Op een regenachtige novemberdag wordt Nils Vik wakker in de wetenschap dat het zijn laatste dag op aarde is. Hij is inmiddels oud en zijn vrouw Marta is overleden; het is goed zo. Nils was veerman voor de bewoners van het afgelegen gebied langs de fjord. Inmiddels is er een brug gebouwd en is een veerman overbodig.

Nils Vik doet die ochtend de afwas en brengt het huis aan kant. Hij trekt zijn oude, warme jas aan en loopt naar zijn boot, zoals hij al sinds zijn veertiende iedere ochtend doet. Tot zijn grote vreugde wordt hij er opgewacht door Luna, de hond die al vijfentwintig jaar dood is. Hun tocht over de fjord wordt een reis terug in de tijd; een voor een stappen al zijn vroegere passagiers aan boord, voor even opgestaan uit het hiernamaals om Nils Vik te vergezellen naar de werkelijke bestemming van deze laatste reis.

ISBN: 9789025476014 – Atlas Contact – Aantal pagina’s: 176 – Roman

4 van de 5 sterren – Sandra

Recensie in één zin

‘In De laatste dag van de veerman vaart Nils Vik nog een allerlaatste keer zijn vaste routes met zijn veerboot over de fjord, waarbij steeds meer overleden oud-passagiers aan boord komen om hem te vergezellen naar zijn uiteindelijke bestemming.’

Hoofdpersonages

Nils Vik is 68 jaar en van beroep veerman, altijd al geweest. Op zijn veertiende zette hij al mensen over met de boot van zijn vader, die toen ziek was. Hij kreeg zijn eerste boot op vijftienjarige leeftijd.
Nils is getrouwd met zijn grote liefde Marta en ze hebben samen twee dochters, Eli en Guro.
Zijn huidige veerboot is de MS Marta, een zeewaardig schip van eikenhout, dat hij na de oorlog heeft gekocht. Het was eerst een statig zeilschip, maar Nils heeft het in veertien maanden verbouwd tot een robuuste veerboot voorzien van kajuit en stuurhut.
Nils houdt niet van verandering en niet van nieuwe dingen. ‘Wat moet je ermee?’ Hij houdt van dingen die gewoon zijn en zich herhalen. Hij houdt van kleine letters en doordeweekse dagen.
— Sandra

Sfeer

De laatste dag van Nils Vik wordt beschreven en dat maakt de sfeer best bijzonder. Door dit gegeven en de manier van benaderen door de auteur, wordt er een hele aparte sfeer gecreëerd. Enerzijds ervaar je het als een tikje onheilspellend en donker, anderzijds voel je het verlangen, de hoop en zie je het als het ware weer lichter worden. Heel intrigerend! Eenzaamheid, warme herinneringen en weemoed binnen het veranderende landschap van de indrukwekkende, maar prachtige fjorden.
— Sandra

Schrijfstijl

De laatste dag van de veerman leest vlot en is gedetailleerd geschreven. Er is geen moeilijk of ingewikkeld taalgebruik, de zinsbouw is niet te lang. Ondanks dat het een zeer beladen onderwerp is, is het taalgebruik sober. Het verhaal is boeiend en je blijft doorlezen. Stof tot nadenken!
— Sandra

Passage uit het boek

‘De dag had nog geen kleur. Het gras was vertrapt en vlekkerig van de herfst. Het was gestopt met regenen. Hij hield van zulke ochtenden, die alles nog in zich hadden, ongerept, met mist die als melk over de flanken van de bergen daalde. Naar de boot gaan, aan het roer staan, een sigaret opsteken en de gloed ervan zien aangloeien en doven. Er werd een schim zichtbaar op het grindpad. Uit de grijze mist kwam Luna. De hond sprong tegen hem op, draaide rondjes om haar as, grijnsde en grinnikte.
‘Joehoe!’ riep Luna. ‘Hier ben ik! Hierzo! Hier!’ Nils kon niet anders dan glimlachen. Waar kwam die hond vandaan? Van gene zijde? Uit de andere wereld? Hoeveel jaar was het geleden dat ze de weg op rende en door een vrachtwagen werd neergemaaid? Twintig? Vijfentwintig?
Vroeger zat ze altijd geduldig in de stuurhut naar de golven, de regen en de lichten langs de fjord te turen. Op een gegeven moment was de hond gaan praten en commentaar gaan geven op mensen, op gebeurtenissen en op het weer. ‘Wat een rare!’ zei Luna dan bijvoorbeeld. Of: ‘Die is niet helemaal in orde!’ Of: ‘Heerlijke dag, hoor! We hebben samen heel wat beleefd, Nils!’

Na verloop van tijd kon hij met Luna over van alles praten, over schepen, vliegtuigen, politiek, voetbal. Nu liep ze weer braaf naast hem, speels en gelukkig, en volgde hem op de voet naar het water en het botenhuis. Daar duwde hij het kromgetrokken raam van buitenaf dicht voordat hij de deur van het botenhuis opende. ‘Hallo?’ riep hij aarzelend het donker in, terwijl hij de geur van diesel en vergaan visnet opsnoof. Hij had gedacht dat ze hier misschien op hem wachtte, maar hij deed het licht aan en zag dat hij alleen was.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Arndís Þórarinsdóttir & Hulda Sigrún…

Recensie: Cesca Major – De laatste dag