Sharita heeft een idyllische buurttuin opgericht, een plek waar buren samen kunnen tuinieren. Er staat een grote eik in het midden, met een moestuin aan de ene kant en een kruidenbedje ter ere van haar moeder aan de andere kant. Maar Sharita en de andere buurtbewoners krijgen schokkend nieuws: de tuin moet plaatsmaken voor nieuwbouw.
Projectontwikkelaar Sander eist dat Sharita en de tuinders zo snel mogelijk vertrekken. Dat laat Sharita niet zomaar gebeuren en de strijd om het stuk grond barst los.
Terwijl ze vecht voor de tuin lijkt haar hart juist liever te willen dat ze toegeeft aan haar gevoelens voor Sander. Wint de tuin? Of wint de liefde?

ISBN: 9789047208198 – Uitgeverij Ambo Anthos – Aantal pagina’s: 174 – Feelgood

2 van de 5 sterren – Ies

Recensie in één zin

‘Een luchtig, maar té voorspelbaar verhaal over tuineren en de liefde.’

Hoofdpersonages

Sharita is de oprichter van buurttuin. Als de gemeente laat weten dat de tuin moet wijken voor nieuwbouw, gaat ze de strijd aan met projectontwikkelaar Sander. Sharita is een gigantische bakvis die bij de eerste aanblik van Sander meteen in katzwijm valt. De rest van het boek lezen we vooral hoe verliefd ze is op Sander en hoe moeilijk het is dat hij hun buurttuin kapot wil maken. De andere tuinders hadden interessant kunnen zijn; zo is er Yun-Yin, die nog niet zo lang in Nederland woont, Jeffrey, die nieuw is in de buurttuin, en de ontluikende liefde tussen Ansje en Sharita’s vader. Helaas worden deze personages en verhaallijnen niet genoeg uitgewerkt om echt interessant te worden.
— Ies

Sfeer

De sfeer is heel wisselend. De scènes die zich afspelen in de buurttuin voelen heel vrolijk en relaxed. De scenes tussen Sander en Sharita zouden romantisch moeten zijn, maar eigenlijk wekken ze vooral irritatie op omdat Sharita zich laat leiden door haar puberale gevoelens in plaats van door haar verstand. Hierdoor is het boek veelal een herhaling van aantrekken-afstoten, liefde-haat en eindigt het uiteindelijk precies zoals je op de eerste bladzijde al verwacht had.
— Ies

Schrijfstijl

Het boek leest op zich redelijk makkelijk, je hebt het binnen een paar uurtjes uit. De zinnen zijn echter gek opgebouwd, met komma’s op plekken waar een punt zou moeten staan. Hierdoor worden de zinnen lang en vaak een beetje vreemd om te lezen. Sommige passages zijn echt compleet overbodig; zo lezen we tot in detail hoe Sharida een kopje muntthee zet of boodschappen doet voor haar avondeten. Tegelijkertijd heb je het gevoel alsof je twintig keer hetzelfde leest, want we lezen meerdere keren over Sharida wiens hart sneller gaat kloppen bij het vooruitzicht dat ze Sander weer gaat zien (dit komt letterlijk zo meerdere keren in het boek voor).
— Ies

Passage uit het boek

‘‘We kunnen er een soort protestactie van maken, voor het behoud van De groene oase,’ zegt ze erachteraan. ‘Wat een geweldig idee, en gezellig ook.’ Uitgelaten klapt Lizzy in haar handen. ‘En de lokale media, die moeten we dan ook inschakelen: Buurt TV,’ zegt Lizzy nu met een glinstering in haar ogen. ‘We gaan de hele buurt optrommelen, en dan gaan we hem laten zien dat we niet zomaar vertrekken.’ ‘Yes,’ roept Sharita. Ze houdt haar hand omhoog en Lizzy geeft er een high five tegenaan. ‘We gaan de tuin redden!’ zegt Sharita overtuigd, haar glimlach komt weer tevoorschijn en is niet meer van haar gezicht te wissen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Piet Oudolf en Noel Kingsbury – Oudolf Hummelo

Recensie: Erica James - Moeders en dochters