Recensie: Brenda Navarro – Lege huizen | Boekiewoogie

Lege huizen begint met de verdwijning van een kind. Zijn moeder is radeloos. Ze raakt de grip op haar leven kwijt, wordt gekweld door zijn afwezigheid, maar ook door haar eigen twijfel: wilde ze hem eigenlijk wel? In een arbeiderswijk aan de overkant van Mexico-Stad beschermt een andere vrouw het gestolen kind. Zij verlangde wanhopig om moeder te zijn, maar haar leven nam een gewelddadige wending en bracht een andere realiteit met zich mee.

Afwisselend horen we deze twee contrasterende stemmen. Daarmee confronteert de roman ons met de verlangens, spijt en sociale druk die gepaard gaan met het moederschap.

ISBN: 9789463933445 – Uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts – Aantal pagina’s: 220 – Roman

*****

5 van de 5 sterren – Antoine

Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Krachtig en pakkend debuut.’

Hoofdpersonages

*****

De hartverscheurende uitspraken, waarmee de roman Lege huizen begint, komt van de biologische moeder van de driejarige Daniël. Haar identiteit blijft onbekend; we weten alleen dat haar zoon Daniël in een onbewaakt ogenblik door iemand is meegenomen in een park. Daniels moeder is in shock en haar mentale capaciteiten brokkelen steeds verder af. Fran is de biologische vader van Daniël en is wat rustiger onder de situatie.

Degene die Daniël heeft meegenomen uit het park deed dat uit de wens om een gezin te hebben. Deze jonge vrouw noemt hem Leonel. Ze leeft in erbarmelijke omstandigheden en heeft een toxische relatie met de macho Rafael, die op haar zak teert en haar mishandelt.
— Antoine

Sfeer

*****

Naar mijn mening is de sfeer in Lege huizen naargeestig, dat wil zeggen somber op het meest zwarte af. Allereerst omdat meerdere aardedonkere thema’s de revue passeren, zoals de vermissing van een kind, verlies van een partner en verstoorde familieverhoudingen. Vertwijfeling en verbittering tekenen het leven van zowel Daniëls moeder en Daniëls surrogaatmoeder, hoewel je in eerste instantie zou verwachten dat laatstgenoemde vreugde zou ervaren bij het krijgen van een kind. Verder krijgen de vrouwen te maken met bekende fenomenen uit de Mexicaanse samenleving, zoals slechte gezondheidszorg, bureaucratie bij de Mexicaanse overheidsinstanties en geen baankansen voor goed opgeleide vrouwen.
— Antoine

Schrijfstijl

*****

Kortweg doet de schrijfstijl van Navarro veel denken aan de schrijfstijl van de eveneens Mexicaanse auteur Fernanda Melchor die de roman Orkaanseizoen schreef. Een link naar de recensie van Orkaanseizoen kun je hier vinden: https://boekiewoogie.nl/recensie-fernanda-melchor-orkaanseizoen/
— Antoine

Passage uit het boek

‘Toen zag ik een vrouw aan komen lopen met een jongetje, en ik herkende haar. Het was Leonels moeder, die van het feest, die met die blonde kindertjes. Ik weet dat het zijn moeder was omdat ze een paar keer schat tegen het kind zei. Ze stonden ongeveer tien meter van me vandaan. Ik ging rechtop zitten zodat ik ze goed kon zien, waren ze het echt? Ik hoorde Leonel lachen en ik moest bijna huilen. Ik deed m’n haar goed en voelde dat een soort springveer me van de bank duwde. Z’n moeder zei af en toe iets tegen hem, maar ze had meer oog voor haar telefoon. Leonel waggelde naar de zandbak. Ik ging nog dichterbij staan. Het begon weer te miezeren.’

Leesvoorschrift