In Alle kleuren van de nacht van Sanne Helbers vindt Helena het leven lastig. Of in ieder geval om het zo te leven dat ze geen leegte voelt. De sleur van werk maakt haar onrustig en haar vriend Taco begrijpt haar niet. Ze worstelt bovendien met een aanhoudende depressie die van tijd tot tijd de kop opsteekt. Online ontmoet ze Raavi, een fotograaf uit India, en er ontstaat een intensief contact. Rigoureus besluit ze naar Azië af te reizen. Haar eerste bestemming is Mumbai, om Raavi te ontmoeten. Wanneer Raavi een jonge vrouw blijkt te zijn, is Helena’s verwarring groot. Ze trekken een aantal dagen met elkaar op en Helena realiseert zich dat ze ook voor een vrouw intense, hevige liefde kan voelen. Maar Raavi’s seksuele identiteit vormt een bedreiging voor haar eigen veiligheid en die van haar dierbaren. Helena moet een keuze maken tussen twee levens en twee continenten, vechtend tegen de leegte en de absurditeit van het bestaan.

ISBN: 9789026355820 – Uitgeverij Ambo Anthos – Aantal pagina’s: 280 – Roman

3 van de 5 sterren – Nienke

Recensie in één zin

‘Het hart van het verhaal zat op de juiste plaats, echter miste de nodige uitwerking.’

Hoofdpersonages

We maken kennis met Helena. Op het eerste gezicht lijkt ze alles goed voor elkaar te hebben. Ze heeft een goede baan, woont samen met haar vriend Taco en heeft contact met een jongen uit India die ze heeft leren kennen via Instagram. Wanneer het contact intiemer wordt, en het niet helemaal lekker gaat, besluit ze voor vier maanden naar India te gaan om Raavi te ontmoeten. Raavi blijkt echter geen jongen te zijn, maar een jonge vrouw. Raavi valt op vrouwen, iets wat in India nog niet zo geaccepteerd is als in Nederland. Hier komt Helena al vrij snel achter.
Helena worstelt met een depressie en rationaliseert het leven op zo’n manier, dat het eigenlijk niet meer de moeite waard voelt voor haar. Ze zoekt een uitweg in feesten, (seksuele) ontmoetingen met andere mensen, nieuwe banen en reizen. De nieuwe dingen geven haar een kick en lijken even het ‘normale’ en ‘saaie’ leven te overtreffen.
— Nienke

Sfeer

De sfeer in het boek is wisselend. We beleven mooie momenten van Helena en Raavi, echter worden deze afgewisseld met diepe dalen. Helena haar depressie speelt van tijd tot tijd op en we lezen ook over haar twee zelfmoordpogingen. De depressiestukken grepen me bij de keel, aangezien dit iets is waar ik zelf in een verleden ook mee heb geworsteld en van tijd tot tijd gevoelig voor kan zijn. Helena’s pogingen om hieraan te ontsnappen, kunnen als vermoeiend voor het lichaam bestempeld worden. Kortweg gezegd: je lichaam kapot werken om maar niet te hoeven nadenken.
Daarnaast vond ik de haat tegenover lesbiennes vreselijk om te lezen. Er lijkt een soort onbesproken afspraak te zijn voor homo’s, maar voor lesbiennes is dit not done. Wanneer mensen er op straat lucht van krijgen, worden de vrouwen gewoon in elkaar geslagen.
Naast dit is er nog een ongekende armoede in het land en nemen de welvarende mensen het ervan. De ongelijkheden in het land zijn nog groot en het doet toch wat met je om dit als Nederlander te lezen.
— Nienke

Schrijfstijl

De schrijfstijl is makkelijk te volgen, echter moet je wel vaak schakelen. Zo ga je van de tegenwoordige tijd in India naar de verleden tijd in Londen, Nederland, een reis in Azië. In het begin moest ik hier enorm aan wennen. Daarnaast vond ik dat het boek soms wat uitwerking miste. Het einde voelde niet uitgewerkt en leek op een makkelijke uitweg. Ik had hier iets meer van verwacht. Ik miste soms wat diepgang, wat meer uitwerking. Het voelde op bepaalde momenten wat simplistisch, en dat was jammer, aangezien het idee op de juiste plaats zat. Er is namelijk zoveel behoefte aan meer LHBTIQ+-romans.
— Nienke

Passage uit het boek

‘Het was een besef op grond van ratio, waar mijn lichaam nooit kon volgen. Want dat zat in de fysieke wereld vast en kon niet zomaar oplossen. Het jeukte aan de binnenkant van mijn hoofd doordat mijn geest ertegenaan schuurde en ik wilde mijn hoofd opensplijten om ademruimte te creëren.
Een gat werd geslagen tussen mijn geest en mijn lichaam, tussen mij en de wereld. Een absurd gevoel van er middenin zitten, maar er nooit aan mee kunnen doen.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Sanne van Arnhem – Gedachten zijn klootzakken

Recensie: Gracia Lebbink – Niemand vraagt hoe het…