Varg Veum is privédetective in het Noorse Bergen. Hij heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel, is opportunistisch en anti-autoritair. Als Veum eenmaal aan een opdracht begint, ontdekt hij vaak het ene lijk na het andere, dit tot groot ongenoegen van de politie.

Hoewel Varg Veum normaal gesproken geen huwelijkszaken aanneemt, maakt hij een uitzondering wanneer zijn verloofde hem vraagt de vermiste echtgenoot van haar vriendin op te sporen. De man is directeur van een bedrijf dat een omstreden windmolenpark op het eiland Brennøy voor de Noorse westkust wil realiseren. Volgens geruchten was de man eerst een fel voorstander van de windmolens, maar zou hij later van mening zijn veranderd.

Op de dag dat investeerders de locatie van het te bouwen windmolenpark bezichtigen, komen fanatieke voor- en tegenstanders samen en gezamenlijk lopen ze naar de plek waar de windmolens moeten komen. En dan gebeurt er iets gruwelijks: een lichaam, vastgebonden op een kruis, rijst op boven de oceaan…

ISBN: 9789460686481- Uitgeverij Marmer – Aantal pagina’s: 348 – Thriller

4 van de 5 sterren – Sandra

Recensie in één zin

‘In We zullen wind erven weet Varg Veum een vermissingsopdracht onder ijzige omstandigheden goed op te lossen, maar verandert zijn leven voorgoed’

Hoofdpersonages

Varg Veum, privédetective. Varg Veum leeft in Bergen en is verloofd met Karin Bjørge. Varg Veum kan niet tegen onrecht en heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel. Hij bijt zich als een pittbull in een opdracht vast en heeft het regelmatig met autoriteiten aan de stok. Met de plaatselijke politie heeft hij een redelijk band, als hij maar niet in de weg loopt.

Bjørn Brekkhus is een vriend van de familie Maeland en getrouwd met Ilse. Hij werkte vroeger bij de politie van Landås en is nu met pensioen.
Ranveig Mæland is een vriendin van Karin, met wie ze heeft samengewerkt bij het bevolkingsregister. Ranveig is zo’n dertienar getrouwd met Mons, is de directeur van Mæland Areal AS Vastgoed, die het omstreden windmolenpark wil realiseren op het eiland Brennøy. Op een dag is hij met zijn kleine motorbootje vertrokken en niet meer teruggekomen.
— Sandra

Sfeer

We zullen wind erven neemt je vanaf het begin van het boek mee naar de wereld van voor- en tegenstanders van windmolenparken, waar het er niet altijd even vriendelijk aan toegaat. Natuur en uitzicht moeten hiervoor immers wijken. De ijzige sfeer die dan ontstaat op het eiland Brennøy voor de Noorse westkust wordt door de auteur Gunnar Staalesen perfect weergegeven en tot aan het einde van het verhaal doorgevoerd.
— Sandra

Schrijfstijl

Gunnar Staalesen heeft een vlotte en prettige manier van schrijven, waardoor We zullen wind erven makkelijk wegleest. Hij gebruikt geen ellenlange zinnen of moeilijk taalgebruik en daardoor is het boek goed leesbaar. Het enige wat ik af en toe lastig vond, zijn de Noorse namen met hun ø en æ, maar ja, daar ontkom je niet aan.
— Sandra

Passage uit het boek

‘Er klonk een klik in de plastic zak en toen – zonder verdere waarschuwing – vloog die met een enorme knal de lucht in. De explosie was zo krachtig dat we door de luchtdruk achterwaarts weg werden gesmeten. In een onderdeel van een seconde zag ik ze beiden door de lucht zweven, waarna ik ze uit het oog verloor. Om ons heen hagelde het stenen en beton, gruis, aarde, mos en heide. Automatisch kromp ik in elkaar en sloeg mijn armen over mijn hoofd om me te beschermen tegen het vallende puin. Met een klap kwam ik op een klip bij de zee terecht, waar ik omrolde en stil bleef liggen. In mijn oren echode de klap als schelle cymbalen na en ik voelde de adrenaline door mijn aderen stromen, rondgepompt door een loopse turbine. Alle lucht was uit mijn longen geslagen en nu keerde die terug in lange, schurende en pijnlijke inhalen.
Toen werd het stil, Het enige wat ik hoorde, was ver en verschrikt meeuwengekrijs. Eerst bleef ik doodstil liggen, nog steeds verbaasd dat ik het had overleefd. Toen haalde ik mijn armen van mijn hoofd en tilde dat voorzichtig op.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Gunnar Staalesen – Varg Veum; Koude harten

Recensie: Hakan Nesser – Wie schrijft, verdwijnt