Cavia werkt op de afdeling Communicatie. In korte humoristische hoofdstukken leren we haar en haar collega’s kennen. Stella van Human Resources. Ruud het enge hoofd van de afdeling Financiën. En Harm-Jan van de IT-afdeling, die al sinds 1999 een tamagotchi in leven houdt. Een cavia die in een kantoortuin tussen de mensen werkt: het klinkt wat onwaarschijnlijk, maar iedereen die ook maar een blauwe maandag op een kantoor heeft gewerkt, zal de avonturen van de verwarde cavia herkennen. Van een symbiotische relatie met het koffiezetapparaat tot passief-agressieve e-mails en duizelingwekkende perikelen rond de lief- en leedpot. De verwarde cavia is een grappig en ontroerend boek, onmisbaar voor iedereen die wel eens collega’s heeft gehad, of ze misschien nog steeds wel heeft.

ISBN: 9789 082 430 202 – Cornelisse – Aantal pagina’s: 190 – Roman

3 van de 5 sterren — Rachel

Recensie in één zin

‘Een grappige, onwaarschijnlijke setting van een werkende cavia op kantoor: in het begin vreemd, maar in de loop van het boek wordt het heel normaal.’

Hoofdpersonages

Caaf is de hoofdpersoon van dit boek en zoals de naam al doet vermoeden is zij een cavia. Caaf leeft niet alleen in een wereld met mensen, maar werkt ook met ze en gedraagt zich zelfs als mens. Daarnaast leer je haar collega’s, met herkenbare karakters, kennen die het de normaalste zaak vinden om een cavia tegenover zich aan een bureau te hebben zitten. De personages zijn duidelijk beschreven, en de cavia en haar caviavriendje worden behoorlijk gepersonifieerd. Hierdoor komen ze echt tot leven en vergeet je na een paar hoofdstukken dat het om cavia’s in een mensenwereld gaat: zo wordt het met een natte vacht de afdeling Communicatie betreden de normaalste zaak, net als het checken van de vacht op loshangende plukken in de WC.
— Rachel

Sfeer

De voornaamste scenes van het verhaal vinden plaats in kantoorsferen of tijdens andere kantoor gerelateerde gebeurtenissen. Toch leer je Caaf ook onder persoonlijke omstandigheden kennen. Zo leef je mee met een aantal persoonlijke kwesties, en komt er zelfs een beetje romantiek voor in het verhaal, wat weleens voor levens veranderende keuzes zou kunnen zorgen voor Caaf.
— Rachel

Schrijfstijl

Een cavia die samenleeft met mensen: deze onwaarschijnlijke setting roept in het begin van het boek nogal wat verwarring op. Misschien is het zelfs een klein beetje flauw, maar toch leef je in de loop van het boek steeds meer met Caaf mee. Je leert haar kennen en snapt haar onzekerheden, twijfels en keuzes. Door de korte hoofdstukken en de simpele schrijfstijl lees je het boek heel makkelijk weg. Toch is het maar af en toe echt grappig, je leest vooral gewoon een simpel en vreemd verhaal.
— Rachel

Passage uit het boek

Was Enzo er maar, dacht Cavia, terwijl ze gedachteloos was Brinta wegwerkte. Die zou weten hoe ze zich bij de grote baas moest gedragen. Er was een ansichtkaart gekomen uit Üdvözlettel. ‘supergoulash hier! dag haarbal, je haarbal!’ stond erop. Voor iemand die zijn hele werkzame leven in de communicatie had gezeten, was hij op papier een man van weinig woorden.
Even later stond Cavia in haar grijze trenchcoat voor de spiegel en controleerde haar vacht. Nergens loshangende plukken, voor zover ze kon zien. ‘Vooruit,’ zei ze hardop tegen de spiegel.

Het moederconcern zat in een groter pand, de voordeur was groter en de secretaresse was groter dan Roy. Het was een Vikingvrouw met een dikke vlecht die zei: ‘Als u daar dan even plaatsneemt.’ Ze wees op een zitje met moderne krukjes.
Cavia ging zitten en de Vikingvrouw zei goedkeurend: ‘Juist.’
Cavia staarde naar de stapel glossy’s, maar durfde er geen te pakken, bang dat ze te nonchalant over zou komen.
‘Kan ik u iets te drinken aanbieden? Water?’ zei de Vikingvrouw na verloop van tijd.
‘Nee, dank u, ik ben oké,’ zei Cavia. Om zichzelf daarna in stilte uit te schelden voor haar raar-informele ‘ik ben oké’. Hoezo ben je oké, dacht ze, je hebt een foute mailing de deur uit gestuurd die per ongeluk succesvol was. Dat is niet oké.

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Zadie Smith & Nick Laird – Weirdo

Recensie: Mathilde Stein – Pluk en Pluis – De weg naar terug