Op de Facebookpagina ‘Wraak is de enige uitweg’ kondigt iemand aan dat hij een moord zal plegen. De politie weet aanvankelijk niet of ze die pagina ernstig moet nemen of dat het om een flauwe grap gaat. Tot iemand inderdaad vermoord wordt en de beschrijving van de moord op de Facebookpagina exact overeenkomt met hetgeen in werkelijkheid gebeurde.
Het team van hoofdrechercheur John Leyssens wordt op de zaak gezet. Het team tast compleet in het duister. Als er een tweede en een derde moord gepleegd wordt, raakt het onderzoeksteam alleen maar gefrustreerder want er is geen enkel spoor naar de dader te vinden. Wie is die moordenaar en waarom doet hij wat hij doet?

ISBN: 9789401487986 – Uitgeverij Lannoo – Aantal pagina’s: 242 – Thriller

4 van de 5 sterren – Marita

Recensie in één zin

‘De Facebookmoorden is een echte pageturner die je vanaf de eerste tot en met de laatste bladzijde in zijn greep houdt.’

Hoofdpersonages

John Leyssens is hoofdrechercheur bij de Leuvense politie. Zijn vrouw Veerle overleed anderhalf jaar geleden. Sedertdien had hij een relatie met Julie Scabers, maar die relatie zit momenteel in het slop.
Leyssens is de typische ruwe bolster met de blanke pit. Hij kan grof en arrogant uit de hoek komen, maar geeft echt om de mensen rondom hem.
Mieke woonde samen met Joris, maar heeft een punt gezet achter deze relatie. Er is een ontluikende relatie tussen haar en Leyssens.
De andere leden van het team van Leyssens zijn Fred Reynders en Creten. De frustratie die zich tijdens het onderzoek opbouwt omdat ze maar geen stap verder geraken, zorgt soms voor spanningen. Maar de leden van het team kunnen steeds op elkaar rekenen.

Hans Devriendt is getrouwd met Inge en samen hebben ze twee kinderen. Als tienjarige jongen liep hij een trauma op waarvan hij dacht dat hij het verwerkt had. Tot een toevallige gebeurtenis de trigger is om hem te laten besluiten dat hij alsnog wraak wil nemen voor het onrecht dat hem ooit is aangedaan.
— Marita

Sfeer

Bart Debbaut bouwt in De Facebookmoorden de spanning op vanaf de eerste bladzijden. Het is een verhaal dat laat aanvoelen tot welke noodlottige situaties het kan leiden als onrecht niet erkend en gestraft wordt. Net zoals in een aantal van de vorige boeken van Bart Debbaut is de dader iemand met psychische problemen en met een onverwerkt trauma uit zijn jeugd. De misdaden die hij begaat, hoe afschuwelijk ze ook zijn, worden geplaatst binnen het kader van die psychische problemen. De dader is ervan overtuigd dat zijn uiteindelijke doel, zijn geliefden beschermen, zijn daden heiligt.
De Facebookmoorden is een boek dat je liefst in een keer zou willen uitlezen. Ook al ken je de dader van meet af aan, toch blijft het heel spannend.
— Marita

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Bart Debbaut is direct en duidelijk, waardoor het verhaal vlot wegleest. De onzekerheden van zijn hoofdpersonages maken van hen mensen van vlees en bloed. De schrijver slaagt er perfect in om je de emoties van de verschillende personages te laten aanvoelen, waardoor het boek zich als een film voor je afspeelt.
— Marita

Passage uit het boek

‘Het was al na drieën toen Mieke in haar bed kroop. Het zoekwerk naar de Facebookmoordenaar had niets opgeleverd. Toch waren alle beschikbare politiediensten opgeroepen. Zelfs speurhonden waren eraan te pas gekomen. Het centrum van Leuven was uitgekamd. In de buurt van het stadhuis was de politie bijna huis aan huis poolshoogte gaan nemen. Cafés, restaurants, nachtwinkels waren bezocht. Elke toevallige voorbijganger was tegengehouden, aangeklampt, ondervraagd. Waar hij naartoe ging, waar hij vandaan kwam. Auto’s waren aan de kant gezet en helemaal doorzocht. Allemaal zonder resultaat. Ontgoocheld en gefrustreerd hadden de speurders het rond halfdrie opgegeven. Op Facebook waren geen nieuwe berichten meer verschenen. Er was ook geen enkele melding binnengekomen van verdachte personen of verdachte voertuigen. Leyssens had Mieke, Creten en Reynders voorgesteld om even te rusten.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Bart Debbaut – Scherven

Recensie: Bart Debbaut – Rauwkost