Merel Pontier studeert rechten in Rotterdam als ze begint te schrijven met een Amerikaanse gevangene. Clinton Young zit al sinds zijn negentiende in een dodencel in Texas, voor een dubbele moord die hij ontkent te hebben gepleegd. Vanuit een kleine betonnen cel vecht hij voor zijn vrijlating. Merel raakt gegrepen door de zaak. Ze besluit naar Texas te verhuizen en sluit zich aan bij Clintons strijd. Vlak na haar eerste bezoek aan de beruchte Polunskygevangenis wordt Clintons executiedatum vastgesteld. Dan neemt Merel een besluit dat hun levens voorgoed zal veranderen.
Onrecht is een waargebeurd en spannend verhaal over idealen, vriendschap, hoop en wanhoop tegen de achtergrond van het strafrechtelijk klimaat in zowel Nederland als het diepe zuiden van de Verenigde Staten.

ISBN: 9789021342030 – Uitgeverij Alfabet – Aantal pagina’s: 256 – Non-fictie

5 van de 5 sterren – Eline

Recensie in één zin

‘Een prachtig verhaal dat in je lijf gaat zitten.’

Hoofdpersonages

Onrecht vertelt het verhaal van Clinton Youn en zijn strijd tegen de straf die hij ten onrechte heeft gekregen. Hierbij wordt hij gesteund door Merel Pontier, een Nederlandse rechtenstudente en later advocate. Onrecht geeft mooi weer hoe de levens van deze twee mensen samenkomen en hoe zij het beste in elkaar naar boven kunnen halen.
— Eline

Sfeer

Onrecht is wat mij betreft een boek dat echt in je lijf gaat zitten. Het heeft mij enorm beziggehouden en ik kon niet wachten om erachter te komen hoe het verder zou gaan. Het boek is beeldend geschreven, vooral vanuit oogpunt van Merel. Daardoor waande ik mij als lezer vaak naast Merel.
— Eline

Schrijfstijl

Onrecht bevat allereerst passages over het delict waarvoor Clinton is berecht. Daarna lees je afwisselend rechtbankverslagen en het lopende verhaal van Merel en Clinton. Ook wordt extra ingezoomd op het leven van Merel, hoe zij het van rechtenstudente schopt tot advocate. Hierdoor kreeg ik als lezer nog meer bewondering voor haar.
— Eline

Passage uit het boek

‘Jaren later zou Clinton wel eens met spijt terugdenken aan zijn eerste jaren op death row. Al die verspilde energie. Het dagelijkse gevecht om zich af en toe mens te mogen voelen slokte al zijn aandacht op.
Volgens zijn medegevangenen zou hij in die jaren immuun moeten zijn geworden voor traangas. Hij kreeg regelmatig de volle laag. Eén keer werden er vier granaten achter elkaar zijn cel in geschoten. Daarna lag hij dagenlang te stuiptrekken op zijn brits.
‘Man, waarom doe je dit?’ vroeg zijn buurman op een gegeven moment.
‘Hier kan ik niet bungeejumpen,’ grijnsde Clinton terug. ‘En skydiven gaat ook niet!’
Het was niet alleen de rush die ervoor zorgde dat hij af en toe zin had in een knokpartij. Hij sliep ook beter als hij weer eens door de bewakers in elkaar was geslagen. Eindelijk had hij zijn opgekropte energie kwijt gekund. Bovendien behandelden de bewakers hem na een paar vechtpartijen met meer respect. Dat voelde als een overwinning.’

Leesvoorschrift

Voor vrouwen of mannen?

Hoe dik is de pil?

Bekijk deze visuele boekrecensies ook eens

Recensie: Merel Morre – Wat na het grijpen ligt

Recensie: Bart Debbaut – De Facebookmoorden