Wanneer Alan Grant, inspecteur bij Scotland Yard, in het ziekenhuis belandt, raakt hij geïntrigeerd door een portret van de Engelse vorst Richard III. De koning lijkt hem een vriendelijke, zachtaardige man, terwijl hij de geschiedenis is ingegaan als een wrede moordenaar. Vanaf zijn ziekbed probeert Grant, geholpen door vrienden en kennissen, een historisch raadsel te ontrafelen. De theorieën die hij gaandeweg ontwikkelt, test hij uit op de artsen en verpleegsters die hem verzorgen. Wat als de geschiedenisboeken zich schromelijk vergissen? Wanneer Alan Grant, inspecteur bij Scotland Yard, in het ziekenhuis belandt, raakt hij geïntrigeerd door een portret van de Engelse vorst Richard III. De koning lijkt hem een vriendelijke, zachtaardige man, terwijl hij de geschiedenis is ingegaan als een wrede moordenaar. Vanaf zijn ziekbed probeert Grant, geholpen door vrienden en kennissen, een historisch raadsel te ontrafelen. De theorieën die hij gaandeweg ontwikkelt, test hij uit op de artsen en verpleegsters die hem verzorgen. Wat als de geschiedenisboeken zich schromelijk vergissen?

ISBN: 9789022341094 – Uitgeverij Manteau – Aantal pagina’s: 204 – Detective

4 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘Knap geschreven eigenzinnig, moordmysterie met eeuwen tussen de moord en de oplossing.’

Hoofdpersonages

Alan Grant is inspecteur van de Scotland Yard. Tijdens een achtervolging is hij door een luik gevallen en heeft hij verschillende verwondingen opgelopen, hierdoor moet hij langere tijd in het ziekenhuis blijven. Grant is al snel het ziekenhuis helemaal beu, de verpleegsters irriteren hem en de verschillende boeken die vrienden hem brengen interesseren hem niet. Martha Hallard, actrice en goede vriendin van Grant, ziet dat hij zich verveelt en gaat op zoek naar een oplossing: portretten van historische figuren met achterliggende mysteries. Grant raakt geïntrigeerd door het portret van Richard III en besluit de raadsels rondom Richard III vanuit zijn ziekenhuisbed uit te zoeken en op te lossen.
— Frederique

Sfeer

Een koninkrijk voor een moord is heel kunstig geschreven. Gedurende het hele boek verlaat je als lezer eigenlijk nooit de ziekenhuiskamer van Grant en Grant verlaat ook zijn ziekenhuisbed niet. Des te knapper is het dat Een koninkrijk voor een moord je aandacht als lezer constant weet vast te houden. De raadsels rondom Richard III worden stukje voor stukje opgelost en de spanning in het boek neemt toe naarmate Grant verder komt in zijn onderzoek. Het wordt nooit bloedstollend spannend, maar Een koninkrijk voor een moord is een heerlijke voorloper van de cosycrime.
— Frederique

Schrijfstijl

Josephine Tey heeft een schrijfstijl waar je eerste paar pagina’s in moet komen, maar die daarna echt heel fijn leest. Soms zit er nog wat taalgebruik in dat ouderwets aandoet, maar dat past eigenlijk gewoon perfect bij de inhoud van het boek. Het is heel knap hoe het verhaal het hele boek door interessant blijft, terwijl alles zich afspeelt in één kamer van het ziekenhuis.
— Frederique

Passage uit het boek

‘De zaak van de verdwenen blikopener door John James Mark vertoonde in de eerste twee bladzijden drie procedurefouten en had Grant tenminste vijf plezierige minuten opgeleverd waarin hij een denkbeeldige brief had opgesteld aan de auteur ervan.
Hij wist niet meer wat het dunne blauwe boek onder in de stapel behelsde. Iets serieus, over statistiek dacht hij. Tseetseevliegen, of calorieën, of seksueel gedrag of iets dergelijks.
Zelfs hierbij wist je al wat de volgende bladzijde ging brengen. Week niemand op deze hele wijze wereld ooit meer af van zijn patroon? Zat iedereen vandaag de dag vastgebakken aan een formule? De schrijvers schreven tegenwoordig zo sterk volgens een sjabloon dat hun publiek dat van ze verwachtte. Het publiek praatte over ‘een nieuwe Silas Weekly’ of ‘een nieuwe Lavinia Fitch’ precies zoals men praatte over ‘een nieuwe aansteker’ of ‘een nieuwe haarborstel’. De mensen zeiden nooit ‘een nieuw boek van’ wie het dan mocht wezen. Hun belangstelling gold niet het boek maar de nieuwheid ervan. Ze wisten heel precies hoe het boek zou zijn.
Misschien zou het goed zijn, dacht Grant terwijl hij zijn ogen vol afschuw afwendde van de kleurige stapel, als alle drukpersen ter wereld een generatie lang stilgelegd werden. Er zou een letterkundig moratorium moeten komen. De een of andere supermens zou een straal moeten uitvinden die alle persen tegelijk deed stilstaan. Dan zouden de mensen je niet een bende nonsens sturen als je plat op je rug lag en zouden geen bazige porseleinen vrouwtjes van je verwachten dat je ze nog las ook.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Josephine Tey – De heksen van Milford

Recensie: Elisabeth George - Iets te verbergen