Een kudde dromedarissen trekt vol goede moed door de woestijn. Behalve Lars. Hij is moe. En hij is boos. Hij gaat echt niet meer lopen vandaag! Wat nu? Misschien kan de springmuis Lars laten zien dat je altijd kunt kiezen: blijf je hangen in je boze bui of maak je met een vrolijke lach iets leuks van je dag?

ISBN: 9789025780562 – Uitgeverij Gottmer – Aantal pagina’s: 32 – Prentenboek

5 van de 5 sterren — Eline

Recensie in één zin

‘Een prachtig geïllustreerd prentenboek met een belangrijke boodschap.’

Verhaallijn

Lars de dwarse dromedaris begint met een prent van een kudde dromedarissen. Deze kudde besluit dat het tijd is om wakker te worden omdat ze zullen vertrekken naar een andere plek. De kleine dromedaris Lars heeft echter helemaal geen zin om op te staan. Hij blijft liever slapen. Uiteindelijk wordt hij toch wakker en sjokt achter de kudde aan. Hij klaagt, dramt, draalt, zwoegt, zweet, mokt en baalt. Hij wil namelijk helemaal niet lopen. Hij wil gedragen worden! Daar gaat de kudde niet in mee. Wanneer Lars dan heel hard roept: ‘Ik blijf hier!’ heeft de rest van de kudde genoeg van het gemok van Lars en loopt door. Dan ontmoet Lars een heel bijzonder muisje. Dat muisje laat Lars zien dat je altijd een keuze hebt om je humeur te veranderen.
Zal het Lars lukken om zijn humeur te veranderen en weer aan te sluiten bij de kudde?
— Eline

Illustraties

Lars de dwarse dromedaris bevat kleurrijke illustraties. De illustraties lopen vaak over de gehele spread, waardoor er veel ruimte is voor de woestijn op de achtergrond. Dit maakt dat je goed in het verhaal zit en je je kunt verplaatsen in de personages.
Er is veel aandacht besteed aan de verschillende emoties die Lars doormaakt. Dit is goed terug te zien in de illustraties en nodigt uit tot een gesprek hierover.
— Eline

Stukje uit het boek

Voor wie is het boek?

Lars de dwarse dromedaris is geschikt om voor te lezen aan kinderen vanaf drie jaar.

Voor meisjes of jongens?

Type verhaal?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Erica Pierik – Het poppenhuis 1 – Het poppenhuis

Recensie: Lars Kepler – Spin