In de Theems worden in een zak de botten gevonden van een jonge vrouw die al meer dan twintig jaar blijkt dood te zijn. De sporen die ze vinden op de zak en op de botten leiden naar een huis in Chelsea. Een huis waar dertig jaar geleden drie mensen dood werden aangetroffen en een baby die boven, goed verzorgd, in zijn wiegje lag.
Inspecteur Samuel Owusu, die belast is met het moordonderzoek, graaft in het verleden van de toenmalige bewoners van het huis in Chelsea en doet onthutsende ontdekkingen.  

ISBN: 9789400515864 – Uitgeverij A.W. Bruna – Aantal pagina’s: 413 – Thriller

4 van de 5 sterren – Marita

Recensie in één zin

‘De mensen die bleven is een waardige opvolger van De mensen boven ons.’ 

Hoofdpersonages

Henry en Lucy Lamb zijn broer en zus. Dertig jaar geleden woonden ze met hun welgestelde ouders in een groot huis in Chelsea. Op een dag namen hun ouders de dakloze familie Thomsen in huis. Die familie bestond uit vader David, moeder Sally en hun kinderen Clemensy en Phineas. David verandert langzaam in een tiran en de kinderen worden opgesloten en mishandeld.
Henry ontwikkelt een ongezonde interesse in Phin. 
Uiteindelijk kunnen de kinderen ontsnappen uit het horrorhuis, ze duiken onder en nemen een valse identiteit aan.
In het heden is Henry, die geobsedeerd blijft door Phin, verbeten op zoek naar Phin en reist daarvoor naar Chicago.

Samuel Owusu is hoofdinspecteur van het politiebureau in Charing Cross. Als er in de Theems in Londen de restanten van een oud lijk gevonden worden, is hij belast met de zoektocht naar de dader. Hij ontdekt dat er een link is met hetgeen dertig jaar geleden gebeurde in het huis van de Lambs in Chelsea en de vermoorde jonge vrouw. 
— Marita

Sfeer

Het duurde voor mij even om in De mensen die bleven mee te zijn. Het verhaal is het vervolg op De mensen boven ons en om te kunnen volgen is het noodzakelijk om dat eerste boek gelezen te hebben. Ik l een hele tijd geleden en kon pas echt genieten van De mensen die bleven nadat ik een paar passages uit het eerste boek herlezen had. Maar toen ik eenmaal mee was met de verhaallijn las dit spannende boek als een trein. Het verhaal is ontroerend, spannend en mysterieus. Het laat je twijfelen tussen sympathie en medelijden met Henry of juist afkeer voor hetgeen hij doet.
— Marita

Schrijfstijl

Lisa Jewell laat Henry Lamb, een van de hoofdpersonages, zijn verhaal zelf vertellen in De mensen die bleven. Een andere verhaallijn gaat over de zoektocht naar de dader van een moord die dertig jaar geleden gebeurde. Er is een duidelijk onderscheid tussen beide verhaallijnen doordat het deel over Henry in de ‘ik’-vorm verteld is.
De schrijfster slaagt erin om die twee ogenschijnlijk los van elkaar staande gebeurtenissen moeiteloos en logisch in mekaar te verweven. Het verhaal is heel vlot leesbaar op voorwaarde dat je het eerste boek De mensen boven ons ook gelezen hebt.
— Marita

Passage uit het boek

‘Lucy vindt het verbijsterend dat ze in Chicago is. Ze is nog nooit in Amerika geweest. Als kind ging ze elk jaar bij haar oma in het Zwarte Woud in Duitsland logeren. Ze zijn een paar keer naar Istanbul geweest voor bruiloften van familie van haar opa’s kant. Eén keer heeft haar vader haar meegenomen naar Bali. Dat idee was van haar moeder afkomstig. Ze had gelezen over een luxe resort waar er rozenblaadjes op de bedden lagen en je in warme melk kon baden, waar er bij het ontbijt champagne werd geserveerd en er elke dag massages door jonge meisjes met soepele handen en begonia’s achter hun oren werden gegeven en had haar man over weten te halen om te gaan, ondanks zijn enorme hekel aan lange reizen en buitenlands eten. Daarna had ze natuurlijk heel lang niet meer gereisd, totdat Lucy als vijftienjarige in Frankrijk was aangekomen. En nu is ze in Amerika en de man bij de grenscontrole heeft niet op de grote rode knop geduwd toen hij hun paspoorten had bekeken, maar nors gebaard dat ze door konden lopen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Anna Claybourne – Het bizarre bottenboek

Recensie: Diney Costeloe – Het gestolen kind