Verhaal

Het addergebroed van Slot Thetinga vertelt het verhaal van de sekte van labadisten die in Friesland wonen. Het verhaal volgt het leven van Jean, een jongen die is geboren zonder dat zijn ouders getrouwd zijn volgens de kerk van de labadisten. Omdat zijn ouders niet volgens die specifieke regels zijn getrouwd, wordt Jean addergebroed genoemd. Jean heeft een innige vriendschap met Isaac, een blinde jongen die veel kattenkwaad uithaalt. Eerder was Jean goed bevriend met Roderick, maar sinds hij de kinderzegen heeft ontvangen, is hij een zogenoemd heilig boontje geworden en keurt hij het gedrag van Jean vaak af. Jean komt in contact met Hieke, een meisje dat door iedereen wordt aangezien als kind van de duivel maar voor Jean een reddende engel blijkt te zijn.
Doordat Het addergebroed van Slot Thetinga is gebaseerd op waargebeurde feiten, is het een interessant boek en geeft het een inkijkje in de gesloten wereld van een aantal eeuwen geleden.
Het is beeldend geschreven en met tijden is het erg spannend.
— Eline

Het boek

Het addergebroed van Slot Thetinga bevat een kleurrijke cover. Je ziet een raaf en in het oog van de raaf zijn drie vrienden te zien. Deze drie vrienden zijn Jean, Isaac en Hieke. Het addergebroed van Slot Thetinga vertelt vooral het verhaal van hun leven. Het boek bevat verder geen illustraties, maar wel af en toe kraaienpoten.
Doordat de gebeden in dit boek cursief zijn gedrukt, is direct duidelijk dat dit door het personage niet wordt uitgesproken. Dit geeft het boek een extra diepgang.
Het addergebroed van Slot Thetinga is een stand alone verhaal. Het boek volgt in chronologische volgorde een deel van het leven van Jean.
— Eline

Schrijfstijl

Het addergebroed van Slot Thetinga is, zoals eerder gezegd, beeldend geschreven. Het boek omschrijft mooi hoe de natuur en de omgeving van Jean eruitziet. Zo krijg je als lezer een goed beeld en kun je je goed inleven in het personage.
Wat ik sterk vind, is dat er zoveel ruimte is voor de emoties die Jean voelt gedurende dit verhaal. Je leest hoe deze jongen wikt en weegt over zijn verblijf op Slot Thetinga. Dit maakt het een realistisch verhaal.
— Eline

Passage uit het boek

‘Hij is kansloos. Jean weet het. Hij wist het al toen hij de twee jongens zag naderen over het smalle akkerpad. Ze zijn groot en sterk en een stuk ouder dan hij. Op zijn minst een jaar of zestien, zeventien, daar kan hij nooit tegenop. Even overweegt hij zich om te draaien en terug te rennen, maar daar ziet hij meteen weer van af. Het heeft geen zin. Ze zijn te dichtbij.
Had hij maar naar Pieter geluisterd. De timmerman had hem nog zo gewaarschuwd. ‘Ga niet over het saterpad. Neem de dreef, daar zijn altijd mensen, dan durven ze niet. En verder… Nou ja, je weet wel…’
Er was een knipoogje op gevolgd en Jean had hem begrepen.
Met ‘ze’ had Pieter de jongens van het dorp bedoeld, de groep die het op hen had voorzien, die hen bedreigde en te pakken nam als de kans zich voordeed. Het was altijd opletten geblazen als je moest helpen op het land of om wat voor reden dan ook aan de andere kant van de grachten en hekken moest zijn, dat wist iedereen.
Niet dat Pieter zelf iets te vrezen had: de timmerman was groot en beresterk. Maar voor de kinderen was het een ander verhaal.
En het je weet wel… Dat had te maken met de verhalen die de ronde deden over het lange, recht pad dat dwars door de akkers liep. Het saterpad, zoals Pieter het fluisterend noemde. Want Pieter kende Wiuwert op zijn duimpje en wist alles van de dwaallichten, duivels en geesten die in de omgeving van het dorp rondhingen.
Toch had Jean het saterpad gekozen, juist omdat er op de andere route altijd mensen op de been waren. Boerenkarren, marskramers, misschien zelfs wel een koets met nieuwelingen op weg naar het slot. Het grote Slot Thetinga, waar hij zelf ook al zo’n tweeënhalf jaar woonde en dat door de dorpelingen het ‘labadistenklooster’ werd genoemd. Zelf zagen de bewoners het niet als een klooster. Die noemden het gewoon ‘het Huys’.’

Voor wie is het boek?

Voor meisjes of jongens?

Leesvoorschrift

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Elli Woollard – Sprookjes van Grimm

Recensie: Maurits van Huijstee – Broeders