Ze denken dat ik iemand iets heb aangedaan.
Maar dat is niet waar. Onthoud dat goed, oké?
Ik meen het. Onthoud dat goed.
Want mensen gaan leugens vertellen.
En ik wil dat jij de waarheid weet.

Joe heeft zijn broer al tien jaar niet gezien. De reden daarvoor is gruwelijk: Ed wacht zijn doodstraf af in een gevangenis in Texas, mijlenver van Joe en de rest van hun disfunctionele gezin. Wanneer de executiedatum vastgesteld wordt, is Joe vastbesloten om zijn broer nog een laatste keer te ontmoeten. Zonder geld of back-up vertrekt hij naar Texas. Maar terwijl het aftellen begint, ontstaat er ook nieuwe hoop.

ISBN: 9789020608649 – Uitgeverij Pepper Books – Aantal pagina’s: 386 – Young Adult

5 van de 5 sterren – Fien

Recensie in één zin

‘Een hartverscheurend verhaal over de onbreekbare band van familie, je wacht vol spanning af naar het naderende einde.’

Hoofdpersonages

Joe is zeven wanneer hij de telefoon opneemt en zijn broer, Ed, aan de andere kant van de lijn zegt dat hij gearresteerd is voor de moord op een politieagent. Dat is het begin van een tien jaar durende hel voor de familie Moon. Joe’s moeder stort helemaal in en haalt er tante Karen bij, die het hele huishouden overneemt. Ze wil niet dat Joe en zijn oudere zus, Angela, over Ed praten. Omdat de misdaad plaats heeft gevonden in Texas, wordt Ed daar berecht en veroordeeld tot de doodstraf. Tien jaar na het vonnis, is Joe 17 jaar en hij reist af naar Wakeling, Texas. Joe wil nog zoveel mogelijk tijd doorbrengen met zijn broer, want 18 augustus is het zover: dan wordt Ed naar de dodencel gebracht.
— Fien

Sfeer

De sfeer van Nieuwe maan is bijna tastbaar, zo goed is ze weergegeven. Eds verhaal is er eentje van “verkeerde plaats, verkeerde tijd” en het raakt je diep, het is zo tragisch en verschrikkelijk dat ik het met geen woorden kan beschrijven. Je voelt tijdens het lezen de dreiging van het einde en het einde is onverbiddelijk. Je kan alleen maar hoop koesteren, de hoop op een goede afloop.
— Fien

Schrijfstijl

Sarah Crossan heeft Nieuwe maan in een soort van poëtische stijl geschreven. Met een paar goed gekozen woorden weet ze ieders hart te veroveren. Bijna zonder het te weten, kruipt het verhaal onder je huid en je leeft zo intens mee met de personages dat ze als een verlengde van jezelf aanvoelen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat je het boek zal dichtdoen met tranen in je ogen.
— Fien

Passage uit het boek

‘Hé. Je moet het zo zien.
Als je poker speelt
en je krijgt nooit goede kaarten,
dan denk je misschien:
Shit, ik heb er al zo veel geld in gestoken,
nu moet ik doorgaan, want
uiteindelijk krijg ik heus wel een hartenaas,
snap je?
Maar zo kijk ik niet naar poker.
Nog meer inzetten als je verliest, heeft geen zin.
Neem je verlies.
Maak dat je wegkomt uit dat casino en
geef je geld uit aan een martini.’

Ik denk dat ik een niet-begrijpend gezicht trek.

‘Voor mensen geldt hetzelfde,’ legt hij uit.
‘Als je blijft inzetten op iemand
die er nooit voor je is,
ben je hartstikke gek.
Zet je geld op iemand op wie je altijd kunt rekenen.
Of in ieder geval meestal.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Chris De Bruyn – De bloedpremière

Recensie: Dolf de Groot – Onrecht