In Afslag 23 doet het hoofdpersonage Eus, een jongen die opgroeit aan de zelfkant van de maatschappij, zijn uiterste best om door schade en schande iets van zijn leven te maken.
Wonderlijk genoeg heeft hij de perfecte vriendin, vindt hij al snel een baan als vertegenwoordiger en reist hij in die hoedanigheid kriskras door Nederland.
Terwijl zijn leven op papier de betere kant op gaat, voelt Eus zich na elke nieuwe ervaring kleiner worden. In alle spiegels die hem worden voorgehouden, ziet hij iemand anders, met wie hij zich moeilijk kan vereenzelvigen. Vooral in de buurt van zijn jeugdvrienden, twee paradijsvogels, vraagt hij zich af wat er eigenlijk van hem is overgebleven.
Eus scalpeert de hypocrisie van de middenklasse en ontdekt algauw dat hij iedereen moreel kan verslaan, met uitzondering van één iemand: zichzelf. Dat leidt tot een terugval in oude gewoontes, die niet per se door iedereen worden gewaardeerd.

ISBN: 9789044627589 – Uitgeverij Prometheus – Aantal pagina’s: 288 – Roman

5 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een prachtig geschreven verhaal over een jongen die iets van het leven wil maken.’

Hoofdpersonages

In Afslag 23 lees je hoe Eus zijn levensverhaal vertelt aan de rechercheurs die hem hebben opgepakt. Eus vertelt over zijn vriendin Ruby, zijn ouders en zijn broer die vastzit. Ook lees je over enkele vrienden die hij heeft. Je leest hoe de verhoudingen van Eus tot deze personen zijn, maar ook hoe zij elkaar tegenkomen.
— Eline

Sfeer

Afslag 23 leest makkelijk weg. Eus vertelt het verhaal vanuit de ik-vorm, waardoor je als lezer het gevoel hebt dat het verhaal aan jou wordt verteld. Ik vond het interessant om een inkijkje te krijgen in het leven van een tweedegeneratieallochtoon. Het verhaal begint vrij direct met een proloog waarin Eus een aanloop neemt naar zijn verklaring.
— Eline

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Özcan Akyol is snel en direct. Dit maakt dat het boek vlot wegleest en je het maar moeilijk kunt wegleggen. Als je eenmaal begint, zul je willen blijven lezen tot aan de laatste bladzijde.
— Eline

Passage uit het boek

‘Hoe het allemaal wéér zo uit de hand kon lopen weet ik eerlijk gezegd ook niet.
Maar als jullie echt alles willen begrijpen, moet ik een paar uur mijn gang kunnen gaan, misschien wel deze hele ochtend. Want ik ken de procedures: jullie hebben van die profielen en dan stop je iemand na een zeikerig verbaal in een hokje en dat speel je dan weer door aan een ongeïnformeerde collega, die mensen als data behandelt. En ik krijg de zogenaamde conclusie veel later te horen, als die onweerlegbaar is en ik geen kans meer heb om uit te leggen wat voor ongelooflijke eikels jullie zijn met júllie stompzinnige interpretatie.
Dus laat me even. Goed?
Het is vaker gebeurd dat ik op dit soort bureaus tegenover twee rechercheurs een bekentenis moest afleggen. Ik denk wel, als ik er goed over nadenk, dat ik niet eerder zo bereid was om mijn verhaal tot in detail uit de doeken te doen.
Best bizar. Het komt door een vorm van vermoeidheid.
Ik bedoel, als ik nu deze ruimte observeer en bijvoorbeeld naar jullie witte plastic bekertjes kijk of deze vergeelde muren op me laat inwerken, kan ik in alle ernst zeggen dat een arrestatie door politieagenten inmiddels een godvergeten cliché is geworden in mijn leven, evenals alle andere zaken die ik straks zal vertellen – terwijl ze voor anderen ondoorgrondelijk zijn.

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Hilde Veeren – De duinroos (Cottage aan zee #1)

Recensie: Saskia de Coster – Net echt