Charlie Lewis is het soort jongen dat je je niet kunt herinneren als je hem op de schoolfoto ziet staan. In de klas is hij geen uitblinker en thuis gaat al zijn aandacht naar de zorg voor zijn werkloze vader. Terwijl zijn klasgenoten reikhalzend uitkijken naar de aankomende zomer, ziet Charlie niets dan donkere wolken aan de horizon.

Dan komt de intrigerende Fran Fisher in zijn leven en krijgt Charlie voor het eerst in tijden weer hoop. Om haar beter te leren kennen, wordt hij lid van de serieuze toneelgroep, waar zij Shakespeare-rollen speelt. Deze zomer pakt heel anders uit dan hij zich had voorgesteld.

ISBN: 9789022587751 – Uitgeverij Boekerij – Aantal pagina’s: 416 – Roman

4 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘David Nicholls doet je terug verlangen naar een zomer waar je zelf niet eens bij was.’

Hoofdpersonages

Charlie Lewis wordt na zijn eindexamen half verstoten door zijn oude schoolvrienden. Met niets te doen in de zomer en een depressieve vader thuis, vlucht hij zijn bedrukkende huis uit om midden in een weiland literatuur te verslinden.
Fran Fisher verstuikt haar enkel in hetzelfde weiland en zo ontmoeten ze elkaar. Charlie helpt haar terug te komen naar het landhuis waar ze bezig is met een theatergroep. Hij is vanaf het eerste moment onder de indruk van haar. Om haar beter te leren kennen sluit hij zich ook aan bij de theatergroep.
— Frederique

Sfeer

Eerste Liefde heeft aan het begin iets melancholisch, dit wordt afgewisseld met een flinke dosis humor, waardoor het wel licht blijft. De sfeer wordt iets gemoedelijker naarmate je verder komt in het boek, met volop verwijzingen naar Romeo en Juliet. Het boek heeft ook iets fatalistisch, omdat je weet dat het niet blijvend is.
— Frederique

Schrijfstijl

David Nicholls schrijft vlot en je leest het dan ook makkelijk weg. De personages spreken ‘echte’ spreektaal en de hoofdstukken zijn kort. Je moet de eerste paar hoofdstukken wel even inkomen, maar daarna vlieg je er doorheen. David Nicholls weet je met dit boek echt te raken.
— Frederique

Passage uit het boek

‘Lucy had blijkbaar besloten om Ivors acteerverbod in de win te slaan, maar ik bleef de woorden spaarzaam uitspreken alsof ik muntjes in een automaat gooide. ‘Mevrouw. Een. Uur. Voordat. De. Aangebeden. Zon. Door. Het. Gouden. Venster. Gluurde. Daar. In. De. Oost…’
En vervolgens had ik meteen weer een schijnbaar eindeloze dialoog met Romeo, waarin Miles zuchtte, schimpte en lachte; zo’n neplach die duidelijk opgelezen wordt: ha ha ha. De regen sloeg niet meer tegen het glas, dus het was echt nergens voor nodig om zo te schreeuwen, maar hij ging maar door, nam de loyale Benvolio mee naar de volgende scène en de volgende, met nog meer tekst voor mij. Mijn god, dit is praktisch de hóófdrol, dacht ik. Waarom heb ik niet minder tekst? Laat me alsjeblieft minder doen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Holly Black – Dief van de nacht

Recensie: Katy Brent – Mannen vermoorden en ermee wegkomen