Het is midden jaren zeventig. Het Ierse nieuws wordt gedomineerd door berichten over ontploffende autobommen en mensen die worden beschoten, mishandeld of vermoord. Iedereen zit verbijsterd vastgekluisterd aan het beeldscherm, getuige van een van de gewelddadigste periodes in de Ierse geschiedenis. Cushla Lavery woont met haar moeder in een klein dorpje vlak bij Belfast. Ze geeft les op een basisschool en draait daarnaast regelmatig bardiensten in de pub van haar familie.

Dan ontmoet ze Michael Agnew, een oudere, getrouwde advocaat. Qua status en klasse konden ze niet meer van elkaar verschillen, maar noch dat, noch het enorme risico om betrapt te worden weerhoudt hen ervan zich al snel in een stormachtige affaire te storten.

Als de vader van een van haar leerlingen slachtoffer wordt van een brute aanval helpt Cushla de familie waar ze maar kan. En langzamerhand wordt het conflict tussen haar wereld en die van Michael groter. Naarmate hun affaire intenser wordt, lopen ook de politieke spanningen op en dreigt alles wat Cushla zo zorgvuldig had opgebouwd uit elkaar te vallen.

ISBN: 9789493256804 – Uitgeverij Pluim – Aantal pagina’s: 351 – Roman

3 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘Verboden terrein is een rauw en beladen boek waarbij je niet kunt stoppen met lezen.’

Hoofdpersonages

Cushla Lavery is katholiek en woont in de buurt van Belfast. Ze is 24, lerares en werkt daarnaast ook nog af en toe in het café van haar familie, dat wordt gerund door haar broer Eamonn. Haar moeder Gina is alcoholist sinds de dood van haar vader en Cushla wordt langzaam gek van het vastzitten in dezelfde situatie.
Michael Agnew is protestants, advocaat en stamgast in het café van Cushla’s familie. Hij is een getrouwde man van middelbare leeftijd met donkere ogen waar Cushla eigenlijk meteen voor valt.
— Frederique

Sfeer

Verboden terrein is een zwaar en beladen boek waar je echt even voor moet gaan zitten. De sfeer is door het hele boek heen beladen, maar wordt naar het einde toe steeds grimmiger. De spanning houdt je aandacht vast, maar je hebt ook veel vragen tijdens het lezen van dit boek.
— Frederique

Schrijfstijl

Louise Kennedy gebruikt door het hele boek heen geen aanhalingstekens om aan te geven of personages iets denken of zeggen, wat enorm verwarrend leest. Je moet tijdens het lezen meerdere keren hele alinea’s teruglezen om te checken of je het inderdaad op de juiste manier geïnterpreteerd hebt.
— Frederique

Passage uit het boek

‘Het journaal begon zoals altijd met een opeenvolging van korte fragmenten. Rellen. Een jongetje van een jaar of zes, zeven dat tegen een Britse Saracen op klauterde om een steen door zo’n luikje in het pantservoertuig te duwen waar de soldaten hun geweer doorheen staken. Een mars naar Stormont: duizenden mensen die over de lange laan naar het parlementsgebouw oprukten. Er was er eentje bij gekomen. Een auto die in een verder lege straat geparkeerd stond. Het leek wel een foto, totdat de auto opbolde en explodeerde in een rokende vuurbal, zodat de deuren buitelend wegschoten en het glas van de omringende gebouwen neerhagelde op het asfalt. De leader eindigde als altijd met een beeld van Mary Peters, die haar olympische medaille in de lucht stak.
Het is drie jaar geleden dat ze die heeft gewonnen, zei Eamonn.
Het is het laatste wat hier is gebeurd waar we trots op kunnen zijn, zei de man. Zijn stem klonk diep en bijna rauw, ondanks zijn keurige accent.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Keren Blenkfeld – Een liefde in Auschwitz

Recensie: John Banville – April in Spanje