Tess deelt met haar ex Jason de zorg voor hun dochtertje Poppy. Ze moet nog wennen aan de nieuwe situatie, maar is blij met de hulp die ze van haar vrienden krijgt. Jason is inmiddels getrouwd, maar daar probeert ze zich overheen te zetten. Zelf is ze ook weer aan het daten en ze is best gelukkig, houdt ze zich voor.
Totdat haar dochtertje Poppy vreemde taal begint uit te slaan en een tekening maakt met zwart wascokrijt, een tekening waarop een figuur te zien is die van een toren valt. Tess raakt ervan overtuigd dat Poppy getuige is geweest van een misdrijf. Ze stapt naar de politie, maar daar wordt ze niet geloofd. Dan besluit ze zelf op onderzoek uit te gaan…

ISBN: 9789026352126 – Uitgeverij Ambo Anthos – Aantal pagina’s: 432 – Thriller

5 van de 5 sterren – Annechien

Recensie in één zin

‘Een superthriller die vol zit met onderhuidse spanningen.’

Hoofdpersonages

Tess heeft een turbulent jaar achter de rug. Eerst loopt de relatie met Jason stuk, dan krijgt Jason vrij snel een nieuwe relatie, tot slot is hij in dat jaar ook nog eens getrouwd met Emily. Verder is Tess best gelukkig! Ze deelt de zorg voor hun driejarig dochtertje Poppy met Jason, heeft een fantastische beste vriendin Gina en is zelf ook alweer aan het daten met Aidan.
Poppy begint echter vreemd gedrag te vertonen na een weekendje bij haar vader. Tess denkt dat Poppy getuige is geweest van een misdrijf. Tess voelt aan alles dat het niet klopt en besluit haar instinct te volgen, ze stapt naar de politie. Alleen gelooft de politie haar niet en kan niet niks voor haar doen zonder bewijs. Dus besluit Tess om het zelf te gaan oplossen!
Naarmate de gebeurtenissen zich opstapelen begint Tess zelf ook steeds meer paranoïde te worden.
— Annechien

Sfeer

De sfeer van Wie niet horen wil is continu spannend en het gaat ook echt onder je huid zitten. Poppy vertoont steeds vreemder gedrag en dus maakt Tess zichzelf steeds gekker met al haar ideeën. Op een gegeven moment verdenkt Tess iedereen en raakt ze ook steeds gefrustreerder, omdat de politie haar niet wil en kan helpen. Dat merk je ook erg terug aan de sfeer.
— Annechien

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Nicci French is zo ontzettend goed! Er gebeurt continu wel iets en elke bladzijde is spannend. Daardoor kan je Wie niet horen wil onmogelijk wegleggen, want je wilt weten hoe het verder gaat.
— Annechien

Passage uit het boek

‘Dit heeft Poppy ook getekend,’ zei hij.
Hij gaf het aan mij.
Ik keek ernaar. Het was een vrouw. Dat zag ik aan het haar en de driehoekige jurk. Verder nog een rij verticale zwarte strepen waar de figuur bijna helemaal door bedekt werd.
‘Wat is dat?’ vroeg ik.
Alex keek naar waar Poppy en Paz stonden. ‘Ze zei dat jij dat was.’
‘Wat zijn die strepen?’
‘Ze zei dat het een kooi was, net als in de dierentuin.’
‘Een kooi?’ vroeg ik verbijsterend. ‘Waarom heeft ze me in een kooi gezet?’
‘Een kooi kan dienen om iemand in op te sluiten,’ zei hij.
‘Maar ook om dingen buiten te houden.’
‘En, welke van de twee is het?’
‘Geen flauw idee.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

<p style=”text-align: center; background-color: #ffff00; color: #000; font-size:12px; padding: 3px 6px;  min-width: 77px; max-width: 77px; font-family: monospace;”>***** 5/5</p>

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Maria Kling – Freddy en Flo zijn voor niks…

Recensie: Jane Fallon – Leuke nieuwe buren