De archeologe Ruth Galloway doet opgravingen op het terrein van Norwich Castle dat ooit een gevangenis was. Ze vindt de resten van een ter dood veroordeelde vrouw die beter bekend staat als Mother Hook. Mother Hook of Jemima Green werd ervan beschuldigd baby’s omgebracht te hebben. Een Amerikaans televisieteam wil aantonen dat de vrouw destijds onschuldig veroordeeld werd.
Het jongste zoontje van Liz Donaldson wordt dood aangetroffen in zijn bedje. Het is het derde kindje van deze vouw dat onverwachts overlijdt. Liz wordt ervan verdacht haar jongste kindje vermoord te hebben. Zal ook zij onterecht beschuldigd worden van deze moord of vermoordde ze haar baby daadwerkelijk?
Korte tijd later worden er twee andere baby’s ontvoerd. Het team van inspecteur Harry Nelson, hoofd van de recherche van de politie van Norfolk, stelt alles in het werk om deze kinderen terug te kunnen brengen bij hun ouders.
Is er een verband met de oude zaak van Mother Hook of met de moord op de baby van Liz? Zal de politie erin slagen de kinderen levend terug te vinden?

ISBN: 9789026165245 – Uitgeverij De Fontein – Aantal pagina’s: 301 – Thriller

5 van de 5 sterren – Marita

Recensie in één zin

‘Doden zonder naam is een adembenemende thriller die je in een ruk wil uitlezen.’

Hoofdpersonages

Ruth Galloway is een archeologe. Ze heeft een dochter, Kate, die ze alleen opvoedt. De vader van het kind is inspecteur Harry Nelson. Nelson werkt bij de politie van Norfolk. Hij is getrouwd met Michelle en alhoewel Ruth en Nelson een goede band hebben, is hij niet van plan zijn vrouw voor haar te verlaten. Hij is wel een zorgzame vader voor Kate.
— Marita

Sfeer

Tijdens het lezen van de eerste bladzijden van Doden zonder naam dacht ik dat dit boek niet echt iets voor mij zou zijn. Ik moest echter al snel mijn mening herzien. Eens het verhaal op gang komt en je vertrouwd geraakt met de personages is het een van de betere thrillers die ik ooit las.
De sfeer in het boek is mysterieus en dreigend. Het verhaal is ook psychologisch heel sterk. De soms moeilijke relaties tussen de verschillende personages worden zodanig beschreven dat je ze goed aanvoelt.
— Marita

Schrijfstijl

In Doden zonder naam verweeft Elly Griffiths twee verhalen in mekaar. Er zijn overeenkomsten tussen hetgeen zich zowat honderdvijftig jaar geleden afspeelde en hetgeen nu aan het gebeuren is.
Griffiths combineert moeiteloos waargebeurde feiten uit het verleden met een fictief verhaal.
Naast de spanning die zich opbouwt rond het verdwijnen van de kinderen weet de schrijfster ook de spanningen tussen de personages goed te laten aanvoelen.
Door de beeldende beschrijving van de soms lugubere omgeving kan je je zo inbeelden dat je zelf ter plaatse bent en dit laat je de sfeer van het boek nog beter aanvoelen.
Doden zonder naam is deel 6 uit de serie rond Ruth Galloway. Alhoewel het voor mij het eerste boek uit die serie was dat ik las, had ik totaal geen probleem om het verhaal te volgen.
— Marita

Passage uit het boek

‘En hoe zit het met Justine Thomas? Ze heeft dan misschien een alibi, maar Nelson kan haar gezichtsuitdrukking niet vergeten toe ze Scooter een huilebalk had genoemd. Hij herinnert zich hoe het jongetje zich aan de jonge oppas had vastgeklemd. Ik ben bang dat hij dat niet wil, had ze gezegd toen hij had voorgesteld om het jochie te dragen. De kinderen waren absoluut dol op Justine. Is dat normaal? Is dat gezond? Hij herinnert zich ‘tante Amy’, een oudere dame die af en toe voor zijn dochters had gekookt nadat Michelle weer aan het werk was gegaan. Ze hadden tante Amy graag gemogen (Michelle zorgde ervoor dat ze haar verjaardag niet vergaten), maar het gevaar dat ze deze oudere persoon achter het fornuis zouden verwarren met hun echte moeder was nihil geweest . Justine is echter jong genoeg om moeder of op z’n minst oudere zus van de Granger-kinderen te zijn. Voelt ze zich zo close met hen? Wil ze meer zijn dan alleen een werknemer?’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Suzanne Vermeer – Zomeravond

Recensie: Jussi Adler-Olsen – Natriumchloride