Wanneer agent Bob Lemmens uit het veld gehaald wordt door zijn superieuren, moet hij een collega gaan begeleiden bij een nieuwe undercovermissie. De taak lijkt eenvoudig voor een flik met zijn ervaring, tot de infiltrant spoorloos verdwijnt in de Limburgse grensstreek. Als de plofkraken steeds gewelddadiger worden en de man onvindbaar blijft, begint voor Bob een race tegen de klok.
Volgt Bob zijn instinct of de instructies van zijn teamleiders? En bovenal, kan hij nieuwe slachtoffers voorkomen?

ISBN: 9789401480727 – Uitgeverij Lannoo – Aantal pagina’s: 227 – Thriller

4 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een spannend verhaal vol onverwachte wendingen.’

Hoofdpersonages

In Undercover – Ramkraak is de hoofdrol weggelegd voor Bob Lemmens. Een agent die het liefst undercover gaat om criminelen te pakken te krijgen. In dit verhaal mag hij echter niet undercover, van zijn leidinggevende Nick. Bob krijgt in deze missie een administratieve rol en de undercover-operatie is weggelegd voor Kerim. Dat laat Bob natuurlijk niet zomaar gebeuren en hij verzint dan ook een plan om te zorgen dat Bob zelf undercover kan gaan. Maar dan raakt Bob de grip kwijt, verdwijnt Kerim spoorloos en is het aan Bob om te zorgen dat alles toch nog op tijd goed komt. Ik vond het verhaal vanuit het oogpunt van Bob soms wat vergezocht, wat het voor mij wat ongeloofwaardig maakte.
— Eline

Sfeer

De spanning in Undercover – Ramkraak was erg mooi opgebouwd. De hoofdstukken zijn vaak in het begin wat rustiger en naarmate je verder leest, wordt het steeds spannender. Dit maakte dat ik vaak op het puntje van mijn stoel zat en het boek snel uit had.
— Eline

Schrijfstijl

Undercover – Ramkraak is erg spannend en is vlot geschreven. Wel vond ik dat er enorm veel in gevloekt werd. Dit had wat mij betreft wel een tandje minder gemogen. Bovenaan elk hoofdstuk staat waar het betreffende deel van het verhaal zich afspeelt. Dit maakt dat ik me als lezer nog meer in het verhaal waande.
— Eline

Passage uit het boek

‘Hij trok een lade open. Een stapel notitieboekjes, waar hij even in bladerde. Niks van te maken. Er stonden wel letters en cijfers in, maar het was een code. Glimlachend keek hij naar de kindertekeningen die een half boekje vulden. Wreed grijzende kopvoeters en iets wat een draak moest voorstellen, al kon het natuurlijk ook een poes zijn. Een boekje meenemen zou misschien opvallen. Hij legde ze terug en schoof de lade geluidloos dicht. Beter de plek onthouden waar ze lagen. Het bureau had op een of andere manier iets bevreemdends. Even stond hij ernaar te kijken, maar hij kon niets bijzonders ontdekken. Ach ja, dat was het: geen pc of laptop. Zelfs geen telefoon. Wel een zwartleren pennenbakje en een volgekriebeld notitieblok met lijntjes papier. De baas gebruikte het waarschijnlijk als kladblok, want naast het slordige geklieder was er rechtsonder ook een hoek afgescheurd. Hij bukte zich voorover en sloeg het blad om. Op het blad eronder waren de handgeschreven letters vast doorgedrukt. Voorzichtig trok hij het blad daaronder los, hij vouwde het op en stak het in zijn zak. Dat moeten ze op kantoor maar uitzoeken. Het afgescheurde restant in de ringband peuterde hij eruit en daarna draaide hij het beschreven blad weer terug.
Achter hem kraakte een deur en hij dacht dat zijn borstkas explodeerde.
‘Ik ga jou doodschieten!’ hoorde hij.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Guillaume Musso – Het meisje uit de Seine

Recensie: Ørjan Karlsson- Iselin was bijna thuis