In een kelder ergens diep in Zwitserland wordt een man op gruwelijke wijze gemarteld. Een paar dagen later wordt op een postkantoor in Genève een afschuwelijke ontdekking gedaan: er wordt een pakketje onderschept waar bloed uit lijkt te lekken. Als inspecteur Ana Bartomeu ter plaatse komt en de inhoud bekijkt, weet ze direct dat dit geen gewone zaak zal worden.
Er begint een race tegen de klok om de dader op te sporen, die door de media al snel tot ‘de postzegelverzamelaar’ wordt omgedoopt. Ana en haar team reizen heel Zwitserland door om de moordenaar te stoppen, terwijl steeds duidelijker wordt dat ze met een nietsontziende sadist te maken hebben…

ISBN: 9789401622226 – Xander Uitgevers – Aantal pagina’s: 320 – Thriller

2 van de 5 sterren – Antoine

Recensie in één zin

‘Een onderhoudende en op klassieke elementen gestoelde thriller, waarin de spanning ontbreekt.’

Hoofdpersonages

De hoofdrol in de thriller De postzegelverzamelaar is weggelegd voor Ana Bartomeu, inspecteur bij de Zwitserse politie, die een nogal bewogen leven meemaakt. Zij heeft haar echtgenoot en kinderen achtergelaten voor Lucille, met wie zij een lesbische relatie had. Haar kinderen wensen geen contact meer met haar en Ana lijkt hier, hoewel ze het niet volledig erkent, toch onder gebukt te gaan. Verder merken we in het boek dat Ana niet goed voor zichzelf zorgt. Zo heeft ze een ongezonde levensstijl; ze voedt zich met junkfood met als gevolg dat de afgelopen jaren een fors overgewicht van dertig kilo is ontstaan. Anderzijds hebben zich bij Ana hartklachten geopenbaard, die zo ernstig zijn, dat met spoed een behandeling in het ziekenhuis noodzakelijk is. Ana zwicht om toch door te werken en een aanstaande ziekenhuisopname af te zeggen wanneer in het postkantoor een pakje wordt ontdekt, waaruit een donkerrode, stroperige vloeistof lekt…

In haar werk is Ana analytisch, ze pakt aan en ze durft net een stap verder te gaan.
— Antoine

Sfeer

Voor wat betreft de sfeer krijgt de thriller De postzegelverzamelaar de score ‘zeer matig’. Het lukt de auteur naar mijn mening niet voldoende om een bepaalde spanning in het verhaal op te bouwen en, toewerkend naar de ontknoping, de spanning ook vast te houden.
Vaak sluiten auteurs van thrillers een hoofdstuk af met een spannend feit, die de lezer noopt om het volgende hoofdstuk te lezen om te ontdekken wat er precies gebeurt. Opvallend is dat deze auteur in dat volgende hoofdstuk de lezer ten onrechte in spanning heeft gelaten, en de lezer daarmee ook teleurstelt, doordat in dat volgende hoofdstuk blijkt dat er eigenlijk helemaal niets aan de hand is. Een voorbeeld ter verduidelijking. Wat verderop in het verhaal bevindt Ana zich in een kelder, waar zij opeens een geluid hoort. In het volgende hoofdstuk blijkt dat het gewoon een rat is, terwijl de lezer in de waan wordt gelaten dat Ana geconfronteerd wordt met de dader. Het neigt naar een – wellicht onbedoelde – onterechte (en onprettige wijze van) misleiding van de lezer, die vaker voorkomt in het verhaal.
Al vrij snel in het verhaal worden de motieven van de dader, die met recht verknipt en psychiatrisch gestoord mag worden genoemd, uiteengezet. De lezer weet dus al snel de reden waarom de dader tot zijn daad is gekomen.
Naar mijn mening tracht de auteur de mindere basis van het verhaal te compenseren. Zo wordt bijvoorbeeld uitvoerig aandacht besteed aan een heel uitvoerige beschrijving van de plaatsen die de personages bezoeken, hoe hun routes per auto worden afgelegd (zelfs soms op het niveau van de straten), waardoor de indruk ontstaat dat de auteur research heeft gedaan, goede kennis van de plaatselijke situatie heeft en in staat is om heel beeldend te vertellen. En bijvoorbeeld ook door het opnemen van veel perverse zaken (zoals het opensnijden van iemands lichaam, het afstropen van iemands huid met een medisch apparaat, een bloederige afdrijving van een foetus uit de baarmoeder van een vrouw en het gedwongen moeten drinken van urine), een te grote hoeveelheid perversiteit die mij overigens niet charmeerde. Deze kunstgrepen maken het gebrek aan spanning echter niet goed.
— Antoine

Schrijfstijl

Kenmerkend voor deze onderhoudende thriller is dat het boek korte hoofdstukken bevat en makkelijk leesbaar is, zonder moeilijk taalgebruik en zonder stijlfiguren, met andere woorden; een toegankelijke thriller uit de lagere middenklasse. De opening is sterk en pakkend, maar wel sadistisch en bloederig. Het verhaal bevat het klassieke element van benauwing in fysieke ruimte (eenzame opsluiting), waarbij het slachtoffer is overgeleverd aan de grillen van de dader. Dat in combinatie met een race tegen de klok, waarbij de politie zo snel mogelijk de dader moet ontmaskeren om te voorkomen dat er meer slachtoffers vallen.

Qua geloofwaardigheid scoort de thriller minder goed. Het is niet voorstelbaar dat iemand met zodanig ernstige hartklachten toch blijft doorwerken en een spoedoperatie afzegt. Een slachtoffer dat urenlang in een kelder opgesloten blijkt te zitten en een bloederige, gedwongen abortus heeft meegemaakt, blijkt toch nog de kracht te bezitten om degene die snode plannen met haar heeft te lijf te gaan. Verder is het ook niet geloofwaardig dat personages de herinnering aan traumatische gebeurtenissen uit het verleden, die als rode draad door het verhaal lopen, niet meer in het geheugen staat.

De ontknoping is redelijk goed uitgewerkt, met hier en daar een onverwachte wending, maar echt bloedstollend is de ontknoping niet. De dialogen zijn over het algemeen matig van lengte en inhoud, behalve de dialoog tussen Ana en de verknipte dader, met wie Ana oog in oog komt te staan. Die dialoog is beter van kwaliteit. De epilogen zijn qua inhoud enigszins teleurstellend, vooral wat Ana aan het einde van het verhaal staat te gebeuren.
— Antoine

Passage uit het boek

‘Ana’s hersenen draaiden op volle toeren. Er gingen vele minuten van zwijgen voorbij. Toen verbrak ze de stilte en vroeg: ‘Hoe is het mogelijk dat de valse postzegels door de scanners van het postkantoor zijn gekomen?’
‘De scanners kijken niet naar postzegels,’ antwoordde Mitch. ‘Het enige wat nog van belang is, is de streepjescode die door de medewerker op het pakket is aangebracht. Alleen die bevat nuttige informatie voor posttracking.’
‘Is het mogelijk om posttracking te misleiden, bijvoorbeeld door de locatie, datum en tijd van verzending te wijzigen?’
‘Een kwaadwillende medewerker van het postbedrijf zou dat kunnen doen, het is mogelijk. Verder klinkt het nogal onwaarschijnlijk, tenzij je een uitstekende hacker bent die alle online beveiliging van de post kan omzeilen. Maar de videobewakingsbeelden bevestigen de locatie, datum en tijd van de zendingen, weet je nog?’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Piergiorgio Pulixi – Het eiland van de zielen

Recensie: Chris Carter – Gezicht van het kwaad