Na een spetterend werkfeest wordt Hugo, de charismatische leider van een vastgoedkantoor en stiekeme minnaar van Louise, levenloos aangetroffen in zijn bed. Terwijl de schok van zijn plotselinge dood nog natrilt, ontdekt Louise al snel dat achter Hugo’s perfecte façade een duistere wereld schuilt.

Rechercheur Amber wordt op de zaak gezet en ontrafelt een web van bedrog en corruptie – Hugo blijkt meer vijanden te hebben dan iemand ooit had kunnen vermoeden. In een race tegen de klok moet Amber de confrontatie aangaan met mensen, die alles te verliezen hebben.

Ook Louise is vastbesloten de waarheid rondom de dood van haar minnaar te achterhalen. Zelfs als dit betekent dat ze wordt meegesleurd in een gevaarlijke draaikolk, waarbij haar eigen leven op het spel staat.

ISBN: 9789083381015 – JB Uitgeverij – Aantal pagina’s: 294 – Thriller

4 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een bloedstollend verhaal met een goed doordacht plot.’

Hoofdpersonages

Koel water volgt het verhaal van de ik-persoon Louise. Zij heeft een affaire met Hugo, de directeur van het vastgoedkantoor waar zij werkt. Hugo komt te overlijden en het blijkt dat hij is vergiftigd. Rechercheurs Amber en John proberen te achterhalen wat zich heeft afgespeeld en ondertussen is er nog een overlijden door vergiftiging op het kantoor en begint Louise steeds meer mensen in haar omgeving te verdenken. Zal het Amber en John op tijd lukken om de waarheid te achterhalen?
— Eline

Sfeer

Koel water is een heel spannend verhaal. De spanning zit hem vooral in het feit dat de personages elkaar in ieder hoofdstuk afwisselen. Het ene moment lees je een hoofdstuk over Louise en daarna weer een hoofdstuk over Amber en John. Deze afwisseling maakt dat er continu een cliffhanger is en je wilt weten hoe het zal aflopen. Ook is het heel lang onduidelijk welke kant het verhaal op zal gaan. Wel vond ik sommige ontdekkingen van zowel Amber en John als van Louise wat te toevallig.
— Eline

Schrijfstijl

Koel water is een beeldend geschreven thriller. Doordat er veel is omschreven over de omgeving en de weersomstandigheden waan je je als lezer naast Louise. De hoofdstukken waarin je leest over Louise zijn geschreven vanuit de ik-vorm. Dit maakt dat je nog meer met haar zal meeleven. Wanneer het verhaal geschreven zou zijn in de tegenwoordige tijd, zou het net dat beetje extra geven.
— Eline

Passage uit het boek

‘’Ik moet ervandoor,’ mompelde Hugo, nauwelijks verstaanbaar. Hij klopte afwezig met grote gebaren op de zakken van zijn peperdure colbert, dat zijn vrouw voor hem had gekocht. Ik had het altijd spuuglelijk gevonden. ‘Waar zijn mijn autosleutels?’
Marianne liet een bos met het Porsche-logo eraan voor zijn neus bungelen, een triomfantelijke uitdrukking op haar gezicht. ‘Die heb je me net al gegeven, weet je nog?’ Ze trok een veelbetekenend gezicht naar me en ik realiseerde me dat ook zij, net als ik, niets gedronken had.
Hugo wilde de sleutels uit haar handen grissen, maar greep mis.
‘Ik dacht het niet,’ zei Marianne als een strenge schooljuf. ‘Er staat een taxi voor je te wachten buiten.’
‘Maar mijn auto –‘protesteerde Hugo.
‘Maak je geen zorgen.’ Marianne klopte moederlijk op zijn arm. Ze was al ruim twintig jaar Hugo’s secretaresse en was zijn steun en toeverlaat. ‘Dat regel ik straks wel.’
Ze duwde een tegensputterende Hugo door de klapdeur naar buiten, waar in de donkere, koele avond, een taxi met draaiende motor stond te wachten. Hugo hing tegen Mariannes schouder, terwijl ze hem naar de auto begeleidde. Toen hij eenmaal op de achterbank zat, keek Hugo om en opende zijn mond om iets tegen me te zeggen. Maar voordat hij de kans hiervoor kreeg, gooide Marianne het portier dicht en riep tegen de taxichauffeur dat hij kon vertrekken.
Met een onaangenaam gevoel trok ik mijn colbert wat steviger om me heen, terwijl de wagen met een flinke dot gas optrok.
Marianne vouwde haar armen voor haar borst en lachte meewarig. ‘O, o, dat is me d’r eentje. Die zal morgen wel een flinke kater hebben.’
Ik glimlachte flauwtjes, maar terwijl de achterlichten van de taxi langzaam in de verte doofden, voelde ik een steen op mijn maag. Er was iets wezenlijk anders aan Hugo, maar ik had geen idee waardoor dat veroorzaakt was.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Adèle Rosenfeld – Kwallen hebben geen oren

Recensie: T.J. Klune - Het gefluister achter de deur