Een jonge vrouw maakt een reis door haar verleden om te achterhalen wat er met haar broertje gebeurd is. Hij, Diego, was altijd de gevoelige, de vrolijke, de slimme, degene die wél zijn school zou afmaken, wél zou weten te ontsnappen aan de armoede en het geweld.

Van jongs af aan zorgt ze voor hem in Mexico-Stad terwijl hun moeder in Madrid werkt als huishoudelijke hulp. Op een dag worden ze ook naar Spanje gehaald, maar de kinderen vinden het maar een raar land en het land lijkt hen ook raar te vinden.

Als Diego’s zus uiteindelijk weer terugkeert naar Mexico doet ze dat met zijn as in een plastic tas.

ISBN: 9789493320666 – Uitgeverij Dasmag – Aantal pagina’s: 239 – Roman

3 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een indringend portret van een gebroken vrouw.’

Hoofdpersonages

Het geluid van een lichaam volgt het verhaal van een jonge vrouw. Zij heeft haar broertje Diego verloren aan zelfmoord. Dit verdriet draagt zij met zich mee en heeft invloed in haar relatie tot haar moeder en oma.
Doordat de moeder, als de kinderen nog jong zijn, gaat werken in Madrid heeft de jonge vrouw geen nauwe band met haar. Wanneer de kinderen in Madrid komen wonen, kunnen zij daar allebei niet aarden.
Het boek bestaat uit vier verschillende delen waarin je het leven van de jonge vrouw in verschillende stadia volgt. De personages komen in de verschillende stadia aan bod, maar niet allemaal aan het woord.           — Eline

Sfeer

Het geluid van een lichaam is een boek dat mij niet kon pakken. Wat mij betreft waren de emoties in dit boek te weinig beeldend omschreven en daardoor bleef het wat vlak. Ook vind ik dat het verhaal soms van de hak op de tak springt.
— Eline

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Het geluid van een lichaam vond ik persoonlijk niet zo prettig. Het kwam wat mij betreft moeilijk op gang en ik was lange tijd aan het zoeken wat nu precies de bedoeling van dit boek was.
Daarnaast staat vaak geen naam vermeld na een gesproken tekst, waardoor je als lezer zelf moet bedenken wie het gezegd heeft. Dit vond ik afleiden van het verhaal.
Wat ik wel mooi vond, was dat de verschillende omgevingen uitgebreid beschreven zijn.
— Eline

Passage uit het boek

‘Ik heb het niet gezien, maar het is alsof ik het wel gezien heb, want het blijft zich in mijn hoofd boren en ik kan er niet van slapen. Steeds hetzelfde beeld: Diego die valt en het geluid van zijn lichaam dat tegen de grond slaat. Dan word ik wakker en denk: het is niet mij overkomen, of Jimena, of Marina, of Eleonora, maar Diego; en keer op keer klinkt in mijn hoofd dat geluid, als een harde smak, als glas dat in stukken breekt en ineens onverwacht met een klap in een zak zand blijft steken. Een droge, resolute knal, de botsing tussen ribben, longen en asfalt. Zo: boem. Nee, zo: boeoeoem. Nee, zo: krak. Nee, zo: drak, drakoet. Nee, zo: paaaam, klap, crash, broeoeoem, brooooom, groeoeoem, grrr, grooo… En een echo. Nee, het geluid is niet te beschrijven. Een lichaam dat op de grond te pletter slaat. Diego die een dreun wilde zijn, die de muziek van zijn lichaam wilde stilzetten. Diego die ons op die manier achterliet, met hem zwevend in ons midden. Diego, een ster.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Marjet Huiberts – De schminkpietjes

Recensie: Brenda Navarro – Lege huizen