Recensie: Mathias Menegoz – Karpathia

Recensie: Mathias Menegoz – Karpathia


Wenen november 1833: nadat Graaf Alexander Korvanyi zijn zomerliefde barones Cara von Amprecht ten huwelijk heeft gevraagd verlaat hij het leger zoals hij haar beloofd heeft. Samen keren zij terug naar het kasteel van zijn voorvaderen aan de uiterste grenzen van het keizerrijk.

Na een lange reis komen ze aan in Transsylvanië, een streek bevolkt door Magyaren, Saksen en Vlachen. Het gebied is een kruitvat, een explosief mengsel van onrecht, oude veten, smokkelhandel, kneedbaar volksgeloof en dromen van een nieuwe tijd.

Alexander en Cara krijgen te maken met een reeks conflicten die veel verder gaan dan het beheer van een groot landgoed dat lange tijd is overgelaten aan rentmeesters, en raken verzeild in het onduidelijke grensgebied van macht en misdaad.

ISBN: 978 90 254 4820 2 – Atlas Contact – Aantal pagina’s: 526 – Roman


*****

4 van de 5 sterren — Rachel


Start scrollen!

Vanaf hier weet je binnen één minuut of dit boek bij je past.

Recensie in één zin

‘Een snufje romantiek, een beetje spanning en een volle lading avontuur zijn het recept van deze prachtige, historische, maar vooral ook meeslepende debuutroman.’

Hoofdpersonages

*****

Graaf Alexander Korvanyi en de Barones Cara von Amprecht zijn een jong verliefd stel. Naast een groot landgoed en een kasteel hebben ze ook de macht over een aantal volkeren. Tussen deze volkeren heerst een hoop wantrouwen, wat de positie van Alexander en Cara niet makkelijker maakt. Alexander is een man van principes en ondanks zijn liefde voor Cara moet hij haar eigenzinnige karakter soms een beetje temmen, om zo aan de behoeften van de volken te kunnen voldoen. Hij is altijd alert en moet soms de naïviteit van Cara proberen te ondermijnen. Cara gaat, in tegenstelling tot de andere vrouwen, het liefst jagen of door het gebied racen met haar geliefde paard Drachen. Met haar, soms onterechte, vertrouwen in mensen en haar koppige persoonlijkheid komt zij in het gebied van de onrustige Karpaten nog wel eens in gevaar.
— Rachel

Sfeer

*****

Het boek kun je met groot aantal woorden omschrijven: het is een beetje spannend, een beetje dreigend, een beetje romantisch, avontuurlijk, maar bovenal meeslepend. Het hele boek draagt een donkere en dreigende spanning met zich mee. Er gebeuren dingen die je wilt kunnen verklaren, waardoor je niet kunt stoppen met lezen. Door de gedetailleerde beschrijvingen kan je je een voorstelling maken van de omgeving en de avonturen. Naast het spannende donkere karakter van het verhaal is het ook romantisch. Je ziet een jong en verliefd stel worstelen met macht en het maken van keuzes, die door de goedgebekte Cara niet gemaakt kunnen worden zonder een vurige discussie.
— Rachel

Schrijfstijl

*****

Menegoz beschrijft in het verhaal de omgeving en situaties zeer gedetailleerd, waardoor het heel beeldend wordt. Even lijkt het alsof het verhaal gebaseerd is op waargebeurde gebeurtenissen, maar niets is minder waar. Hoe historisch correct de beschrijvingen en gebruiken ook lijken, het is een fictief verhaal. Menegoz heeft zich goed verdiept in de overtuigingen en gebruiken van negentiende eeuw, waardoor het een historische roman wordt die toch modern aanvoelt. Door het vloeiende taalgebruik leest het boek vlot door. Als je eenmaal in het verhaal zit kan niets je meer afleiden en wil je verder lezen. Gelukkig zijn er genoeg pagina’s om te verslinden, zo blijf je lekker lang in de donkere spannende wereld van Karpathia.
— Rachel

Passage uit het boek

De rentmeester verliet het door Vlachen bewoonde gebied en nam de Korvanyi’s mee in westelijke richting, voorbij twee rijen steile kleine heuvels. Opnieuw passeerden ze meer velden en bossen dan bouwland. Ze reden een kloof in die op sommige plekken bijna een bergengte was. Behalve op de enkele hoofdwegen kwam er op de meeste paden haast nooit iemand, de begroeiing was er dicht. De wilde scheuten en de groene bramenranken van het voorjaar krasten over de laarzen van de ruiters, het met suède afgezette amazonekleed van de gravin en de beenkappen van schapenvacht van de kleine Lájos. Cara schaamde zich voor haar zadel, maar het was het enige bruikbare amazonezadel dat er nog in het kasteel te vinden was. Het was bekleed met doorgestikt geitenleer en geborduurd met arabesken. Het was vroeger een prachtig ding geweest, maar nu was het vergeeld en verhard als oud perkament, en door een paar gaten puilde de paardenharenvulling naar buiten. Cara vroeg zich af welke oudoudtante van haar man dat zadel de laatste keer had gebruikt. Ze zag het als een symbool van de vervallen glorie die het kasteel kenmerkte. Vol ongeduld wachtte ze op de aankomst van het bagagekonvooi uit Wenen met betere paarden en beter tuig.

Leesvoorschrift

20-bewolkt-rood

Dit boek kun je het beste lezen op een bewolkte dag in je eigen bibliotheek. Het boek is het best te combineren met een goed glas rode wijn.

Voor vrouwen of mannen?

vrouw-of-man

80%

20%

Hoe dik is de pil?

526 pagina’s
dikke-pil

Ga je dit boek lezen?

 


boekiewoogie-beeldmerk


+ Er zijn nog geen reacties

Reactie toevoegen

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.