Ze lijken zo gelukkig samen, er gloort toekomst, maar precies op dat moment verbreekt de Syrische vluchteling Khaled zijn relatie met zijn Nederlandse geliefde. Ze blijven bevriend, dat wel, maar uitleggen waarom hij niet meer met haar verder wil? Hij kan het niet. In een lange brief aan zijn voormalige vriendin probeert Khaled onder woorden te brengen ‘waarover hij niet spreken kan’ – zijn jeugd onder de dictatuur van Assad, de demonstraties en het ondergrondse activisme waar hij aan deelnam, het langdurige verblijf in een martelgevangenis. Getuigen moet hij, namens de vele duizenden die niet meer kunnen spreken. Maar hoe?

ISBN: 9789047717829 – Uitgeverij Lemniscaat – Aantal pagina’s: 148 – Non-fictie

5 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een verontrustend portret van een man uit Syrië.’

Hoofdpersonages

Waarover ik niet spreken kan is het verhaal van een activist en overlever uit Syrië, Rabee Kurdi. Je leest hoe Rabee in de vorm van een brief aan zijn ex-geliefde zijn schokkende levensverhaal optekent. Af en toe komt de familie van Rabee voor in het verhaal, net als medegevangenen en vrienden van Rabee.
— Eline

Sfeer

Waarover ik niet spreken kan is een schokkend verhaal. Bij tijden zat ik met tranen in mijn ogen omdat ik verdriet had om de onmacht die Rabee en zijn ex-geliefde moeten hebben gevoeld. Dan weer kon ik bijna niet lezen wat er stond, omdat de martelingen in de gevangenis in Syrië mensonterend zijn.
— Eline

Schrijfstijl

Doordat Waarover ik niet spreken kan is geschreven in de vorm van een brief, ging het verhaal voor mij extra leven. Bijna was het alsof Rabee een bekende van mij was en hij zijn levensverhaal aan mij vertelde. Het verhaal is vlot geschreven en leest, ondanks de gruwelijkheden, makkelijk weg.
Lemniscaat was bij mij bekend als uitgeverij van kinderboeken en ik wist niet dat zij ook ‘volwassen boeken’ uitgeven. Wat mij betreft een mooie aanvulling.
— Eline

Passage uit het boek

‘Ik heb je pijn gedaan, ik weet het.
‘Mijn leven is te vol, te chaotisch,’ heb ik je gezegd. ‘Of nee, te dynamisch, met te veel zorg en te veel familieleden en vrienden, dichtbij en ver weg, dag en nacht, om me te kunnen binden en settelen.’
Het was de halve waarheid, maar geen smoes.
En ik hoor nog je begripvolle reactie: ‘Het geeft niet, Rabee. Zo gaan die dingen. Blij dat je het nu al zegt, en niet pas over een paar jaar. Het valt niet te forceren – zelfs niet als we het allebei graag willen, erin willen geloven.’
Je weet dat ik geen ronddartelende levensgenieter ben, geen flirt, geen player, geen avonturier van het soort dat hoopt nooit volwassen te worden en benauwd wordt als hij alleen al dénkt aan een huiselijk leven. Met kinderen, koopwoningen, tuintje, auto. Met regelmaat, vaste afspraken, eigen routines en traditietjes en tweemaal per jaar op vakantie – en dat allemaal tot aan de dood.
Als zulke vooruitzichten mij al benauwen, dan niet omdat ik er eigen vrijheden voor zou moeten opofferen of afzweren. Integendeel. Voor een leven met jou zou ik net zoveel overhebben als voor degenen met wie ik niet leef, of niet meer, maar die me net zozeer aan het hart gaan.
Dát, lieve X, heb ik je niet gezegd. Ik kreeg het niet over mijn lippen. En precies dat is mijn probleem. Dat ik je zoveel niet heb kunnen zeggen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Bobby Palmer – Isaac & Egg

Recensie: Imad Alarnab – De Syrische keuken van Imad