Nadat Rowans vriendinnetje Zohal voor het leven verminkt werd bij een zuuraanval, vluchtte Rowan met haar moeder en zusje naar Antwerpen. Rowan trekt eropuit met vrienden die evenals zij in het Chicagoblok wonen en dikwijls rondhangen in een parkje in de buurt. Ze vullen hun dagen met drank, drugs, afpersing en diefstal. Tot ze op een dag de man ziet die Zohal heeft verminkt…

ISBN: 9789002272264 – Uitgeverij Davidsfonds Infodok – Aantal pagina’s: 176 – Jeugdboek

3 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Het heftige verhaal van een Afghaans meisje, gebaseerd op een waargebeurd verhaal.’

Verhaal

Chicago begint met een proloog waarin je leest hoe het leven van Rowan, voorheen Era, in Afghanistan is verlopen. Je leest over de zuuraanval op haar vriendinnetje Zohal. Vervolgens woont Rowan in het Chicagoblok in België en vult zij haar dagen met rondhangen met haar vrienden Marcus, Aukje, Victoria, Bez, Kamiel, Hassan en Plop. Dat zij allemaal dingen doen die absoluut niet mogen, lijkt voor Rowan niet uit te maken. Ze blijft op zoek gaan naar de kick, ook al weet ze dat haar moeder dit niet accepteert. De vader van Rowan helpt mensen de grens over en is vrijwel nooit thuis. Als hij dan thuiskomt, moet Rowan het ontgelden omdat ze zich niet kleedt en gedraagt zoals hij dit zou willen.
Wat mij is opgevallen is dat Chicago is doorspekt met grof taalgebruik en seks. Ik vond dit persoonlijk wat te veel. Dit had voor mij wel minder gemogen. Ik vond het afleiden van de moraal die dit verhaal vertelt.
— Eline

Het boek

Chicago heeft op de cover een foto van een jonge vrouw. Deze vrouw voldoet aan de beschrijving van Rowan zoals je die in het boek kunt lezen. Het binnenwerk bevat geen illustraties, enkel tekst.
Chicago is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, zoals een meisje dat aan de auteur heeft verteld. De auteur heeft om privacyredenen allerlei zaken aangepast.
— Eline

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Chicago is erg beeldend. Het lijkt alsof je erbij bent. Daarnaast is het, zoals eerder genoemd, soms wat te grof wat mij betreft.
— Eline

Passage uit het boek

‘Ik durf niet, flitste het door Era’s hoofd. Als ik Zohal help, zijn we misschien allebei te laat om te vluchten. Het angstzweet glom op haar voorhoofd.
‘Era!’ De kreet sneed door Era heen toen ze als een aapje weer naar boven klauterde. Schuin boven haar lag een groot rotsblok. Het leek eindeloos te duren voor ze achter die steen kon wegkruipen. Terwijl haar hart uit haar borstkas leek te bonzen, loerde ze hijgend over de rand.
Eindelijk was het Zohal gelukt om overeind te komen en ze probeerde onbeholpen de helling op te kruipen. De man met de tulband stuurde zijn motor recht op haar af. Zijn voorwiel raakte haar been. Zohal viel op de grond en schreeuwde het uit. De man stapte van de motor en trapte haar in de zij tot ze op haar rug gedraaid lag. Met zijn laars op haar borst hield hij haar in de modder gedrukt. Uit de zak van zijn motorjack trok hij een bruin flesje en met zijn leren handschoenen schroefde hij rustig het dopje los. Hij hield het flesje boven haar gezicht en sprenkelde de vloeistof over haar. Zohal gilde als een waanzinnige en spartelde om weg te komen, maar de laars spijkerde haar vast.’

Voor wie is het boek?

Voor meisjes of jongens?

Leesvoorschrift

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Monique Tekstra - van Lochem – Hé, wie ben jij?

Recensie: Kayte Nunn – Het Zijden Huis