Onderuitgezakt voor de tv pijnigt de werkloze Menno zijn hersens over de vraag wat zijn bijdrage aan de menselijke evolutie is. Wraak is het eerste waaraan directiesecretaresse Cathérine denkt als haar collectie Afrikaanse kunst voor een habbekrats is verkocht. Een feestdiner in de Bossche binnenstad lijkt een mooie gelegenheid voor vishandelaar Lodewijk om de relatie met zijn vriendin knallend af te sluiten. Maar al te graag wil rechter Irene twee rijkeluiszoontjes veroordelen. Maakt ze zich schuldig aan klassenjustitie? En wat doet pensionado Elian als hij tabak krijgt van een kreupele Amerikaanse met wie hij aan de zwier is geraakt?

In twaalf verhalen schildert de auteur mensen uit zijn omgeving. Ze staan voor keuzes die ze liever niet maken, maar zitten die al niet ingebakken in hun DNA? Je wordt er als lezer vrolijk van. Want is het leed van anderen voor velen van ons – de auteur niet uitgezonderd – geen bron van genoegen?

ISBN: 978 94 917 7360 0  – Uitgeverij Palmslag – Aantal pagina’s: 158 – Literaire Roman

2 van de 5 sterren — Janet

Recensie in één zin

‘De macht en dwaasheid van de mens in twaalf korte verhalen.’

Hoofdpersonages

In elk van de twaalf korte verhalen in De wimpers van Franco ontmoeten we een aantal bijzondere types. Kenmerkend is de welbespraaktheid waarmee je als lezer de egoïstische natuur van deze karakters leert kennen. Steven, die denkt dat hij zijn ex, Verda, een hak kan zetten. Hugo, die in stilte de opvoedbeslissingen van zijn zus Bea veroordeelt. Irene, die uit is op wraak, omdat het rechtssysteem haar als rechter voor gek heeft gezet.
— Janet

Sfeer

Met een hoogdravende knipoog, weet de schrijver de personages zó neer te zetten dat je ze, ondanks de herkenning, of misschien wel juist door de herkenning, stuitend vind. Niet alle verhalen zullen je raken, maar degene die dat wel doen, brengen mogelijk zelfs een glimlach op je gezicht. De personages doen precies wat jij misschien ook wel eens had willen doen…
— Janet

Schrijfstijl

In het boek worden grote woorden tot keurige en lange zinnen gevormd, passend bij wat ik zie als een literaire roman. Er is een zekere botheid in het taalgebruik, wat de lezer, die van liefdevolle eenvoud geniet, kan afschrikken.
— Janet

Passage uit het boek

Ik meende, om haar aandacht vast te houden, dat het goed zou zijn haar een korte, misschien iets te dramatische toelichting te geven.
“Onze jeugd was nog niet begonnen of een kolkende zeemassa overspoelde Zeeland, West-Brabant en de Zuid-Hollandse eilanden en sleurde meer dan 1800 mensen en talloze dieren mee naar een onaangenaam graf, vernietigde huizen, stallen, kantoren, kerken, winkels en schuren van honderdduizenden mensen. Tot over de Ardennen spreidde God een doodskleed uit. Maar voor de verdwenen documenten over onze ouders had Hij geen belangstelling.”
Bij deze laatste zin liet ik mijn stem trager en lager klinken. Maar ik onderschat nog steeds de afschuw van Mathilde voor enig bombast. “Mathilde, voor ons als peuters was de ramp van de scheiding van onze ouders vele maler ingrijpender dan de watersnoodramp.”
“Hugo, minder prozaïsch graag. Het lijkt wel of je deze monoloog jaren hebt voorbereid.”
“Sorry, Mathilde. Ik moest het even kwijt.”

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Justine Picardie – Miss Dior

Recensie: Jet van Vuuren – De verrassing