Emma Carstairs heeft eindelijk de dood van haar ouders gewroken. Ze dacht dat ze hierdoor rust zou krijgen, maar dat is niet het geval. Ze verlangt naar haar parabatai Julian, maar een relatie met hem brengt hen allebei in gevaar. Dus besluit ze zijn broer Mark te daten. Maar die heeft ook zo zijn eigen problemen…

De Onseelie-koning is de Koude Vrede ondertussen zat en wil niet langer aan de eisen van de schaduwjagers toegeven. Gevangen tussen wetten van twee werelden moeten Emma, Julian en Mark een manier vinden om alles te verdedigen waar ze voor staan, voor het te laat is…

ISBN: 9789048836734 – Uitgeverij Moon – Aantal pagina’s: 700 – Young Adult

5 van de 5 sterren – Fien

Recensie in één zin

‘Terugkeren naar de wereld van de schaduwjagers voelt als thuiskomen en in dit tweede deel van De Duistere Machten stelt Cassandra Clare niet teleur!’

Hoofdpersonages

Emma Carstairs doet er alles aan om Julian te laten geloven dat ze niet meer van hem houdt, zodat ze niet van elkaar gescheiden worden en de parabataivloek kunnen omzeilen. Daarom doet ze alsof ze een relatie heeft met Mark, de halfbroer van Julian. Cristina, Emma’s beste vriendin, is de enige persoon die weet dat haar relatie met Mark niet echt is. De andere personages zijn Julians andere familieleden: Drusilla, de tweeling Livvy en Ty, Tavvy en Helen, die nog altijd verbannen is.
— Fien

Sfeer

De wereld van de schaduwjagers laat je nooit meer los. Ik heb nog nooit zo sterk het verlangen gehad om in een universum te willen leven dat in een boek is gecreëerd. Cassandra Clare kan onze wereld naadloos verweven met die van de bovennatuurlijke wezens. Daardoor geloof je dat wanneer je tijdens het lezen opkijkt, je oog in oog staat met een vampier of weerwolf. Alle boeken van Cassandra Clare hebben deze vibe en van Schaduwheer had ik dan ook niets anders verwacht. Hoe dik de boeken ook zijn, ze vliegen voorbij en mogen net dat tikkeltje langer zijn. Naarmate het verhaal vorderde, las ik steeds trager en trager omdat ik nog even in het bijzijn van Emma en Jules wou vertoeven.
— Fien

Schrijfstijl

Wanneer ik een boek van Cassandra Clare lees, haal ik er standaard altijd mijn boekje bij waarin ik mijn favoriete quotes opschrijf. Ik denk dat dit al genoeg zegt over haar schrijfstijl, maar voor wie het nog niet duidelijk is: ik ben fan! Ik was fan vanaf het allereerste boek, City Of Bones, en mijn obsessie wordt alleen maar groter! Cassandra Clare vindt de perfecte balans tussen dialoog en beschrijvingen van de omgeving. Over ieder woord is nauwkeurig nagedacht en wanneer je ook maar iets zou veranderen, klopt het niet meer! In één woord: magnifiek!
— Fien

Passage uit het boek

‘Niet naar beneden kijken.’ Dat was Julian, die aan kwam lopen over het pad. Cristina liep een stukje achter hen en keek verwonderd om zich heen. ‘Kijk naar de horizon. Loop daarnaartoe.’
Ze tilde haar kin op. Ze voelde Jules naast haar, voelde de warmte die van zijn huid straalde, waardoor de haartjes op haar armen rechtop gingen staan. ‘Het gaat wel.’
‘Niet waar.’ Hij zei het vlak. ‘Ik weet wat je van de oceaan vindt.’
Ze waren nu een heel eind uit de kust, die een gloeiende streep in de verte was, met de snelweg als een lint van bewegende lichtjes en de verlichte huizen en restaurants langs de kust. ‘Nou, het is duidelijk geworden dat mijn ouders niet zijn gestorven in de oceaan.’ Ze haalde bevend adem. ‘Ze zijn niet verdronken.’
‘Die wetenschap neemt geen jaren van nare dromen weg.’ Julian keek haar even aan. De wind blies zijn zachte haarlokken tegen zijn jukbeenderen. Ze herinnerde zich hoe het voelde om met haar handen door dat haar te gaan, hoe hem vasthouden haar niet alleen had verankerd aan de wereld, maar ook aan zichzelf.
‘Ik haat dit gevoel,’ zei ze, en even wist ze zelf niet waar ze het over had. ‘Ik haat bang zijn. Dan voel ik me zwak.’
‘Emma, iedereen is wel ergens bang voor.’ Julian kwam wat dichterbij; ze voelde dat zijn schouder tegen de hare botste. ‘We vrezen dingen omdat we ze koesteren. We vrezen dat we mensen zullen verliezen omdat we van ze houden. We zijn bang om dood te gaan omdat we het leven waarderen. Je moet niet wensen dat je nergens bang voor bent. Dat betekent namelijk alleen maar dat je niets voelt.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Jo Nesbø – De jaloezieman

Recensie: Lucinda Riley & Harry Whittaker – Emma en…