Katinka wil schrijfster worden. De verhalen komen zomaar op in haar hoofd. Maar ze weet niet goed hoe ze ze op papier moet zetten. Daarom trekt ze op een dag de stoute schoenen aan en klopt aan bij haar overbuurvrouw Lidwien, een beroemd schrijfster. Lidwien wil Katinka wel schrijftips geven, in ruil voor hulp in de tuin. Lidwien stelt Katinka allerlei vragen over wat lezen en schrijven voor haar betekent. Ze leert haar formuleren en vooral kijken, en Katinka schrijft en herschrijft haar leven. Want haar moeder is al jaren dood en haar vader is verliefd of heeft een midlifedinges. Of allebei. Ondertussen hoort Katinka steeds meer over het leven van Lidwien, dat óók de moeite van het opschrijven waard is. En terwijl er een bijzondere vriendschap ontstaat, leert Katinka iets over het leven en schrijft ze per ongeluk een boek.

ISBN: 9789047713777  – Lemniscaat – Aantal pagina’s: 129 – Jeugdboek

5 van de 5 sterren – Ies

Recensie in één zin

‘Een ontroerend verhaal gemixt met een schrijfcursus maakt dit boek het perfecte (leerzame) leesvoer.’

Verhaal

Katinka is dertien en woont alleen met haar vader en broertje Kalle. Haar moeder is overleden toen ze drie was. Katinka wil schrijfster worden en gaat daarom in de leer bij haar overbuurvrouw Lidwien, die al een aantal boeken heeft geschreven. In ruil voor wat hulp in de tuin, geeft Lidwien haar tips en adviezen over hoe Katinka een goede schrijfster wordt. Katinka schrijft in opdracht van Lidwien allerlei stukjes over haar leven, waar Lidwien feedback op geeft. En zo heeft Katinka opeens een boek geschreven over haar leven.
— Ies

Het boek

Hoe ik per ongeluk een boek schreef is een mix tussen een verhaal en een informatief boek. Lidwien geeft Katinka schrijftips die ook echt toegepast kunnen worden op het schrijven van verhalen. Zo heeft ze het over ‘kill your darlings’, ‘show, don’t tell’ en het belang van perspectief en cliffhangers. Soms voelt het boek als allemaal losse verhaaltjes die toevallig over dezelfde personages gaan, omdat Katinka over allerlei verschillende (losstaande) gebeurtenissen uit haar leven vertelt. Deze verhalen hangen op een bepaalde manier allemaal met elkaar samen, waardoor het uiteindelijk toch één lang verhaal is.
— Ies

Schrijfstijl

De afwisseling tussen de gebeurtenissen in Katinka’s leven en de schrijftips die ze vervolgens over dat stukje krijgt, geven het verhaal een bijzondere twist. Doordat Lidwiens schrijftips een andere kleur en ander lettertype hebben, is het duidelijk wanneer Katinka over haar leven vertelt en wanneer ze tips van Lidwien krijgt. De schrijfstijl is duidelijk gericht op jongeren aan het einde van de basisschool of begin van de middelbare school, maar ook voor volwassenen leest het boek heel prettig.
— Ies

Passage uit het boek

‘Dirkje was anders. Dirkje schrok niet, ze sloeg haar hand niet voor haar mond, ze sloeg haar armen niet om me heen, ze kreeg geen tranen in haar ogen en ze zei niet ‘o, wat erg’. Ze zei alleen maar ‘o’ toen ik het haar vertelde. Gewoon ‘o’, met haar rode gelippenstifte lippen.

Dit stukje heb ik twaalf keer herschreven. Twaalf! En dat is heel normaal volgens Lidwien. Zelfs doorgewinterde schrijvers produceren soms maar één zin op een dag, zegt ze. Eén! En die ene zin verdwijnt dan vaak ook nog in de prullenbak.’

Voor wie is het boek?

Voor meisjes of jongens?

Leesvoorschrift

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Ine Maria Kiekens – Aan de haak

Recensie: Tessa D.M. Vrijmoed – Het lied van Marina