Bijna iedere dag zit ze er, op ‘haar’ bankje in het park, vanwaar ze zicht heeft op de dagelijkse gebeurtenissen. Mevrouw De Raad geniet van de rust. Van de andere parkbezoekers moet ze weinig hebben. Liever voert ze gesprekken met de jonge forsythia naast het bankje.

Tegen iedereen die bij haar op het bankje komt zitten, reageert ze afstandelijk en nukkig. Ze vindt het leven eenvoudiger als zwartkijker, negatief zijn gaat haar goed af. Het lukt haar niet altijd om zich afzijdig te houden. Zo maakt ze op een dag kennis met Henri, die regelmatig naar het park komt met zijn hond Juli. Hij trekt zich niets van haar houding aan en kan haar zelfs, ook al is het maar voor heel even, aan het lachen maken. De naam Henri komt haar vertrouwd voor, zo heette immers haar vader.

Daarnaast maakt ze kennis met Anne en haar dochtertje Lisa, wiens blik haar onrustig maakte en haar deed denken aan haar eigen kinderen die ze al jaren niet meer zag, al wist ze niet meer waarom.

Deze ontmoetingen leiden tot pijnlijke, soms komische momenten, maar ook tot levensgevaarlijke situaties. Het verrassende einde laat alle puzzelstukjes op zijn plaats vallen.

ISBN: 9789083137438 – Stork House – Aantal pagina’s: 68 – Roman/sociaal-maatschappelijk

5 van de 5 sterren – Sandra

Recensie in één zin

‘Op afstand verbonden is een kort, maar indrukwekkend en liefdevol verhaal over een vrouw, die steeds meer haar grip op de werkelijkheid kwijtraakt.’

Hoofdpersonages

Mevrouw De Raad, zit sinds een jaar in een verzorgingstehuis vlak bij een park. Ze vindt zichzelf totaal niet oud en geniet dagelijkse van haar wandeling naar het park en haar herinneringen op het bankje.
Henri, fysiotherapeut. Hij blijkt meerdere keren de reddende engel van mevrouw De Raad, hoewel zij zich dit niet meer kan herinneren. Henri is getrouwd met Anne en ze hebben samen een dochter Lisa, en een hond Juli.
— Sandra

Sfeer

De verschillende gemoedsstemmingen van de hoofdpersoon zijn erg goed weergegeven en verwoord, dit is goed voelbaar. Iedereen die dementie in zijn of haar nabije omgeving heeft meegemaakt zal dit zeker herkennen. Het is liefdevol en met heel veel aandacht beschreven en het maakt je soms aan het lachen, maar het is aan de andere kant ook heel pijnlijk en verdrietig want het ziektebeeld kent een grillig verloop.
— Sandra

Schrijfstijl

Patricia Bouwhuis-Ooyevaar heeft een vlotte en gedetailleerde manier van schrijven, waardoor je door de pagina’s van het boek heen vliegt. Het is de schrijfster gelukt om het onderwerp dementie op een luchtige, alsook prettige en respectvolle manier te beschrijven, waardoor het thema toegankelijker wordt. De meest rake zin vond ik die van de schoffelaar: ‘Het mag dan niet gelukt zijn om de oude band te herstellen, jullie hebben wel opnieuw met haar kennis kunnen maken.’
— Sandra

Passage uit het boek

‘Haar schoenen waren van de soort die ze verafschuwde: de orthopedische, vanwege de reuma, die haar lichaam al decennialang terroriseerde. Niet dat ze zich erdoor liet weerhouden. Het gevecht met de veters won zij nog vaak genoeg. En wanneer het strikken niet ging, frommelde ze de veters bij elkaar en dekte ze toe met een flinke laag plakband. Hoe dan ook, haar schoenen móesten dicht. Daarover was ze enkele dagen eerder door schade en schande wijs geworden.

Ontredderd had ze in de gang op de grond gelegen, hulpeloos als een ruggelings terechtgekomen schildpad. ’U mag niet zomaar van uw kamer af, mevrouw!’ Had de verzorgster die haar had gevonden mopperend en zonder enig filter in haar gezicht getetterd. Het meisje had haar zo goed en kwaad als het ging overeind geholpen. In een rolstoel van het tehuis – ze had toch gezegd dat ze een hekel had aan die dingen? – was ze teruggebracht naar haar kamer.

Terug naar de vier muren met het lelijke, kleurloze behang en het metalen bed dat niet van haar was.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Patricia Bouwhuis-Ooyevaar – Euphorbia

Recensie: Kayte Nunn – Het Zijden Huis