Jonge hulpkok Dino heeft het moeilijk. Er zitten gaten en kieren in zijn appartement, zijn ex-vriendin vergeleek hun relatie met ondermaatse appelcake en in het restaurant zit de strenge chef hem dagelijks achter de veren. Rust vindt Dino in het schriftje op zijn nachtkastje, waarin hij de namen noteert van de mensen over wie hij droomt.

Als Dino de dochter van de chef ontmoet, komt ook haar naam in het schriftje terecht. Al snel blijkt dat ook zij van hem heeft gedroomd. Kunnen dromen werkelijkheid worden? Of verandert de werkelijkheid in een droom? Eén ding is zeker: alles heeft te maken met de geschiedenis die kleeft aan de oude Vespa van de chef.

Tegen een achtergrond van druilerige herfstbuien, vreemde telefoontjes over een overleden huurder en een doosje boordevol gebak ontspint  zich een vertederend verhaal vol humor en klein geluk. Maar bovenal toont deze roman hoe liefde onze levens voorgoed kan veranderen.

ISBN: 9789464340563 – Uitgeverij Vrijdag – Aantal pagina’s: 206 – Roman

3 van de 5 sterren – Frederique

Recensie in één zin

‘Een intrigerend verhaal over mysterie, gebak en dromen.’

Hoofdpersonages

Dino is hulpkok in het restaurant van de chef. Hij heet niet echt zo, maar de chef geeft iedereen de bijnaam van een Italiaanse wagen. Dino is verantwoordelijk voor de desserts en weet deze dan ook uitstekend te maken. Dino vangt zijn dromen door namen van mensen over wie hij droomt op te schrijven, hij onthoudt zijn dromen altijd.
Wanneer hij de dochter van de chef gebak brengt op haar verjaardag (in opdracht van de chef) slaat de vonk tussen hen over. De dochter van de chef, Julia, heeft zelf óók een talent voor dromen: ze heeft over Dino gedroomd.
— Frederique

Sfeer

Dromenvanger Dino en het verhaal van de Vespa start heel sterk. Het mysterie rondom de dromen van Dino en Julia roepen veel vragen op waardoor je op het puntje van je stoel zit en om antwoorden roept. Helaas zakt de spanning halverwege echt enorm in en blijven de antwoorden op de vragen die je hebt uit.
— Frederique

Schrijfstijl

Raf De Bie heeft een hele eigen en grappige schrijfstijl. Door de humoristische en soms vergezochte vergelijkingen (zoals “ze zag eruit als een geklutst ei”) blijf je toch met plezier doorlezen. Het is geen snel of vlot verhaal, maar wel eentje waarbij je nadenkt over de betekenis.
— Frederique

Passage uit het boek

‘Ik draaide me om en liep de keuken in. Slechts drie verwijten. Prima. Ik was ruimschoots op tijd van mijn opdracht teruggekeerd. Ik verzamelde de vuilniszakken en droeg ze naar de uitgang achterin.
Door de chef te zien moest ik terugdenken aan mijn ontmoeting met zijn dochter. Nog geen uur geleden had ze me Dino genoemd, zonder dat ik haar iets over die bijnaam had gezegd. De oplossing lag voor de hand. De chef had haar verhalen verteld over het restaurant. Wie er werkte en welke bijnamen hij voor iedereen haf gekozen. En ze had juist gegokt. Of misschien had de chef enkel over mij verteld. Misschien wist ze dat ik kwam. Het was niet belangrijk, hield ik mezelf voor. Toch weerklonk haar lach nog steeds helder in mijn oren. Ze wist dat ze me had verrast. Ik was blij voor haar. Op je verjaardag hoor je te lachen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Marcel van Driel – Game Helden tegen de dino’s

Recensie: Tom Fletcher - De Kerstmisaurus en de…